25 มิถุนายน 2546 16:08 น.
ยังแคร์
เนิ่นนานที่อยู่กับความสับสนในใจ
เธอไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเสียอะไรไปกับเรื่องราวครั้งนี้
เธอรู้ว่าฉันอ่อนไหว..แต่ฉันผิดเองที่ลืมไปว่าเธอหัวใจไม่มี
จริงจังกับความรู้สึกของเธอเสียเต็มที่ ทั้งที่เธอเองยังลืมมัน
กลัวว่าเธอจะปวดร้าว ถ้าเรื่องราวของเราจะโหดร้าย
กลัวว่าฉันจะเลวเกินไป ถ้าทำให้เธอไหวหวั่น
เพ้อไปเองฝ่ายเดียว บ้าไปเองฝ่ายเดียว เจ็บปวดคนเดียวทุกวัน
ผลก็คือเธอเห็นฉัน เป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น ในหัวใจ
เมื่อฉันเดินเข้าไปหา เพราะแน่ใจว่าฉันจะรักเธอแล้ว
กำแพงของเธอก็ก่อแนวด้วยท่าทีผลักไส..
ผลก็คือผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งกำลังจะรักใคร
กลายเป็นคนไร้ค่าน่าหัวเราะใส่อย่างเย็นชา
ฉันไม่ได้เจ็บครั้งแรก และเธอก็ไม่ใช่คนแรกที่ทำร้ายฉัน
อย่าห่วงเลยกับเรื่องเหล่านั้น ฉันไม่เคยเห็นค่า
ถ้าต้องร้องไห้ ก็เพราะเจ็บใจ และเสียดายเวลา
และมันจะเป็นการร้องไห้เพื่อตัวเองมากกว่า...เพื่อเธอ
21 มิถุนายน 2546 13:22 น.
ยังแคร์
บางครั้ง...ก็เหนื่อยกับแค่การหายใจ
โลกดูวุ่นวายดอกไม้ดูไร้สีสัน
มุมหนึ่งของชีวิตกลายเป็นมุมเงียบงัน
ซึ่งสิ่งมีชีวิตอย่างฉัน..ต้องอยู่ ต้องทน
บางที..ฟ้าก็กลายเป็นสีใต้เปลือกตา
ที่มืดมนจนไม่อาจค้นหา..และสับสน
ไม่มีใคร ไม่เห็นใครเลยสักคน
ชีวิตมืดโลกหม่นคนร้าวราย
บางครั้ง...ก็ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น
อยากเปลี่ยนหัวใจกลายเป็นหิน..ค่อยๆแตกสลาย
แต่ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องรู้สึกอะไรมากมาย
และกล้าทนกับความเดียวดาย...ที่ก้อนหินกับฉันได้ ไม่ต่างกัน
16 มิถุนายน 2546 13:48 น.
ยังแคร์
รอยอุ่นของวันวานเป็นที่มาของฤดูกาลความเหงา
ใบไม้ร่วงแผ่วเบา..พร้อมหัวใจว่างเปล่าที่อ่อนไหว
เหตุผลนี้หรือเปล่าที่ทำให้ความเศร้ามีอิทธิพลต่อใจ
ยิ่งเข้มแข็งเท่าไหร่ ยังอ่อนล้าหม่นไหม้เท่ากัน
เขาว่าคนเราควรเรียนรู้ที่จะเจ็บล้า
เพื่อวันหนึ่งจะได้กล้า..และยืนอยู่ตรงหน้าความฝัน
แต่การที่ใครสักคนไม่เห็นค่า..ทิ้งความเหว่ว้าไว้ให้กัน
มันยิ่งทำให้ฉัน ไม่มีแม้ความฝันจะให้เดินทาง
ฉันเจ็บ..แต่ไม่รู้จะเจ็บเพื่ออะไร
เมื่อวันเข้มแข็งของใจ..อยู่แสนห่าง
ห่างจนฉันรู้สึกว่าไม่มี..ไม่มีทาง
ที่ความอ้างว้าง จะเบาบางจากใจ
ทุกวันนี้..ฉันยังอยู่กับความทรงจำ
ที่อาจทำให้ความเจ็บช้ำทวีความหวั่นไหว
แต่มันเป็นความสุขสุดท้าย ที่เหลือจากการตายของหัวใจ
อาจคล้ายไม่มีพรุ่งนี้อีกต่อไป..แต่วันนี้ยังหายใจ เพื่อรักเธอ
7 มิถุนายน 2546 16:52 น.
ยังแคร์
มองดอกไม้บานกลางสายฝน
กาแฟอุ่นกับเราสองคน ริมชายหาดสีฟ้า
เธอหลับตาเมื่อลมทะเลพัดกระทบตา
กับบทเพลงดอกหญ้าที่ไหวมากับแสงพระจันทร์
มันเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันจึงรักใครไม่ได้อีกแล้ว
เมื่อครั้งหนึ่งเคยมีแก้วอีกใบอยู่ข้างๆ กาแฟของฉัน
เธออ่อนโยนกว่าอะไรในโลก และความผูกพัน
หวานกว่าดอกไม้และอุ่นกว่าแสงของคืนที่อยู่ด้วยกันยามหลับตา
จึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่ารักของเราสองคนจะจบแบบไหน
เพราะหนึ่งครั้งที่หายใจจะรู้สึกได้ถึงการไม่ต้องค้นหา
เธอคือความชีวิตอีกครึ่ง เรารวมกันเป็นหนึ่งด้วยแรงศรัทธา
เพราะความทรงจำบางครั้งไม่จำเป็นต้องหลับตา แต่ชัดเสมอมา เมื่อหายใจ
4 มิถุนายน 2546 18:14 น.
ยังแคร์
ฉันกำลังมองฝนโปรยปราย
ในขณะที่คนมากมายเดินผ่าน
ฉันกำลังยิ้ม กับจินตนาการ
ในขณะที่เป็นเรื่องไร้ความสำคัญสำหรับบางคน
ฉันกำลังคุยกับดอกไม้
ในขณะที่คนมากมายมองข้ามดอกไม้ที่เปื้อนเม็ดฝน
ฉันกำลังนั่งนับผู้คน
ในขณะที่พวกเขาหลบฝนอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน
เรื่องกำลังดำเนินไปเรื่อยๆ
ฉันกำลังปล่อยเวลาให้ไหลเอื่อยไปกับความฝัน
ไม่เป็นไร..หากเป็นการเปลืองเวลาชีวิตไปส่วนหนึ่งของวัน
อย่างน้อยมันก็ทำให้รอยยิ้มของฉัน ยังมี..
ฝนกำลังใกล้ซา..
เข็มนาฬิกาก็ยังคงทำหน้าที่
ฉันกลับสู่โลกที่วุ่นวาย ที่ผู้คนมากมายเหนื่อยล้าเต็มที
ในขณะที่รอยยิ้มฉันเมื่อครู่นี้ยังติดค้างอยู่ที่รอยตา..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
968
