30 เมษายน 2547 04:09 น.
ม้าลาย
ร้อยคำพูดเวียนวนเหมือนคนบ้า
ลากเดือนดาวหมดฟ้ามาร้องไห้
ทุกความคำย้ำเขลาเข้าพงไพร
หลงทางใจจนคว้างหลงทางคำ
หากเปลี่ยนเป็นสายตาซึ้งกว่าซึ้ง
เธอจะพึงพอใจไหม งามขำ
จากคนหลง คนดี ที่คงย้ำ
ให้เธออ่านใจช้ำจากน้ำตา
อย่ามองฉันผิวเผินแล้วเหินห่าง
เพียงหลงทางจากเธอที่เพ้อหา
แม้ร้อยกลิ่นรินจากร้อยสร้อยผกา
ฤาหอมกว่าแก้มหอมของจอมใจ
เพราะว่าหลงจึงย้ำคำว่าหลง
หากจักคงสื่อย้ำคำอื่นได้
ทุกถ้อยเพ้อเจ้อปากลากเลยไป
เพียงเพราะหลงใครต่อใครจนเลอะเลือน
21 เมษายน 2547 15:16 น.
ม้าลาย
เพียงครั้ง.......
หากคงยังตรึงย้ำทุกความหมาย
หวานรสลิ้นเจ้าเสมือนมิเลือนคลาย
แม้ร้างกายเกินฝืนกลับคืนมา
เรียวปากบางอมยิ้มพริ้มอายนั้น
วาดเสี้ยวจันทร์แย้มยวนชวนใฝ่หา
รางรอยจูบประทับเจ้าหลับตา
อุ่นชื้นทารสรักพี่ฝากรอย
น้ำตารื้นกอดรัดสวาทอ้อน
ช่างเร่าร้อนโอษฐ์เคยเชยอ้อยส้อย
จุมพิตดูดดื่มพร่ำออดสำออย
เคียงร่างร้อยเริงชู้เเพียงครู่ครั้ง
คงสลักรักไว้ในวารหนึ่ง
เกินซาบซึ้งกว่าคำว่าความหลัง
สัมผัสนุ่มรุ่มใจในภวังค์
ยากขืนรั้งหทัยร้าวคราวร้างลา
หน้าส่วนตัว
1202
