22 กันยายน 2545 17:42 น.
ยังแคร์
หลับตาลงนะคนดี
คืนนี้..มีนิทานจากฟากฝัน
เจ้าหญิงเม็ดทรายกับเจ้าชายพระจันทร์
เธอเคยได้ฟังเรื่องราวเหล่านั้นบ้างไหม..
ครั้งหนึ่งในดินแดนแห่งโลกกว้าง
มีผืนทะเลอ้างว้างกับฟ้าใส
ทั้งสองอยู่ห่างกันเหมือนแดนฝันห่างไกล
ไม่อาจอยู่ใกล้..ไม่อาจผูกพัน
เจ้าหญิงเม็ดทรายช่างเหงา
แอบรักเจ้าชายพระจันทร์เศร้า..ช่างฝัน
ในค่ำคืน..เงียบสงบ..ทุกวัน
เจ้าหญิงได้แต่มองอย่างเงียบงัน..เดียวดาย
ท้องทะเล..ผู้อ่อนโยน
จึงทอดตัวไปจนไกลโพ้น..ลับหาย
จนปรากฏเส้นขอบฟ้า..แสนไกล
จรดฟ้ากับทะเลไว้ใกล้กัน
เจ้าหญิงเม็ดทรายจึงล่องไปในทะเล
ร่อนเร่ไปตามแดนแห่งฝัน
ไปจนถึงเส้นขอบฟ้า..จรดพระจันทร์
แล้ว ณ ที่นั่น ความผูกพันก็เบ่งบาน
เจ้าหญิงเม็ดทรายเจ้าชายพระจันทร์
อบอุ่นในคืนวันอันอ่อนหวาน
และเรื่องราวที่เกิดขึ้น..คือตำนาน
ว่าทำไมฉันจึงผ่าน..เข้ามารักเธอ
16 กันยายน 2545 22:42 น.
ยังแคร์
ท้องฟ้ามีดวงดาวเป็นสีสัน
นางฟ้าตัวน้อยแอบแต้มปลายพู่กันบนนั้นใช่ไหม
หรือบุรุษนิรนามแอบมาในยามซึ่งไร้ใคร
ปลูกดอกไม้ดวงไฟ ให้ฟ้าไกลไม่มืดมน
สาย น้ำ ที่ กลาง ฟ้า
ใครกันนะที่นำพาให้โปรยลงมาเป็นสายฝน
ใบไม้กำลังเต้นรำหรือโบกทักทายผู้คน
แห่งใดในโลกคือต้นกำเนิดของสายลมที่พัดมา
ทุกอย่างอาจมีเหตุผล
ที่เหมือนการเล่นกลจนชีวิตไม่อาจค้นหา
บางสิ่งอัศจรรย์เราอาจไม่เห็นมัน..ด้วยตา
แต่แสนมีค่าในคืนวัน
เช่นเดียวกัน..กับความรู้สึกของใจ
ที่เกิดขึ้นแล้วในความเป็นไปแห่งชีวิตฉัน
เหตุไม่อาจค้นหา..แต่ผลคือคำว่า...ผูกพัน
ฉันจึงรัก..คนสำคัญ..ในความรู้สึกที่เท่ากัน...กับรักเธอ
12 กันยายน 2545 23:50 น.
ยังแคร์
มีคนเอ่ยให้ฟังว่าเสน่ห์บางอย่างของคนอ่อนไหว
คือการมองดาวบนฟ้าไกลแล้วพูดคุยทักทายกับท้องฟ้า
บางครั้งที่ดูเหงา ก็เผลอเศร้าจนรินน้ำตา
บางครั้งที่เริงร่า ทั้งดวงดาวและดวงตาก็ส่องประกาย
ฉันอาจเป็นคนอ่อนไหวและชอบพูดคุยทักทายกับท้องฟ้า
บางครั้งก็เป็นเพื่อนกับดอกหญ้า...ถามไถ่ความเป็นมาของใบไม้
บางครั้งก็ชอบตากฝน..ให้ความเหงาปะปนแต่ชื่นใจ
บางครั้งก็ชอบนั่งคิดอะไร...ท่ามกลางความวุ่นวายของผู้คน
บางคราวที่ฟ้าเงียบ...หัวใจเย็นเยียบ...ก็เหงา
บางทีที่ฟ้าเศร้า..ฉันก็แอบเล่านิทานกับสายฝน
บางครั้งที่ไดอารี่เต็มไปด้วยถ้อยคำดีๆหรือวุ่นวน
บางคราวน้ำตาก็หล่นเปื้อนอยู่บนกระดาษ...ร้าวรอน
มีคนเอ่ยให้ฟังว่าเสน่ห์บางอย่างของคนอ่อนไหว
คือการชอบปล่อยหัวใจให้วิ่งไหวตามไปกับตัวอักษร
แล้วฉันก็รักที่จะฝัน...รักที่จะสื่อมันเป็นบทกลอน
เหมือนคุณ..ที่รักจะอ่านมันก่อน..รักที่จะเป็นคนไหวอ่อน..เท่ากัน
7 กันยายน 2545 20:38 น.
ยังแคร์
เดินเรื่อยๆอยู่ลำพังกับความเหงา
ล่องลอยอยู่บนทางเท้าข้างๆท้องถนน
อย่าพูดคุยกับจันทร์มากกว่าถามหาความสนุกสนานจากผู้คน
ยิ้มกับหัวใจหม่นๆท่ามกลางความสับสนแต่ไม่มีใคร
แอบจินตนาการเล่นๆ
ว่าเธอเป็นคนที่เดินอยู่ใกล้ๆ
จูงมือกันแล้วร้องเพลงร่วมกันไป
เพียงแต่เราสัมผัสกันไม่ได้ เท่านั้นเอง
เดินเรื่อยๆลำพัง..อ้างว้าง
ยิ้มกับฟ้ากว้างทั้งที่เปล่าว่าง คว้างเคว้ง
มีความสุขกับฝันแต่เมื่อรู้สึกตัว..หัวใจฉันก็วังเวง
เธออยู่ใกล้แค่นี้เอง..แต่หัวใจกลับกำลังร้องเพลง..ว่าเหงาเหลือเกิน
5 กันยายน 2545 21:48 น.
ยังแคร์
เธอต้องยิ้มก่อนอ่านกลอนบทนี้
ถ้าไม่ยิ้มจะจั๊กจี๋...ให้หัวเราะลั่น
ไม่ได้ขู่นะกลัวไหม เตือนไว้ก่อนแล้วกัน
ยิ้มเถอะน่า..เพราะความสุขของฉันต้องการรอยยิ้มของเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
2974
