17 ธันวาคม 2546 15:14 น.
ราเมือก
สายลมวันนี้ช่างหนาวจับใจ
หนาวเหน็บเพียงใดใครเล่าจักรู้
ลมเอื่อยเอื่อยคงพัดถึงเจ้าโฉมตรู
เจ้าจักรู้บ้างไหมว่าหนาวเพียงใด
ลมโบยพากลิ่นสุคนธ์หอม
อยากเพียงดอมกลัวเพ้อให้เหลวไหล
ทั้งความหนาวความหอมซับซึมหัวใจ
เจ้ารู้ไหมใครนั้นแอบเพ้อคอย
ยิ่งลมโบยลมโบกยิ่งหนาวเหน็บ
ยิ่งจำเจ็บความในมิเคยถอย
ลมกรรโชกดั่งพาใจให้หลุดลอย
ให้ใจคล้อยพลอยใจไปให้เธอ
3 ธันวาคม 2546 15:43 น.
ราเมือก
นั่งมองฟ้าพาให้เพลินฤดี
เหล่าปักษีโบยบินผินถลา
มองไปทางใดคงไม่สุดขอบนภา
ยากเกินกว่าจะหาความเข้าใจ
หากเธอลองนึกย้อนไปในวันหลัง
เพียงสักครั้งคงพานพบรักอยู่ไหน
หากยังหลงว่ารักอยู่ที่ใด
ลองมองไปบนนภาอีกสักที
กลางวันเราคงไม่เห็นดาวร้อยพัน
แต่รู้ว่ามันยังคงส่งแสงสี
ยังคงเหมือนความรักจากทางนี้
จะยังมีให้แต่เธอเสมอไป
ความรักบางทีเราอาจมองข้ามมันไป หรือคิดว่ามันอยู่แสนไกล ไม่อาจเอื้อมหยิบได้ ไม่อาจสัมผัส แต่ถ้าลองมองให้ดีรักไม่เคยหายไปไหน ไม่เคยห่างไกล มันยังคงมีให้ทุกคนได้สัมผัส เพียงเราเปิดใจ
หน้าส่วนตัว
810
