21 ตุลาคม 2547 19:34 น.
รุ้งสวรรค์
ไม่มีสิ่งสำคัญที่พอจะมีค่า
มีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลมาจากข้างใน
วันนี้ต้องจากกันไปแสนไกล
คงเหลือทิ้งไว้เพียงคำร่ำลา
รู้ดีเธอต้องออกเดินทางเพื่อตามฝัน
เพื่อตามหาสิ่งสำคัญที่มากค่า
นับจากนี้คงไม่มีอีกแล้ววันเวลา
ที่แสนดีตรึกตราในความทรงจำ
ไม่มีแล้วกันคำทักทายในยามเช้า
ไม่มีแล้วสองเราเดินเคียงข้างในตอนค่ำ
มีเพียงสายลมเย็นกับสายฝนพรำ
คงได้แต่ทำใจเมื่อเธอจากไปไม่กลับมา.
เพื่อนจ๋า..วันนี้คงต้องจาก
ถึงจะพรากกันไป..ยังห่วงหา
คงต้องมีวันใหม่ให้กลับมา
ได้พบหน้าพูดคุยเหมือนเช่นเคย
16 ตุลาคม 2547 15:01 น.
รุ้งสวรรค์
....เหมือนว่าเธอจะจากฉันไป..
แต่เมื่อฉันมองไปก็เห็นภาพเก่า..
ภาพความหลังของสองเรา..
มันทำให้ฉันนึกถึงมันขึ้นมา..
.....นึกถึงวันที่เรามีความสุข
วันที่สองเราเล่นสนุกด้วยกัน
วันที่สองเราวาดไว้ซึ่งความฝัน
ฝันที่เธอบอกว่าจะทำให้เป็นจริง
.....มองเห็นผีเสื้อตัวน้อย
หวนให้นึกถึงวันนั้นที่ทุ่งหญ้า..
มีเธอกับฉันวิ่งไล่จับไปมา..
ถึงยามเหนื่อยอ่อนหลุดพักกาย
.....กายแนบกายไม่ได้รังเกียจ
กลิ่นสาปโคลนหญ้าเขียวก็ไม่สน
ผีเสื้อตัวน้อยบินว่อนวน
เมื่อเหนื่อยอ่อนเกาะกิ่งก้านใบ...
.....ดอกหญ้านั้นที่เธอเก็บให้ฉัน
เธอบอกแทนความรักที่แสนสวย
เธอบอกกับฉันให้เก็บมันไว้ด้วย
จนป่านนี้ฉันยังมิลืมเลือน
16 ตุลาคม 2547 14:56 น.
รุ้งสวรรค์
.....อีกนานไหมจะต้องจบชีวิต..
อีกนานไหมที่จะต้องหยุดรัก.
อีกนานไหมที่จะไม่ต้องทุกข์ทน..
คงอีกไม่นาน..มันคงพ้นผ่านไป
.....ความเชื่อใจที่เคยมีให้..
ทำให้ฉันต้องพบกับสิ่งนี้
สิ่งที่เธอให้กับฉันไว้ก่อนจากไป
คือความเสียใจ...และเสียเวลา
.....ความสุขอย่างหนึ่งของชีวิต
ก็คือการถูกรักจาก..ผู้อื่น
และความสุขอีกครึ่งหนึ่งของชีวิต
ก็คือการได้รักคนอื่นเช่นเธอ
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
1177
