31 กรกฎาคม 2550 23:03 น.
มณีจันทร์
เมื่อชายคนหนึ่งคิดแต่ว่า
เธอต้องพึ่งเขาตลอด
คิดว่าแธอคงไปไม่รอด
ก็เลยไม่แคร์ในการกระทำ
เขาอยากตวาดอยากว่าอยากโวยวาย
อยากจะทำอะไรก็ได้เขาไม่สน
เพราะคิดว่าเธอคนนี้จะต้องทน
ในเมื่อกระเสือกกระสนไปเองไม่ได้
น้ำตาของผู้หญิงคนนี้
ที่บ่มลึกมาหลายปีเขาจะรู้ใหม
ที่เจ็บช้ำในหัวใจอยู่เรื่อยไป
กับการทำร้ายของเธอด้วยวาจา
ถึงจะบอกว่ารักมากมายแค่ไหน
แต่การเอาแต่ใจของเธอแบบนี้
มันทำให้อีกคนเจ็บช้ำฤดี
ซึ่งตอนนี้สุดที่จะเยียวยา
ถ้าเกิดว่าผู้หญิงคนนี้ทนเธอไม่ไหว
เราก็คงไปกันได้เพียงเท่านี้
อโหสิกรรมให้กันโดยดี
ให้มันจบกันแค่นี้เพียงชาติเดียว
31 กรกฎาคม 2550 14:46 น.
มณีจันทร์
ในบางครั้งเธอก็รู้ว่าเธอผิด
แต่ไม่คิดจะขอโทษฉันบ้างหรือ
คงคิดว่าเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ
อยากจะถือกำเล่นหรือบีบให้ตาย
ถึงฉันจะต้องพึงพาแทบจะทุกอย่าง
แต่ก็ไม่ใช้ฉันยืนด้วยขาตัวองไม่ได้
เมื่อก่อนนี้ไม่มีเธอก็ไม่เป็นไร
แค่ขอเวลาทำใจไม่กี่วัน
ไม่คิดที่จะเหนี่ยวรั้งเธอไว้
ถ้าอยากจะไปก็เชิญได้เลย
เพราะว่าฉันเริ่มจะคุ้นเคย
กับอาการเฉยเมยของเธอ
ไปซะเถอะถ้าคิดว่าฉันคือภาระ
อย่าต้องมานั่งเคียงคู่กันอย่างนี้
สิ่งที่เธอหยิบยื่นให้แล้วถอนใจทุกที
ฉันคนนี้ก็ไม่อยากจะรับมัน
คงต้องปฏิวัติตัวเองซะใหม่
คงต้องทำอะไรเพื่อตัวและครอบครัวฉัน
ต้องต่อสู้ด้วยตัวเองให้ได้เร็วพลัน
เพราะต่อไปนั้นอาจจะต้องสู้โดยเดียวดาย
พอดีฟ้าผ่าหน้าบ้านนะไม่ได้แวะมาเลย...อุสาห์ได้หยุดตั้งหลายวัน
พอช่างมาซ่อมให้ก็รีบแวะมาเลยนะ...คิดถึงเพื่อนทุกคนเลยค่ะ...
28 กรกฎาคม 2550 09:31 น.
มณีจันทร์
หากเปรียบฉันเป็นเทียน เธอต้องเป็นไม้ขีดไฟ
เพราะความหวังและกำลังใจเธอต้องเป็นคนจุด(ให้ฉัน)
หากเปรียบฉันเป็นดังต้นไม้ เธอต้องเป็นลำธาร
เพราะความต้องการของ ฉันคือน้ำ.....น้ำใจของเธอ
หากเปรียบฉันเป็นนก เธอก็ต้องเป็นฟ้า
เพราะยามที่เหิรเวหา จะได้รู้สึกผูกพันธ์กัน
ถ้าหากว่าฉันเป็นพระจันทร์ เธอต้องเป็นกระต่าย
เพราะจะรู้ว่ามีเธออยู่แนบกาย ในทุกเวลาที่มืดมน
ในเมื่อฉันเป็นฉันแล้วเธอเป็นเธอ
ทุกอย่างดูเลิศเลอเป็นที่สุด
ในเมื่อมีเธอแล้วมีฉันนั้น
มันทำให้สองอย่างรวมกันเป็นหนึ่งเดียว......
26 กรกฎาคม 2550 18:43 น.
มณีจันทร์
ดวงจันทรา ครานี้ ให้เศร้าใจ
ไม่รู้ใคร พรากกระต่าย ไปจากฉัน
เจ้าหายไป จากตรงกลาง ของดวงจันทร์
หรือว่ามัน โดนใครพราก กระชากไป
เอ๊ะหรือว่า มันไปกับ ดาวดวงอื่น
จันทร์ขมขื่น สุดระทม เจ้ารู้ใหม
จันทร์คิดถึง เจ้าที่สุด แทบขาดใจ
ทำไมไป ถึงไม่ลา จันทร์ซักคำ
แล้วตอนนี้ จันทร์จะทำ อย่างไรเล่า
ในเมื่อเจ้า มาหายหน้า ไปอย่างนี้
แล้วเจ้าซุป หม้อนี้ ทำไงดี
เมื่อไม่มี เนื้อของเจ้า เคล้าเข้าไป...
*******หิวซุปกระต่ายจัง***********
25 กรกฎาคม 2550 07:34 น.
มณีจันทร์
ฝนกระหน่ำ พร่างพรม ทุกหย่อมหญ้า
ฟ้าก็ผ่า ลงมา ไม่ขาดสาย
ฟ้าก็แลบ แปลบปลาบ อยู่รอบกาย
กลัวแทบตาย จะหนีไป ทางไหนดี
เพราะว่าเสียง ที่มันดัง สนั่นทุ่ง
ต้องสะดุ้ง ทุกครั้ง ที่ฟังเสียง
หลบไปอยู่ ข้างในตู้ และใต้เตียง
ไม่พ้นเสียง ที่สนั่น ลั่นโลกา
มันมีเหตุ ให้ต้องหนี ขนาดนี้
จันทร์นะสิ สาบานรัก มากเหลือหลาย
เสียงฟ้าผ่า เป็นเสมือน เครื่องเตือนใจ
จะทำไง หลบตรงไหน บอกจันทร์ที
หน้าส่วนตัว
886
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
