10 กรกฎาคม 2547 14:34 น.
ยังแคร์
เมื่อดวงตะวันส่องฉาย
ฉันเดินไปทางซ้าย เธอเดินไปทางขวา
ชีวิตกลายเป็นเรื่องเศร้า เมื่อเราต่างอยู่บนกาลเวลา
แต่ต้องใช้ลมหายใจเพื่อตามหา คนที่หันหน้าไปคนละทาง
แล้วปาฏิหาริย์ก็ทำให้โลกกลม
เราที่เป็นเพียงฝุ่นผลในสายลม..อ้างว้าง
จึงถูกกำหนดให้เดินมาพบกันที่ปลายทาง
อ้อมโลกกว้าง ฝ่าความเหงาความไร้ร้างจนมาพบกัน
ได้เจอแล้ว...ในสุดท้าย
การตามหาถึงจุดปลาย...มีเธอมายืนอยู่ข้างกาย และในหัวใจฉัน
จากนี้..เมื่อดวงตะวันส่องฉายในอีกวัน...
เราจะหันหน้ายิ้มให้กัน...แล้วก้าวเดิน
* แรงบันดาลใจจากหนังสือ ดวงตะวันส่องฉาย ผู้หญิงเลี้ยวซ้ายผู้ชายเลี้ยวขวา
โดยจิมมี่ เรียว แปลโดย ปราย พันแสง
9 กรกฎาคม 2547 13:40 น.
ยังแคร์
ในเงื่อนไขของกาลเวลา
ดอกไม้จะบานช้าช้า เพื่อโรยราในวันหนึ่ง
นกจะบินกลับรังเพื่อออกหาอาหารในเช้าอีกวันนึง
งานเลี้ยงแสนสนุก บทเพลงแสนซึ้ง ย่อมมีการจบไป
การมีเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของความรัก
มันจึงเป็นเพียงการพิงพัก..ที่สักวันจะเปลี่ยนแปลงใหม่
กาลเวลาจึงสอนฉันว่า...จงใช้ความผูกพันให้มีค่าทุกลมหายใจ
อย่างน้อยในวันที่ตื่นมาแล้วไม่มีใคร...หัวใจจะเต้นต่อไปไหวด้วยวันวาน
ดอกไม้...จะบานอยู่ในความทรงจำ
คำบอกรักทุกคำ...จะชัดเจนอยู่ในความอ่อนหวาน
ก่อนจะถึงวันลา...ฉันจะใช้คืนวันให้มีค่าเท่าที่ต้องการ
แม้วันหนึ่งที่ดอกไม้หยุดเบ่งบาน อย่างน้อยฉันก็จะเป็น ตลอดกาล...ในความทรงจำ
11 พฤษภาคม 2547 15:58 น.
ยังแคร์
บนโลก...มีดอกไม้บานทุกวัน
บนฟ้ายังคงใช้แสงจากดวงตะวันดวงเก่า
ชีวิตจะเปลี่ยนแปลงอะไรมากมายนอกจากเป็นตัวเรา
ที่ยังคงใช้หัวใจดวงเก่า เพื่อหายใจ
เธอจะอยู่ตรงนี้...หรือไม่อยู่
ชีวิตก็ยังต้องเรียนรู้ เพื่อที่จะอยู่ให้ไหว
พรุ่งนี้เธอจะอยู่ตรงหน้า หรืออำลาจากไป
ฉันก็ยังเดินอยู่บนโลกหนึ่งใบ ด้วยหัวใจดวงเดิม
16 เมษายน 2547 13:48 น.
ยังแคร์
ครั้งนั้นมองปุยเมฆเป็นสายไหม
ครั้งนั้นแดดสดใสช่างสุขสันต์
ครั้งนั้นเคยขอพรจากพระจันทร์
ครั้งนั้นดอกไม้บานชื่นใจดี
ครั้งนี้มองปุยเมฆแค่ ไอน้ำ
กลัวผิวคล้ำแดดส่องมาต้องรีบหนี
นางฟ้าบนดวงจันทร์นั้นไม่มี
ดอกไม้บานจะสวยดีในแจกัน
ฉันโตแล้ว ฉันโตแล้ว เป็นผู้ใหญ่
เลิกสนใจเรื่องไร้สาระนั่น
คิดคำนวนทวนภาษาสูตรสารพัน
ปัญหาใหญ่คอรัปชั่นพลันมากมาย
เหนื่อยแสนเหนื่อยโลกนี้แสนมืดมน
ท้นแสนท้นเรื่องราวที่เลวร้าย
เศร้าแสนเศร้าชีวิตเราเมื่อไหร่ตาย
โลกดวงนี้สูญหายสิ่งดี ดี
ขนมสายไหมยังลอยอยู่บนฟ้า
แสงอุ่นอุ่นยังทอดมาถ้าไม่หนี
นางฟ้ายังรอให้พรดี ดี
ดอกไม้บานยังมีอยู่ต่อไป
ฉันลืมโตด้วยความสุขแห่งความคิด
ฉันลืมโตด้วยชีวิตที่อ่อนไหว
ฉันลืมโตด้วยลืมจำว่าเป็นใคร
ฉันลืมโต....เพื่อใช้หัวใจเดิม
17 มีนาคม 2547 18:58 น.
ยังแคร์
ฉันเคยฝันถึงดาวบนฟ้า
เคยสงสัยว่า...ดวงจันทร์มาจากไหน
บางครั้ง...ก็ถามตัวเองว่า ทำไมรุ้งจึงทอดทอลงมาจากฟ้าไกล
บางทีก็สงสัย ว่าทำไมดอกไม้จึงเบ่งบาน
ฉันเคยไม่เข้าใจว่าทำไมโลกต้องเป็นดวงกลมๆ
เคยอยากรู้ว่าทำไมสายลมจึงต้องพัดมาเพื่อเลยผ่าน
เคยสงสัยว่าทำไมปลาต้องว่ายอยู่ในสายธาร
เคยอยากรู้ว่าทำไมวันวานจึงไม่อาจเรียกคืนมา
ฉันมีคำถามอยู่ในใจมาเสมอ
บางคำถามฉันก็หาคำตอบเจอ แต่บางคำถามก็ยังคงเป็นปัญหา
ความรักของฉันวันนี้ ก็เป็นคำถามที่ยังค้างคา
แต่ฉันไม่เคยคิดอยากคลายปริศนาว่าทำไม
โลกนี้มีหลายคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบที่ชัดเจน
รักของฉันก็เป็น หนึ่งในหมู่คำถามนั้น...ที่ตอบไม่ได้
อย่าถามเลยคนดี...ว่าความรู้สึกเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างไร
หากดาวคือปรากฏการณ์ของฟ้าไกล..
รักของฉันคงไม่มีสาเหตุใด..นอกจากปรากฏการณ์ของหัวใจที่เป็นจริง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
2608
