2 สิงหาคม 2550 15:56 น.

มองดูเลี่ยน

ยาแก้ปวด

ตอน เจ้านายคนใหม่
    ผมเป็นสุนัขพันธ์ทางผสมกับพันธ์บางแก้ว  ผมจะเล่าความเป็นมาของผมคร่าวๆให้ฟัง  ผมอาศัยอยู่ใกล้ๆร้านหมูกะทะแห่งนึง  ได้อาศัยร้านนี้แหละเป็นที่หาอาหารยามท้องร้องอย่างหิวโซ  ผู้ชายตัวเล็กๆผมยาวๆในร้านนี้แหละที่เป็นศัตรูตัวฉกาจของผมที่คอยจะไล่ตะเพิดผมออกจากร้านอยู่เรื่อยๆ  ไม่รู้จะรังเกียจอะไรผมนักหนา ผมเห็นเงาของผมนะสุดเท่ห์จะตาย ตัวดำๆ ขนของผมลาออกจากผิวไปนานแล้ว ดูๆผมก็คล้ายๆหมานอกที่เขาเรียกว่าอะไรน้า อ๋อ ฮาฮีน่า...
     แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับชีวิตของผม ระหว่างที่ผมกำลังเริงร่าอยู่บนถนนนั้น ก็มีรถคันนึงพุ่งเข้ามาชนผมที่หลังอย่างแรง  ผมเจ็บปวดแสบไปทั้งร่างแต่ผมก็ยังเขยิบตัวเองมาอยู่ริมฟุตบาท รู้สึกปวดร้าวอย่างรุนแรง ผมขยับขาหลังไม่ได้เลย ท่ามกลางแดดที่เปรี้ยง ผมกรีดร้องอย่างโหยหวน แล้วผมก็ฟุบลง สติของผมยังเลือนรางแต่ก็พอเห็นคนสี่คนเดินเข้ามาจับผมวางบนกระสอบและก็หิ้วผมไปใส่อยู่ท้ายรถกระบะคันนึง  ผมได้ยินเขาปรึกษากันรางๆว่า
     "มันยังไม่ตายเลย จะเอาไปหาหมอที่ไหนดี"
     "แล้วหมอที่ไหนเขาจะรับ ขี้เรื้อนทั้งตัวอย่างนี้" ในความเลือนรางนี้ผมรู้สึกว่าเขาพาผมมาที่ๆนึง มีคนออกมาฉีดยาผมสองเข็ม แล้วเขาก็ขับรถกลับมาที่ร้านแล้วก็หิ้วผมใส่กระสอบเอามาวางไว้ริมรั้วของร้านใต้ร่มไม้ต้นนึง
     สองอาทิตย์ผ่านไป ที่นอนของผมพัฒนาขึ้นเป็นเล้าไม้ยกระดับพร้อมร่มกันฝนคันใหญ่  และทุกๆวันจะมีผู้หญิงคนนึงเทียวมาให้ข้าว ให้ยา ผมเช้าเย็น เธอจะเอาอะไรก็ไม่รู้มาโรยผมตอนกลางคืน  กลิ่นเหม็นตลบอบอวล  ผมเข้าใจว่าเธอน่าจะเอามาไล่ไอ้เจ้ายุงที่คอยสูบเลือดผมเวลานอน เพราะเวลาที่เธอโรยไอ้กลิ่นนี้ทีไร ยุงมันไม่ค่อยมารบกวนผมเท่าใด
     ตอนนี้ผมพอขยับขาหน้ายกตัวขึ้นนั่งได้บ้างแล้ว แต่ขาหลังของผมนะสิ ผมไม่รู้สึกอะไรเลย ผมไม่สามารถบังคับมันได้เลย  ก็ผู้หญิงคนนี้อีกนะแหละที่คอยทำความสะอาดสิ่งที่ผมทำสกปรกทุกวันแถมเธอยังจับขาหลังของผมให้ทำท่าเดินบ้าง วิ่งบ้าง เหยียดเข้าเหยียดออก ตอนแรกๆผมก็ไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไร แต่หลังๆชักพอรู้เธอคงอยากให้ผมออกกำลังกายขาหลังหละมั้ง หรือไอ้ที่คนเขาเรียกว่ากายภาพบำบัดมั้ง  และทุกๆสองวันผู้หญิงคนนี้กับผู้ชายอีกคนก็จะอุ้มผมออกจากเล้าไม้มาอาบน้ำทำความสะอาดอยู่เสมอๆ จนผมรู้สึกสะอาดตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
      จากหน้าร้อนก็ย่างเข้าสู่หน้าฝน นับว่าโชคเข้าข้างผมเพราะไอ้ฝนเจ้ากรรมนี่แหละที่ทำให้ผมได้อพยบตัวเองเข้ามาอยู่ข้างหลังร้านแห่งนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็ยังปฏิบัติกับผมเหมือนเคย ให้ข้าว ให้ยา ออกกำลังกายให้ผมอย่างสม่ำเสมอ ผมเริ่มเห็นตัวจริงของผมแล้ว เพราะไอ้ขนที่ลาจากผิวไปเนิ่นนานนั้นเริ่มเหยียดยาวพองฟูออกมาห่อหุ้มผมไว้จนผมรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัวด้วยขนนุ่มสีขาวปนน้ำตาลของผม
      และที่แปลกไปกว่านั้นคือตอนกลางคืน ผู้หญิงคนนี้จะอุ้มผมใส่รถเข็น หรือ บางที่ก็ให้ผมเดินด้วยขาหน้าสองขาแล้วเธอก็จะยกขาหลังของผมเดินตาม ให้ผมออกมาสูดดมกลิ่นดินกลิ่นหญ้าที่ผมไม่ได้สัมผัสมาแสนนาน  ผมรู้สึกอยากจะอยู่แต่ใกล้ๆเธอ อยากปกป้องเธอไว้ อยากจะวิ่งเข้าไปกอดเธอเลียหน้าของเธอ และนี่ก็คงเป็นกำลังใจละมั้งที่ทำให้ผมเขยกตัวเองไปหาเธอจนได้  ใช่ผมเริ่มขยับขาหลังได้คล้ายๆย่อง ผมจะรู้สึกฮึกเหิมมากพร้อมที่จะเขยกไปหาเธอผู้นั้นทุกครั้งที่เธอเรียกผมว่า
      "มองดูเลี่ยน  มองดูเลี่ยน มานี่เร็ว"

