14 มกราคม 2547 20:17 น.
มารน้อย
อาจเป็นความโง่หรือไร
ที่ทำให้ใจต้องปวดร้าว
อาจเป็นความโง่รึเปล่า
ที่ยังเชื่อมั่น รักแท้ มีอยู่จริง
ทั้งหมดก็แค่เกมส์ใช่หรือไม่
ไม่มีใจแค่แสดงให้สนาน
แนบสนิทแค่ให้เริงสำราญ
และทุกอย่างก็ผ่านไปแค่ข้ามคืน
13 มกราคม 2547 15:47 น.
มารน้อย
คิดถึงความเก่าความรักครั้งที่แล้ว
คิดถึงความเป็นเพื่อนที่อาจดูจางหาย
คิดถึงความรักความเป็นชาย
คิดถึงความเลวร้ายที่เกิดกับเพื่อนเรา
อันความรักที่เกิดขึ้น ................ บันดาลดลให้คนนั้นเป็นผี
อันความรักที่เกิดขึ้นทุกทุกที่................ ก็บันดาลรอยยิ้มที่แก้มนี้
สดใสทุกทีที่เจอกัน....................ไม่กล้าทักทวงเมื่อเห็นเธอมีความสุข
แม้ความทุกข์ฉิบหายจะรออยู่ตรงหน้า...............ค่อยๆเรียนค่อยๆรู้น่ะแก้วตา
...................แล้วน้ำใสไหลจากตาสักวันคงแห้งเอง.....................
13 มกราคม 2547 15:33 น.
มารน้อย
โลกใบกลมมีเรื่องมากมายที่เกิดขึ้น
ซ้อนความหมายลึกซึ้ง หากเราคิดที่จะแสวงหา
มันอยู่ที่เราคิด ใช้จิตใช้ปัญญาพิจารณาเรื่องต่างๆ
แล้วก็จะพบสิ่งที่เป็น..............
ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยตามสภาพไม่มีทุกข์ใดจะจีรังตลอดเวลาและไม่มีสุขใดจะอยู่กับเราตลอดเวลาเช่นกัน บางเวลาเท่านั้นเอง
หลายครั้งที่เราต้องร้องไห้ เฝ้าโทษทุกสิ่งว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับเราด้วยแต่รู้ไหม... เสียงหัวเราะและร้อยยิ้มที่เกิดขึ้นหลังจากที่เราผ่านวันร้ายๆมาได้มันสวยงามมาก
เธอที่รัก เรารู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอหากท้อจำไว้ฉันยังอยู่จะร้องไห้เป็นเพื่อนแต่ตัวของฉันก็เป็นเพียงคนคนหนึ่งเท่านั้นเราไม่สามารถช่วยและอยู่กับเธอได้ตลอดเวลาหรอกน่ะ อย่าลืมซิ
คราบน้ำตาที่เกิดขึ้นกับเธอ รู้ไหมฉันก็รู้สึกและเจ็บไม่ต่างกัน.....เพียงแต่ไม่แสดงออกมาให้รู้เท่านั้นเอง ยังอยากดึงเธอมากอด ยังอยากดูแลอยู่เสมอ แต่ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่ามันไม่ใช่วิธีที่จะช่วยเธอได้เลย
วันนี้เธออาจไม่รู้ วันนี้เธออาจจะคิดว่าฉันใจร้าย และอาจไม่มีวันที่เธอจะรู้ความจริง ฉันอาจต้องเป็นนางมารร้ายสำหรับเธอตลอดไป
แต่ไม่เป็นไร เราจะรอวันที่เธอข้ามช่วงเวลาร้ายๆนั้นด้วยตัวของเธอเอง
หมดเวลาของทฤษฎี ถึงเวลาสอบปฎิบัติแล้วล่ะน่ะ
โชคดีที่รัก
7 มกราคม 2547 14:31 น.
มารน้อย
ทำไมคนเราชอบมีคำว่า......ถ้า.....คงไม่....
ทำไมต้องหลงจมอยู่กับอดีตที่ดูดความสดใสของเราไปหมด
ทำไมคนเราไม่อาจลดความรู้สึดสลดๆไปได้เสียที่
ทำไมต้องเป็นเราคนนี้ที่มาร้องไห้อยู่คนเดียว
ทำไมจิตใจไม่ฟังความคิดจากสมอง
ทำไมร้อยเหตุผลที่กลั่นร้องไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
ทำไมอ่อนแออย่างนี้น่ะใจคนเกิดสับสนวกวนอยู่เสมอ
ทำไมยังอยากพบยังอยากเจอหน้าของเธอชื่อของเธอไม่ลืมจากใจไปเสียที
7 มกราคม 2547 14:07 น.
มารน้อย
แสวงค่าความหมายแห่งชีวิต
ยังยึดติดตัวตนจะได้หรือ
ยังกำหนดคนค่าราคาซื้อ
ยังละเมอกล่าวแต่อ้างกฎสังคม
มองเหนือสังคมคือคนเหนือลิขิต
กำหนดชีวิตตามแนวทางที่ยิ่งใหญ่
นั้นคือครรลองแห่งจิตใจ
มุ่งพิชิตกิเลสไฟเพื่อนำพบจบนิพาน
หน้าส่วนตัว
790
