ยินเพียงสำเนียงถ้อยที่ร้อยคำอันเสแสร้งแกล้งอำคำอ่อนหวานที่จารจดรดเลี้ยงเพียงดวงมานหวังร้าวรานริดรอนให้ผ่อนลงยามยิ้มแย้มแต้มอยู่บนใบหน้าดั่งดาราทั้งมวลชวนไหลหลงความคิดถึงดิ่งห้วงบ่วงพะวงดุจจะคงรักมั่นนิรันดรเพียงกระจ้อยร่อยหริบดูริบหรี่ในหวังที่หลงมนต์กลอักษรไร้แรงยุดฉุดดึงจึงสั่นคลอนจึงต้องนอนระทมจมน้ำตายินแค่เสียงสำเนียงพร่ำร้อยคำหวานของวันวานกล่าวย้ำเพียงคำว่าเราจะก้าวข้ามผ่านกาลเวลาไม่มีค่าคำว่าเราเพียงเงาลวง
กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊กกรูเรืออาทิตย์เที่ยวเช้าตรู่วิ่งฉิวลมทะเลเห่พัดสนใบหล่นปลิวลอยคว้างล่องละลิ่วลงสู่ทรายสายตาจ้องสอดส่องคอยจ้องจับเพียงรอยเท้าลึกลับกลับจางหายยังสับสนสงสัยอยู่ไม่คลายมิวางวายคิดห่วงหาใจอาวรณ์คอยติดตามถามไถ่ด้วยใคร่รู้จึงเฝ้าดูด้วยสายตาไม่กล้าถอนตั้งแต่เช้าจนสิ้นแสงตะวันรอนจวบแดดอ่อนส่องแสงงามอร่ามตาเจอเจ้าตัวต้นตออยู่ตรงนี้เฝ้าออดอ้อนจู๋จี๋อยู่ตรงหน้าใครจะจ้องมองอย่างไรไม่นำพาใครจะว่าอย่างไรไม่สำคัญจนสุดท้ายช้ำใจไม่มีสุขเต็มด้วยทุกข์เต็มหัวใจไม่เห็นฝันมันแผดเผาเศร้าใจไม่เว้นวันสุดท้ายพลันจมหายมลายลงทุกข์ตรมอยู่เพียงตัวตนเดียวโดดเดี่ยวเศร้าใจด้วยไหลหลงจวบจนสิ้นลมหายใจให้คิดปลงหมดสิ้นลงด้วยหมดรักขอพักใจ
ฮอดเดือนหกฝนตกมาน้ำตาหลั่งเสียงฟ้าสั่งตึ้มต้ำซ่ำใจหลายดินกะสุ่มเซาแห้งแล้งกะกลายบัดใจอ้ายคือซ่างแล้งแห้งกว่าดินเห็นน้องดำคำผู้ฮ่ายซ่างกายหนีอ้ายบ่มีหัวใจให้ทั้งสิ้นหนออ้ายเอ้ยน้องคอยถ่ามาจนวินอ้ายกลับบินหาคนโก้โอ้หนอชายเห็นฟ้าก่ำกรำฝนน้องทนสู้ทั้งที่ฮู่อ้ายบ่สนคนบ่หมายยืนฮ่องไห้ในสายฝนหล่นโปรยปรายฮู่ใจหง่ายย่อนฮักหลายตายบ่จื่อคำแปลนะจ๊ะถึงเดือนหกฝนตกมาน้ำตาหลั่งฟ้าร้องสั่งเหมือนย้ำช้ำใจหนาพอฝนตกดินชุ่มคลุมผืนนาแต่อุราพี่กลับแล้งแห้งกว่าดินเห็นน้องดำซ้ำร้ายพี่หน่ายหนีไม่เคยมีหัวใจให้ทั้งสิ้นโอ้พี่จ๋าน้องรอมาเป็นอาจิณพี่กลับบินหาคนงามหยามน้ำใจเห็นฟ้าก่ำกรำฝนน้องทนสู้รู้ทั้งรู้พี่ไม่รักไม่อยากใกล้ก็ต้องยอมทนฝืนยืนร้องไปรักทั้งใจจนตายก็ไม่จำ
กระเพื่อมไหววิบวับระยับแสง อวดสำแดงหนึ่งว่าเพชรเกล็ดวาวใส ยามพระพายพริ้วพรมโลมลงไป น้ำผืนใหญ่กลับตื่นเป็นคลื่นพลัน สาดกระเซ็นกระเด็นลู่เข้าสู่ฝั่ง โถมถาถั่งเซาะหินดินทรายนั่น พัดกัดเซาะกะเทาะร่อนกร่อนทุกวัน กลับกลายพลันเป็นสันทรายในธารา สรรพสิ่งเปลี่ยนผันในวันนี้ คุณความดีดุจเพชรใสนั้นไร้ค่า ระลอกคลื่นแห่งความดีเคยมีมา ไร้ราคาเป็นแค่ทรายในสายธาร ไม่มีเหลือสิ่งใดให้ยึดถือ ชีวิตคือสิ่งใดเจ้าจงเล่าขาน ฤาเป็นเพียงเรื่องเก่าอันยาวนาน เพียงเจือจานหล่อเลี้ยงไว้ในใจคน ฤาสันดานคือสันทรายในใจนี้ พอน้ำมีกลับหายให้ฉงน พอน้ำลดจึ่งเห็นเช่นเล่นกล เหมือนใจคนเดี๋ยวร้ายดีมีหมุนเวียน
เราไม่เคยรู้จักกัน ไม่ว่าในห้วงฝันหรือแห่งหนไหน เพียงตาเห็นหรือเพียงชิดใกล้ มิได้หมายว่าฉันรู้จักเธอ กับรอยยิ้มนั่น เพียงแค่คั่นความจริงเอาไว้ เธอฉันคบกันเช่นไร ในใจสองเราย่อมรู้ดี เธอคิดฉันคิด มันผิดหรือที่เป็นแบบนี้ ในเมื่อมันไม่เคยไม่มี ความรักความหวังดีแท้จริง คำถามที่ไม่มีคำตอบ ไม่เคยตีกรอบเลยใช่ไม่ใช่ แม้เวลาล่วงผ่านนานเพียงใด รู้แก่ใจสองเราไม่เท่ากัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
Lovings
ร้อยฝัน เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
Lovings
ร้อยฝัน เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
2314