จบ._				
Calendar
Lovings  ยาแก้ปวด เลิฟ 76 คน

วฤก

โคลอน

หมอกจาง

เชษฐภัทร วิสัยจร

เพียงพลิ้ว

อัลมิตรา

น้ำ

ผู้หญิงไร้เงา

พี่ดอกแก้ว

แทนคุณแทนไท

แก้วประเสริฐ

กุ้งหนามแดง

แมงกุ๊ดจี่

ประภัสสุทธ

รการต์

บินเดี่ยวหมื่นลี้

ร้อยฝัน

วิญญาณศิลา

คนใจเย็น

ลักษมณ์

ผู้หญิงช่างฝัน

ก้าวที่...กล้า

-ร้อยแปดพันเก้า-

ลูกหว้า

เจน_จัดให้

ดอกบัว

เฌอมาลย์

ครูพิม

คอนพูทน

สายธารน้ำใจ

ก่องกิก

คีตากะ

พิมญดา

ยาแก้ปวด

โอ้ละหนอ

ทิพย์โนราห์ พันดาว

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

บนข.

กันนาเทวี

victoriasecret

กิ่งโศก

นักสืบ ไร้อันดับ

อรุโณทัย

ครูกระดาษทราย

แก้วประภัสสร

KIRATI

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

virismara

ห้าเจ้าจอม

**.. เช่นรวีโชติ..**

แกงเขียวหวาน

คนกรุงศรี

มวลภมร

ดาวศรัทธา

ไร้มาลย์ยา

cicada

เปลวเพลิง

เ ที ย น ห ย ด

din

เบยองจุน

สีเมจิก

ศรีสมภพ

นักสืบไร้ชื่อ

Mr.KP

บุญพร้อม

แย้ม ไกลวันเกิน

คาปูชิโน่

Bankok

Arm

Daosaddha

Jackie

ไผ่ลู่ลมม

EthanHank

น้ำ มนต์

ศรีปาด เฟสเก่าโดนระบบลบเฉยเลย

Parinya

Calendar
Lovers  0 คน เลิฟยาแก้ปวด
ไม่มีข้อความส่งถึงยาแก้ปวด