13 กุมภาพันธ์ 2554 22:58 น.

บทกวี.. คืนเหงา.. เรื่องเก่า.. ของเรา

เปิดกล่องเก็บกลอนเก่าช้า ช้า
เริ่มควานหาบทกวีที่เธอเคยแต่งให้ฉัน
คืนนี้ฝนไม่พรำ แต่ความทรงจำยังมีกัน
แม้บางสิ่งที่เคยมีนั้นเริ่มจางหายไป

บทสนทนาที่เคยเอ่ยในวันวาน
ยังคงขับขานเสมอในหัวใจ
สมุดบันทึกหมดไปกี่เล่มแล้วเธอรู้ไหม
เกือบทุกหน้ามีรูปหัวใจและในนั้นมีคำ่ว่า..ฉันคิดถึงเธอ..

ผ่านไปนานแสนนานสมุดเริ่มเก่า
เปิดอ่านเรื่องราวของเรายังคงแล่นอยู่ในนั้นเสมอ
กี่ปีแล้วกับวันแรกที่เราได้พบเจอ
ยังจำได้ไหมเออว่าเราพบหน้ากันที่ใด

ความทรงจำของฉันยังมีเธอหรือป่าว
อ่านดูคร่าวคร่าวแล้วเธอพอจะรู้ไหม
คืนฝนพรำ ความทรงจำ และบางสิ่ง ที่เธอแต่งไว้
ผ่านมากี่ปีแล้วรู้ไหม...ฉันยังจำได้ไม่ลืมเลือน

3501

love

comment

3 สิงหาคม 2553 00:21 น.

♥ บทกวี..ขอบคุณครับ..."แม่" ♥

รุ้งสวรรค์

ขอบคุณ...ความรักมากมายหาใดเหมือน
ขอบคุณ...คำย้ำเตือนพร่ำสอนเมื่อพลาดพลั้ง
ขอบคุณ...กำลังใจมากมายยามผิดหวัง
ขอบคุณ...ความห่วงใยที่ยังคงมีให้ตลอดมา

ขอบคุณ...ของขวัญยิ่งใหญ่ คือ ชีวิต ที่มอบให้
ขอบคุณ...น้ำนม ทุกหยดที่กลั่นจากใจ มากค่า
ขอบคุณ...ตักอุ่น อุ่น ที่ลูกได้หนุนในวันที่อ่อนล้า
ขอบคุณ...วาจาพร่ำสอนตอนลูกยังเยาว์วัย

แม่จ๋า...ลูกคนนี้ก็รักแม่ ไม่แพ้สิ่งอื่นใด
แม่จ๋า...ลูกรักแม่สุดใจ แม้ไม่ค่อยได้เอ่ยออกไป
แม่จ๋า...ลูกคนนี้ทราบซึ้งบุญคุณของแม่อันยิ่งใหญ่
แม่จ๋า...ลูก รัก และห่วงใย แม่เสมอ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ขอให้คุณแม่ทุก ๆ คน มีความสุขมาก ๆ นะครับ

3047

love

comment

31 กรกฎาคม 2553 23:48 น.

♥•:'˙♥ บทกวี...เธอรู้หรือไม่ ♥•:'˙♥

รุ้งสวรรค์

::: เธอรู้หรือไม่ ว่ามีใครเขารักเธอ วัน วัน แอบเพ้อ คิดถึงเธอ คนเดียวในใจ เพียงเธอเท่านั้นที่ฉันฝันอยากอยู่ชิดใกล้ แต่กลัวว่าใจของเธอจะมีใครอื่น ::: ::: มองไปทางไหน ก็เหมือนมีแต่หน้าเธอ หลับฝันยังเพ้อ นอนละเมอถึงเธอทุกคืน ไม่รู้ทำไม เช้าที่ไร ก็คิดถึงเธอ ตอนตื่น ชาตินี้ต้องกล้ำกลืน เพราะไม่อาจฝืนโชคชะตา ::: ::: ความคิดถึงนั้น มากมายเกินกว่าทุกสิ่ง ความรักที่จริง มากมายจนสุดขอบฟ้า ถ้าหากวันไหนโชคดีได้พบเห็นหน้า อยากบอกให้รู้ว่า หัวใจดวงนี้เรียกหา แต่คำว่า "ฉันรักเธอ" ::: ::: ฉันรู้ว่าเธอ ไม่รู้ว่า ฉัน..รักเธอ หากวันใดเผลอ บอกรักเธอ แล้วกลัวจะเก้อ ต้องซ่อนเก็บมันเอาไว้ ไว้ในใจ ไม่ให้ใครค้นเจอ เพราะกลัวว่าเธอ ไม่ได้คิดพร่ำเพ้อ เหมือนกันกับฉัน :::

2541

love

comment

8 มีนาคม 2553 01:00 น.

