5 ธันวาคม 2546 08:04 น.
มาธวี
บอกฉันสิคนดีบอกกับฉัน
ว่าความผูกพันของเราหายไปไหน
คำว่าเธอรักรักฉันสุดหัวใจ
มันสูญสลายแล้วหรือไรแก้วตา
บอกได้ไหมคนดีบอกกับฉัน
ทำเช่นไรคืนวันถึงจะย้อนคืนมา
วันที่เรารักและเข้าใจกันเรื่อยมา
มันหมดไปจากดวงตาของเธอแล้วหรือไร
ขอร้องพูดอะไรกับฉันสักคำบ้าง
อย่าเหินห่างจนฉันต้องรอนไหว
บอกกับฉันบอกกันให้เข้าใจ
ว่าความรักที่เธอให้
มันคือความปวดร้าวใช่ไหมคนดี
4 ธันวาคม 2546 20:16 น.
มาธวี
เลื่อนลอยเหลือเกินความฝัน
รักจะรอคอยความเชื่อมั่นที่เคยมีเสมอ
ที่บอกให้รอมันคือคำขอของเธอ
แต่เริ่มเห็นแววว่าจะต้องเก้ออย่างแน่นอน
เลื่อนลอยเหลือเกินรักนี้
ไม่อาจสัมผัสถึงคุณค่าที่มีเช่นวันก่อน
เธอคงลืมลืมว่ามีใครที่อาวรณ์
รอเธออยู่ด้วยใจที่ร้าวรอนรินน้ำตา
4 ธันวาคม 2546 19:59 น.
มาธวี
ไม่ได้อบอุ่นเพราะแสงดวงอาทิตย์
แต่เพราะคนใกล้ชิดคอยห่วงหา
แค่เห็นแววห่วงใยจากในเงาตา
ทุกเวลาที่เหว่ว้ากลับมีแรงใจ
ไม่ได้อบอุ่นเพราะว่ามีแสงจันทร์
แต่เพราะคนผูกพันอยู่ใกล้ใกล้
จึงไม่หวั่นที่จะฝ่าฟันกับปัญหาใดใด
เพราะบ่อเกิดพลังใจคือคนของใจอย่างคุณ
4 ธันวาคม 2546 19:40 น.
มาธวี
เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา
แต่พอได้รับความรักจากเธอมา
กลับรู้สึกเหมือนว่าเป็นเจ้าหญิง
คงเป็นเพราะถูกรักถูกแคร์อย่างแท้จริง
จึงไม่ได้เป็นผู้หญิงธรรมดา
แต่เป็นผู้หญิงของเธอ
เป็นคนที่เธอใส่ใจเสมออย่างมีค่า
เป็นคนที่เธอรักถนอมไว้เหมือนดวงใจเหมือนดวงตา
และจึงเป็นผู้หญิงธรรมดาที่รักเธอ
2 ธันวาคม 2546 10:33 น.
มาธวี
ฉันเคยทำร้ายเธอหรือเปล่า
ทำให้ปวดร้าวเคยหรือไม่
และฉันทำผิดอะไร
เธอจึงจากไปได้ง่ายดาย
แค่มีเธอคนหนึ่ง
ซึ่งอ่อนโยนซึ่งอ่อนหวาน
อยู่ในชีวิตฉันนานนาน
ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกเลย
ยังรู้สึกยังนึกว่า
เดี๋ยวเธอก็มาอยู่ตรงนี้
ยังจดจำภาพดีดี
ยังอาวรณ์เกินที่จะจากลา...
หน้าส่วนตัว
820
