19 ตุลาคม 2545 12:55 น.
รุ้งสวรรค์
วันนี้ผมรู้สึกถึงความเบื่ออีกแล้ว...
เชื่อไหมถ้าผม เบื่อหรือว่า เวลาความเหงาเข้ามาเยือนนะ...
ผมจะหาร้านเน็ตดีๆ สักร้าน ที่ราคาไม่แพงนักอย่างวันนี้ที่หลังราม..
ร้านประจำของผม..ราคาแค่ ชม.ละ10บาทเอง ถ้าที่อื่นในกรุงเทพละก็ ไม่20
ก็ 30-40 บาทโน้นละท่าน...
วันนี้ผมก็เข้าโปรแกรมเดิมที่เพื่อนรู้จักกันดี..ผมก็คนสามัญธรรมดานะ..
คุณเล่นอะไรผมก็เล่นอันนั้นแหละ...ก็ Chat ไง
สวัสดีครับตอนนี้ผมเหงาจังใครอยากคุยกับผมกระซิปเข้ามานะ..
นี่แน่ะผมเริ่มประโยคแรกของหน้าจอ...ห้องกรุงเทพ เพราะหวังว่าจะได้คุยกับคนกรุงเทพ...อะโอ่ว..มีคนชวนผมเข้าห้อง จีบกันได้ ผมตัดสินใจเข้าไปทันที
เพื่อหาอะไรแก้เซ็ง...
สวัดีครับตอนนี้ผมเหงาจังใครอยากคุยกับผมกระซิปเข้ามานะ..
ผมเริ่มประโยคเดิม..ต้องรอสักพักจะมีคนที่อยากคุยกับผมแน่เลย
อุตสาห์เขียนอย่างไพเราะใครละจะไม่อยากคุยกับผม
นั่นแน่...มีคนติดกับผมจนได้
สวัสดีค่ะชื่ออะไรค่ะ
ผมชื่อ ไหน ครับ
คุณนะแหละชื่ออะไร
ผมชื่อไหนไง งงหรือ
ออเข้าใจละ..เปิ้ลนะค่ะ
คุณเปิ้ลเล่นที่ไหนครับ ผม เล่นที่กรุงเทพ
เปิ้ลเล่นที่ มหาวิทยาลัยค่ะ อยุ่ มหาสารคาม
โห..ไกลจังผมคิดในใจ..ไม่ได้เขียนไปหรอก
อืม เรียนอยู่ที่ไหนครับผม .... ผมถาม
เรียนอยู่ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม..
ผมคิดในใจมหาวิทยาลัยนี้มันมีด้วยหรือผมเกิดมาเพิ่งจะเคยได้ยินชื่อนี่แหละ
จริงผมเล่นหลายคนนะ แต่ผมต้องตอบเธอไปว่าเล่นกับคุณคนเดียว เมื่อเธอถามผม...ผมก็ไม่ได้จริงจังมากหรอก อาจเป็นเพราะว่าในตอนนี้ผมแค่รู้สึกว่า เหงามาก เลยต้องการเพื่อนคุยแค่นั้นเอง
หลังจากคุยกันอยู่นาน สองนาน ผมก็ให้เบอร์ติดต่อของผมไป...จริง ๆ ผมให้ไปหลายคนเหมือนกัน...จะรอดูว่าใครจะโทรหาผม
----เชื่อไหมครับ...ในเย็นวันนั้นเอง ผมได้รับโทรศัพท์จากคนทดี...ที่วันนี้เธออยู่ไกลผมซะเหลือเกิน เราคุยกันถูกคอมาก....จนผมคิดว่า เพื่อนจากเน็ตที่ทุกวันนี้มักได้ยินแต่ข่าวที่ออกมาในแง่ร้ายเสมอ.....มันก็แค่สำหรับคนบางกลุ่มเท่านั้นเอง......
เปิ้ลได้ทำให้ผมรู้จักคุณค่าของคำว่าเพื่อน....มิตรภาพ...ที่คนเราจะหาได้จาก..อีกโค้งฟ้าหนึ่ง...ซึ่งจะหาได้ไม่ยากเลยถ้าเพียงเรา....รู้จักเปิดใจยอมรับ...
