3 มกราคม 2555 10:31 น.
รัถยา
ท้องฟ้าจะลาจรสแสง
ก็แสดงสลัวลาง
ลมแปร กระแสละทิศทาง
ผสะร่างสะท้านใจ
ร่มลานสถานรมยรื่น
ดุจะฝืนจะชื่นใน-
ทรวง ซอนจะย้อนอตีตไล้
ก็ไถลภวังค์หวาน
ฟื้นคืนก็ฝืนสติกระชับ
กลกับรตีกาล
เผลอติดเพราะพิษมนสมาน
ฤ จะผลาญสลายพลัน
โอ้ ใจนะใจ ดลกระหวัด
ดุจะชัด ชะชื่นวัน
เห็นนวล ก็นวลศศินะสรรค์
อุระสั่นและพลันหมอง
ทวนจิตพินิจ อนิจจัง
มิจิรังจะถือครอง
ขันธ์ห้าพิจารณสนอง
ก็จะต้องมลายตาม
ทุกขังเพราะยัง ณ วัฏวน
ก็เพราะกลทะเลกาม
ตัณหาก็อายตนะล่าม
ก็ละความก็ข้ามกลัว
ยึดมั่น ก็นั่น อนัตตา
อุระพาและตามัว
หม่นหมองเพราะครองอัตตตัว
มนกลั้วมิกลัวพราง
ท้องฟ้าจะลาละระวิวาร
ประลุกาลสลัวลาง
แสงโสมประโลมภพขจ่าง
และสว่าง ณ ห้วงใจ
วสันตดิลกฉันท์ ๑๔
2 มกราคม 2555 13:34 น.
รัถยา
ฉันไม่อยากเห็นโลกต้องโศกซ้ำ
ที่ตอกย้ำลำเค็ญ ไม่เป็นสุข
หรือโลกแท้ต้องถมความตรมทุกข์
แล้วสนุกบนซากโศกที่โลกซับ
เห็บ หมัดเหลิง เริงรำระบำปีศาจ
ทาก พยาธิ โผล่ผลุบให้หยุบหยับ
มันรอคอยเหยื่อโง่แล้วโผงับ
เมื่อเกาะหมับดูดหมดเหมือนอดโซ
ลืมความเป็นเพื่อนมนุษย์ ที่สุดแล้ว
ยังเข้าแถวชอนไชจนไส้โหว่
ก่อความกลัวข่มเหงนักเลงโต
แล้วล่ามโซ่ความคิดเป็นเครื่องมือ
กองซากโศกโลกซับนานนับเนื่อง
มีเพียงเรื่องปวดร้าว เท่านั้นหรือ
มาร่วมเปลี่ยนให้สุขล้ำให้ร่ำลือ
ถือคำพ่อก็เปลี่ยนโลกไม่โศกแล้ว
1 มิถุนายน 2548 02:01 น.
รัถยา
.
ฟ้าครวญครืนคร่ำ ราวร่ำร้อง
ใจพ้องครวญพร่ำ จนร่ำไห้
ฟ้าพรูฝนพราว เพราะร้าวใด
ชลนัยน์พรูพราว เพราะร้าวรัก
หรือฝนพรำฟ้าครวญ จึงหวนคิด
หรือใจผิดพาหวนจึงครวญหนัก
ทั้งที่เห็นว่าปลายฟ้า ไกลตานัก
ใยยังภักดิ์มิยอมผัน...ฝันถึงฟ้า
.
27 พฤษภาคม 2548 00:37 น.
รัถยา
.
เสียงพรุแตก ติ้ง ตั้ง ดังสนั่น
ปลายปล่องควันคลุ้งเคล้าสีขาวขุ่น
แว่วเสียงพระ มาติกา บังสุกุล
พิธีบุญบอกบ่ง..ส่งวิญญาณ
เสียงร่ำไห้อาลัยหา คณาญาติ
ที่ไม่อาจยื้อรั้งในสังขาร
อันเกิดแก่เจ็บกายจนวายปราณ
เพียงเถ้าถ่านและรูปถ่ายไว้บูชา
ทั้งทรัพย์สินศฤงคารแต่กาลก่อน
หรือใช้กร กอดไว้ในห่วงหา
แม้นเศษเฟื้องหวังฝาก ในปากคา
หรือจะพาเพื่อใช้ในอีกภพ
เถิดปรับเปลื่ยน อย่าเป็นว่าเช่นเปรต
อันทุกเศษ ทุกเสี้ยว ต้องเคี้ยวขบ
เหมือนหิวโหย ต้องเล็ม ไส้เต็มครบ
คงเสาะสบ แสวงหาแม้นอาจม
................
25 พฤษภาคม 2548 22:49 น.
รัถยา
.
เคยร้อยใจร้อยวจีไว้ที่นั้น
เคยร่วมฝันเคียงแฝง..แสงเดือนฉาย
เคยคอยปลอบประโลมปรนให้หม่นคลาย
เคยถักสายมาลาร้อยเป็นสร้อยภักดิ์
แลลำธารเอ่อท้น...มนต์วสันต์
ธารนัยน์พลันไหลริน...ปิ่นสลัก
ในทำนองนกคู เคียงคู่รัก
ไม่อาจจักลืมวันนั้น จนวันนี้
.
หน้าส่วนตัว
1408