บทกวี...รู้ และ ไม่รู้

รุ้งสวรรค์

.....ผมรู้ว่า เมื่อตื่นเช้าขึ้นมาต้องชำระล้างร่างกาย
ผมรู้ว่า เวลาสายต้องหาอะไรรองท้อง
ผมรู้ว่า เมื่อพบสิ่งสวยงามจงใช้สายตาพินิจมอง
ผมรู้ว่า อย่าไปรักคนมีเจ้าของจะทำให้ช้ำใจ

.....ผมรู้ว่า เมื่อจะข้ามถนนต้องใช้สะพานลอยหรือทางม้าลาย
ผมรู้ว่า เมื่อพบผู้ใหญ่ไปต้องลามาต้องไหว้
ผมรู้ว่า ความลับคือสิ่งที่ไม่ควรจะบอกใคร
ผมรู้ว่า ฟ้าจะสดใสเมื่อพายุพัดผ่านไปเสมอ

.....ผมรู้ว่า เมื่ออาทิตย์ลาลับมันจะกลับมาใหม่ในรุ่งเช้า
ผมรู้ว่า คนไกลคือคนที่เราไม่อาจจะได้พบเจอ
ผมรู้ว่า บางคืนผมคงจะนอนฝันละเมอ
ผมรู้ว่า น้ำตาจะเอ่อนองหน้าเวลาเสียใจ

.....ผมรู้อะไรมากมายอยู่หลายอย่าง
ผมรู้ว่า ความอ้างว้าง โดดเดี่ยวทรมานเพียงไหน
ผมรู้ว่า การอยู่คนเดียวมันเหงาเกินจะบอกใคร
ผมรู้ว่า เมื่อพบคนที่ใช่หัวใจจะบอกเรา

.....ผมรู้แล้วว่า คนไหนที่หัวใจบอกชอบ
ผมรู้แล้วว่า คุณคือคำตอบที่มาทำลายความเหงา
ผมรู้แล้วว่า หัวใจเรียกร้องให้คุณมาอยู่ข้างกายแทนที่เงา
ผมรู้แล้วว่า ขณะนั้นความหมองเศร้าได้หายไปจากใจ

.....ผมเพียงได้รู้ อยู่ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง
ผมเพียงได้รู้ ว่ามีคนให้คิดถึงเป็นสุขเพียงไหน
ผมเพียงรู้ว่า รักฝ่ายเดียวก็ทำให้มีรอยยิ้มได้
ผมเพียงรู้ว่า เมื่อเผยความลับของหัวใจให้คุณฟัง ความผิดหวังก็มาเยือน

.....ผมรู้ว่า คำตอบของคุณคือเป็นไปไม่ได้
ผมรู้ว่า มีโอกาสเป็นเพียง พี่ชาย ขีดเส้นใต้เพื่อคอยย้ำเตือน
ผมรู้ว่า เสียใจแต่ไม่มีน้ำตามาเปรอะเปื้อน
ผมรู้ว่า จากนี้ต้องลืมเลือนเรื่องราวที่ผ่านมา

.................................. แต่ ......................................

.....ผมไม่รู้ว่า เวลาจะเปลี่ยนใจผมได้ไหม
ผมไม่รู้ว่า การไม่คิดถึงคุณทำอย่างไรในเมื่อก่อน
ผมไม่รู้ว่า จะทำได้ไหมหากไม่เขียนบันทึกถึงคุณก่อนนอน
ผมไม่รู้ว่า จากนี้หน้าร้อนจะมีความหมายอย่างไรเมื่อไปทะเล

.....ผมไม่รู้ว่า การลืมตาในน้ำจะลบภาพคุณได้หรือป่าว
ผมไม่รู้ว่า มองไปบนฟ้าเห็นดาวแต่หัวใจทำไมยังว้าเหว่
ผมไม่รู้ว่า ทำไมเมื่อไม่มีคุณทำอะไรก็รู้สึกจำเจ
ผมไม่รู้ว่า จะห้ามหัวใจที่เกเรอย่างไรไม่ให้คิดถึงคุณ

.....อยากบอกว่า ไม่รู้จะต้องทำอย่างไรจริง จริง
อยากบอกว่า คงต้องทิ้งคุณไว้ให้เป็นเพียงคนเคยคุ้น
อยากบอกว่า การลืมใครสักคนมันทำให้หัวใจวายวุ่น
อยากบอกว่า ถ้าจะให้ลืมคุณ ผมทำไม่ได้จริง จริง


.....บทกวีบทนี้แต่งเสร็จแล้วผมมองนาฬิกา 
มันเป็นเวลา ๓ : ๓๓ นาทีพอดี
มันเป็นเวลาดี ๆ ที่ผมได้คิดถึงในยามดึก  
ผมคิดถึงคุณจริง จริง นะครับ