4 พฤษภาคม 2549 22:52 น.
มือ ไหม้พาย
ขอมอบดอกไม้ในสวน
นี้เพื่อมวลประชา
จงบานเถิดบานในใจช้าช้า
อย่างแกล้วกล้าแน่วแน่แม้ทางคด
กีตาร์ตัวเก่าเคยเล่าเรื่อง
ข่าวคราวของคนเมือง คนชนบท
ร้องบรรเลงเพลงฝัน เพลงรันทด
จารจรดถ้อยคำ สร้างตำนาน
แม้เสียงปืนคลุ้มคลั่งดั่งเพลงโศก
แต่เพลงรักของโลก รอขับขาน
ดนตรีคีตา ฅาราวาน
คือรักที่เบ่งบานเพื่อมวลชน.
กลางพายุคับแค้นการเข่นฆ่า
ยังมีคนลืมตากลางห่าฝน
ไฟแห่งทุกข์จะหลอมคนให้ค้นฅน
ไฟความคิดจะส่องหนบันดลทาง
หยดหนึ่งของต้นธารการต่อสู้
จะรินสู่กระแสใหม่ -สายธารกว้าง
ด้วยหน้าที่ระรี่ไหล ไม่เหือดจาง
โลกไม่ร้าง เพราะชีวิตเจ้ายังเดิน
รอยเท้าเพื่อชีวิต ไม่วรรคเว้น
โอ้ยอดรัก... ยังห่วงหา -ระหกระเหิน
ระเหินสู่กันดารยาตร ราษฎร์ดำเนิน
ร่วมเผชิญทุกข์ข้างประชาชน
แด่...เจ้าดอกไม้
ที่ยิ้มให้ คนเดินทาง ข้างถนน
แด่...เพื่อนผู้ร้อนหนาวจนก้าวพ้น
มา"ยิ้มกลางสายฝน" จนเต็มไท
ขอมอบดอกไม้ในสวน
ให้อบอวลแรงหวัง ทั้งยุคสมัย
รัก-พลัง: ถั่งโถมโหมแรงใจ
สุรชัย จันทิมาธร.
-------------------------------
แด่... สุรชัย จันทิมาธร
นักเขียน "รางวัลศรีบูรพา" ๒๕๔๙
16 มีนาคม 2549 02:56 น.
มือ ไหม้พาย
-๑-
ครั้งหนึ่งมีต้นไม้
ชื่อ สมชาย นีละไพจิตร
กอบเกื้อเพื่ออุทิศ
ทั้งชีวิตแก่แผ่นดิน.
-๒-
ต้นยางมีรอยพรุน
จากกระสุนจนแหว่งวิ่น
กิ่งก้านก็พังภินท์
น้ำยางรินเป็นน้ำตา.
ศาลเตี้ยจึงถูกตั้ง
มีแต่คลั่งมีแต่ฆ่า
คน รังแกคนเรื่อยมา
ก็รู้ว่าไม่ใช่ คน.
ความตายถูกปกปิด
ไร้ความผิดไร้เหตุผล
นักฆ่า ผยองจน-
คิดว่าตนคือผู้ชนะ.
-๓-
เขาจึงลุกขึ้นสู้
ด้วยความรู้ด้วยสัจจะ
สู้อย่างอารยะ
เพื่อปลดแอกสู่อิสรา.
ซับเลือดรอยแผลนี้
ซับน้ำที่เปื้อนดวงหน้า
เขี่ยผงที่เข้าตา
ให้เห็นตาดวงสีดำ.
ผ่านแดดมากี่หน
กี่สายฝนกระหน่ำซ้ำ
พายุอยุติธรรม
มิอาจย่ำเหยียบหัวใจ.
สันติภาพแห่งหญ้าแพรก
ก็จะแตกเป็นไม้ใหญ่
ดอกไม้จะบานใส
นั่น ดาหวันจะขึ้นแล้ว.
-๔-
เมฆทมิฬยังกินฟ้า
ใบสั่งฆ่าว่อนทั้งแถว
ชีวิตแขวนบนแนว
ไว้ระหว่าง อยู่หรือตาย.
รันทดและอดสู
เมื่อกฎหมู่เหนือกฎหมาย
คดีอุ้มทนายสมชาย
คือข่าวร้ายในแผ่นดิน.
คำถามไร้คำตอบ
จึงบอบช้ำไม่สุดสิ้น
ใบไม้ที่ร่วงริน
จึงเรี่ยหล่นไร้ร่องรอย.
ยิ่งหายิ่งไม่เห็น
ความเป็นธรรมอันถดถอย
ภาครัฐหลับตาผล็อย
ปล่อยความผิดมาพึ่งพา.
ต้นหญ้าต่างร้องไห้
มวลดอกไม้ต่างร้องว่า
ชีวิตของชาวประชา
มันไร้ค่าหรืออย่างไร.
แผ่นดินที่เคยสุข
ก็อาบทุกข์ลุกเป็นไฟ
ลาญรุมสุมกลางใจ
จึงหมองไหม้ทุกข์ทรมาน.
กี่รักละลายเรื่อ
กี่ความเชื่อถูกแผดผลาญ
แต่บางใจจะทัดทาน
มาร้าวรานเพื่อมวลชน.
