ไอ้จกจูเนียร์

ยังเยาว์

อพาร์ตเมนต์ที่ฉันพักมีกฎห้ามเรื่องสัตว์เลี้ยง 
พูดง่ายๆ คือภายในตึกนอกจากมนุษย์แล้ว 
สิ่งมีชีวิตที่เข้ามาได้ก็มีแค่พวกแมลงตัวเล็กกับสิ่งมีชิวิตขนาดเล็กที่ตามองไม่เห็นเท่านั้น 
แต่พักอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ฉันถึงรู้ว่าฉันคิดผิด 
เพราะยังมีสัตว์อีกชนิดหนึ่งที่เสนอหน้ามาทักทายฉันได้ถึงในห้อง 
ใช่...จิ้งจก... 
ฉันไม่กลัวจิ้งจก แต่ก็ไม่ได้ใจดีขนาดคิดจะแบ่งปันพื้นที่เพดานห้องซึ่งฉันเสียค่าเช่าอยู่ทุกเดือนกับมัน (ที่ไม่มีส่วนช่วยจ่ายเลยซักนิด) 
แต่อาจจะด้วยจิดเมตตาอันน้อยนิดเลยปล่อยๆ มันไว้ 
ฉันเรียกมันสั้นๆ ว่า ...ไอ้จก... ฉันเดา (เอาเอง) ว่ามันเป็นจิ้งจกตัวผู้ 
(ฉันไม่พิสมัยการมีสัตว์เลี้ยงตัวเมีย เพราะมันหมายถึง อนาคตอันใกล้ฉันต้องรับเลี้ยงลูกๆ ของมันอีกขโยงใหญ่) 
เอาเถอะ อย่างน้อยมันไม่เคยส่งเสียงดังกวนใจ 
ไม่เคยวิ่งเพ่นพ่านกวนตา 
แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนคืนที่นั่งพิมพ์รายงานจนดึกดื่น 
และสำคัญที่สุด ...มันไม่เคยชักชวนพรรคพวกมาอาศัย... 


คืนนั้นฉันกลับถึงบ้านราวสี่ทุ่ม 
เปิดไฟในห้องแล้วกำลังจะก้าวเท้าเข้าห้อง 
แต่ต้องยกเท้าค้างเมื่อสิ่งมีชีวิตตัวจิ๋ววิ่งตัดหน้าฉันไปอย่างไม่คิดชีวิต 
ดีที่ฉันยั้งเท้าไว้ทัน 
ให้ตาย!! นั่นมันไอ้จิ้งจกสัตว์เลี้ยงแสนรักของฉันนี่ 
เฮ่ย...ไม่น่า ไอ้จกมันออกจะตัวขาวอ้วน (ออกจะตุ๊ต๊ะหน่อยๆ ด้วย) 
แต่ไหงมันย่อส่วนซะเหลือจิ๊ดเดียวอย่างงั้นล่ะ 
ฉันยืนงงอยู่หน้าประตูพักหนึ่ง 
ก่อนจะย่องเข้าไปดูเจ้าตัวเล็กที่หยุดวิ่งแต่นิ่งมองฉันอย่างหวาดๆ 
ด้วยความเคยชิน ฉันมองไปสำรวจทั่วเพดาน 
อ้าว ไอ้จกยังอยู่นี่นา แล้วนี่มันไอ้อะไร (???)  อีกล่ะเนี่ย 


คืนนั้นหลังจากไล่ไอ้เจ้าตัวเล็กออกจากรัศมีการเดินของฉันเรียบร้อย 
ก็มานั่งคิดเล่นๆ ว่ามันจะมาจากไหนกัน 
(ก็ฉัน...จำใจ...เลี้ยงไว้แค่ตัวเดียวนี่หว่า)  
จากข้อสันนิษฐานพอจะเดาได้ ว่า ไอ้จกตัวดีห้องฉันมันอาจจะไปทำสาวข้างห้องท้องขึ้นมา 
พอมีลูกมีเต้าก็ดั๊นเอามาเป็นภาระฉันซะนี่ เฮ้อ ทำไงได้ ไม่ใช่ลูกหลานแต่ก็ไล่มันไม่ลง 
นานวันเจ้าตัวเล็กกลายเป็นสมาชิกตัวใหม่ของห้อง ในนามของไอ้จกจูเนียร์ หรือในภาษาอีสานมันคือ ...บักจกน่อย...ฮ่าๆ
 ฉันไม่สามารถบรรยายหน้าตามันได้ว่าน่ารักน่าเอ็นดูขนาดไหน เกินความสามารถจริงๆ 
ทั้งๆ ที่จ๊ะเอ๋กับมันอยู่เป็นประจำ แล้วยังต้องเพิ่มความระวังเวลาเดินขึ้นมาอีกเท่าตัว 
เพราะเจ้าตัวเล็กมันดูจะคุ้นกับการวิ่งบนพื้นมากกว่าเพดาน 
ได้แต่หวังว่ามันคงจะฝึกเกาะเพดานในเร็ววันก่อนที่บาทาฉันจะจ๊ะเอ๋กับมันซะก่อน


ช่วงนี้ทั้งไอ้จกและลูกหายหน้าหายตาไปนาน 
อาจจะเพราะมันเบื่อเจ้าของห้องเต็มที 
หรือไม่อาจจะเจอบ้านใหม่ที่น่าอยู่กว่ารังรกๆ ของฉัน 
หรืออีกข้อหนึ่งที่ฉันยังอดหวั่นไม่ได้คือถ้าไอ้จกจูเนียร์มันกลับมาพร้อมครอบครัวอีกขโยง


 ...ฉันจะทำไง... ???