และไม่หวังที่จะได้รับอะไรกลับคืนมา....บ้าง นอกจากมิตรภาพที่ดีที่มีให้แก่กัน...
....ทุกวันนี้ผมอยากขอบคุณเปิ้ลนะ...เธอคนนี้คือกำลังใจพิเศษ...
คือเพื่อนที่ถึงแม้จะอยู่ห่างกันมากจนคิดว่า ถ้าหากว่า...เราไม่รู้จักกัน....
ไม่รู้ที่อยู่ของกันและกัน....เจ้าตัวความคิดถึงที่เราส่งให้กันมันจะหลงทางบ้างไหมนะ...มันคงลำบากแย่เลยที่ต้องควานหา...คนที่เราบอกว่าเราคิดถึงเขานะ....
แต่...เชื่อไหม เจ้าความคิดถึงของเปิ้ล...ที่ฝากดาวมาบอกบ้าง...ฝากสายลมมาบ้าง
ฝากสายฝนมาบ้าง...หรือไม่ก็ฝากเจ้ารุ้งจากฟ้ามาบ้าง...แค่เห็นผมก็รู้แล้วละว่าเธอ..กำลังคิดถึงผม...เชื่อไหม ผมไม่เคยปล่อยให้เธอคิดถึงผมเพียงฝ่ายเดียวหรอก เดี๋ยวจะหาว่าผมเห็นแก่ตัวเกินไป
......
***____**** ผมมีบทเพลงหนึ่งอย่าจะมอบให้เปิ้ล...หวังว่าเธอคงจะชอบนะเปิ้ล
จะอยู่ไกลห่างสักเท่าใด สิ่งหนึ่งที่ยึดใจเราอยู่ผูกไว้ไม่ให้เราห่างกัน...
คือความผูกพัน ที่เธอให้ฉัน..ข้อความเหล่านั้นที่เธอคอยส่งมา..ให้ฉันได้รับรู้
..ให้ฉันได้มั่นใจ...ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า..ผ่านมาจากสายตา...ฉัน
..ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน...ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสัน...
..ฉันจะมีเธอร่วมทาง.....
...สักวันหนึ่งฝันของเธอจะสดใส..
...สักวันหนึ่งผู้คนจะส่งยิ้มให้...
...สักวันหนึ่งฉันรู้ว่าเธอจะหัวเราะ...
...สักวันหนึ่งฝันของเธอจะเป็นจริง...
แด่...แอ็ปเปิ้ล....
10 ตุลาคม 2545 17:37 น.
รุ้งสวรรค์
ฉันรักเธอ...แล้ว
จากนั้นฉันต้องจากเธอ
จากไปเมื่อสองปีที่แล้ว
ัวันนี้ฉันกลับมาหาเธอ
แต่ก่อนนั้นฉันพยายามค้นหาเธอ
จนวันนี้ฉันเจอคนใจดี ให้เบอร์เธอมา
ฉันพยายามถามว่าเธอมีเพื่อนใจหรือยัง
เธอบอกยังไม่มี เรานัดพบกัน
คุยกัน ทานข้าวด้วยกัน
ดูหนังด้วยกัน ...เธอบอกมีความสุข
ฉันถามเธอจะคบกันฉันแบบไหน
เธอตอบ เธอนั้นยังไม่ได้เลือกใคร
ต่อมาเธอบอกเธออกหัก ช่วยรับฟังหน่อย
เธอบอกแต่ก่อนนั้นฉันเป็นแค่พี่ชาย
เธอคิดว่าฉันจะเป็นพี่ชายเธอได้หรือ
ฉันไม่คิดเลย.....
เราไปเที่ยวทะเลด้วยกัน
เธอร้องไห้ฟูมฟาย ...ฉันพยายามปลอบใจเธอนะ
แต่........เธอบอกฉันเป็นตัวน่ารำคาญ
จะให้ฉันทำอย่างไรดี
ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีกเลย คนดี......
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
หน้าส่วนตัว
2108