-๕-
ลมหายใจไม่คงที่
แต่ความดีสิคงทน
ความโศกจะสร้างคน
ให้เติบตนทางความคิด.
วันนี้มีต้นไม้
ชื่อ สมชาย นีละไพจิตร
ที่ยังมีชีวิต
ณ อ้อมจิตของแผ่นดิน.
...........................
แด่...สมชาย นีละไพจิตร
๑๒ มีนาคม : ๒ ปีการหายไปของทนายสมชาย
5 มีนาคม 2549 20:00 น.
มือ ไหม้พาย
บนฟ้านั้นมีลม
อันขื่นขมและขื่นคาว
หม่นเมฆวิเวกหนาว
กลบทั้งดาวทั้งแสงเดือน.
เจ้านกพิราบขาว
จำทนกร้าว -พายุเถื่อน
แต่เสียงหัวใจเตือน
นักข่าวต้อง เล่าความจริง
อำนาจเงินนั้นฤา
มิอาจซื้อได้ทุกสิ่ง
ให้ขายจรรยาบรรณทิ้ง
แม้ต้องตายก็ไม่ยอม.
ความจริงอาจไม่สวย
ดั่งดอกไม้ที่หวานหอม
แต่ความจริงจะรายล้อม
เป็น"ดาว" เรืองลำเลียงทาง.
และแล้วเกียรติยศ
จะปรากฏทุกก้าวย่าง
มุ่งมั่นอย่าลาร้าง
ประดับนาม นักข่าวไทย
--------------------------
๕ มีนาคม : วันนักข่าว
ขอเป็นกำลังใจแด่...นักข่าวและสื่อมวลชนเพื่อประชาชน
6 กุมภาพันธ์ 2549 16:14 น.
มือ ไหม้พาย
บ้านเราแปลกไปเหมือนไม่คุ้น
ไออุ่นลางเลือนเหมือนแปลกหน้า
รอยยิ้มความหวังครั้งผ่านมา
ก็เปลี่ยนเป็นน้ำตาแล้วครานี้.
'สายน้ำความรัก' เคยถักสาย
น้ำร้ายไหลซึมจึงเปลี่ยนสี
ความเชื่อเมื่อครั้งยังเคยมี
ก็ผิดแผกจากที่เคยมีกัน.
การเข่นฆ่า ฆ่าความเป็นมนุษย์
การตอบโต้มิเคยหยุดความโศกศัลย์
ความรุนแรงทุกข์ทวีทุกวี่วัน
ตาต่อตาฟันต่อฟันยิ่งบั่นทอน.
ก่อฟืนสุมไฟไล่ความหนาว
แต่เจ็บปวดรวดร้าวยังหลอกหลอน
รินน้ำใจเมตตาเอื้ออาทร
ดับไฟร้อนผ่อนไฟรบสงบไฟ.
ไม้ไผ่ซี่หนึ่ง นำมาหัก
เพียงหนึ่งมือ ไม่นานนัก ก็หักได้
แต่ไม้ไผ่ทั้งกอ หักเท่าไร
ไม่อาจทำกำไผ่ให้แตกลาญ.
สามัคคีสรรค์สร้างทางชนะ
ศรัทธาจะ สร้างรัก สมัครสมาน
หลอมจิต รวมใจ ให้ยืนนาน
ประสานรักแน่น เพื่อแผ่นดิน.
- - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - -
26 ธันวาคม 2548 19:28 น.
มือ ไหม้พาย
กว่าจะเป็นเม็ดทรายแต่ละเม็ด
เหมือนดวงดาวถูกเด็ดมาประดิษฐ์
กว่าจะเป็นชีวิตหนึ่งชีวิต
ธรรมชาติรวมจิตเป็นหนึ่งใจ.
กว่าจะเป็นหยดน้ำแต่ละหยด
รวมเป็นคลื่นปรากฏความยิ่งใหญ่
กว่าจะรู้ที่เห็นนั้นเป็นภัย
บางชีพอาจต้องไร้เพื่อเรียนรู้.
กว่าจะลุกขึ้นมาจากการล้ม
ต้องรวมพลังสั่งสมเพื่อต่อสู้
กว่าจะนับความผิดคิดเป็นครู
อาจผ่านวันอดสูสุดทานทน.
กว่าจะซับน้ำตาจนเหือดแห้ง
กว่าหัวใจจะแกร่งขึ้นอีกหน
กว่าจะซึ้งคุณค่า "ความเป็นคน"
อาจปวดร้าวเจ็บจนจะขาดใจ.
กว่าจะรู้ชีวิตเหมือน "คลื่นกระทบฝั่ง"
บางใจอาจพ่ายพังเกินยั้งได้
กว่าจะก่อเกิดซึ่งหนึ่งต้นไม้
แดดลมฝนเจียระไนมาเนิ่นนาน.
เธอคือผู้ที่หัวใจไม่ยอมแพ้
สู้กระแสคลื่นในใจจนกล้าหาญ
ร้อนเพื่อหนาวร้าวเพื่อรู้ฤดูกาล
เมื่อพ้นผ่านเธอจะชนะมัน.
-------------------------------
แด่...365 วัน ซึนามิ
ไม่ใช่เรื่องง่าย กว่าหัวใจจะแข็งแรงเหมือนเดิม...
หน้าส่วนตัว
1757
