30 เมษายน 2549 23:50 น.
ร้อยฝัน
เบิ่งเถียงนาที่อ้ายถ่าอีนาง
แปนจางป่างส่องซอดฮอดบ่เห็น
น้องยืนถ่าคิดนำอ้ายไปบ่เป็น
จนตาเว็นตกดินสิ้นแรงใจ
อ้ายหนออ้ายตั๊วน้องให้คองถ่า
บ่เห็นมาจั๊กเพิ่นลี่หนีไปไส
บ่ฮักกันซั่นบ๊อจึงจากไกล
ถิ่มน้องให้เดียวดายเพราะอ้ายลืม
ตั๊วให้น้องหลงฮักหลงภักดี
อ้ายมาหนีน้องฮ่องไห้ซ่ำใจตื่ม
ผู้ใด๋น๊อสิเห็นใจให้น้องยืม
รักที่ดื่มด่ำแทนแค้นในใจ
เมื่อเหมิดค่าเหมิดทางนางสิจาก
ต้องจำพรากหย้อนฮักเฮาบ่สดใส
อ้ายบ่ฮักน้องบ่หว่าถ่าสิไป
บอกน้องให้มันแจ้งแถลงความ
ตอนแรกว่าจะไม่แปล เกรงใจอ่ะ เสียงในฟิล์ม
ดูเถียงนา ที่พี่คอยนาง
ไม่เห็นอะไรเลยว่างเปล่า
น้องยืนรอเป็นห่วงพี่จนไม่รู้ทำยังไง
จนตะวันตกดินสิ้นแรงใจ
พี่หนอพี่โกหกน้องให้รอ
ไม่เห็นไม่รู้หนีไปไหน
ไม่รักกันใช่ไหมจึงหนีไกล
ทิ้งน้องให้เดียวดายเพราะพี่ลืม
หลอกให้น้องหลงรักหลงภักดี
พี่มาหนีน้องร้องไห้ช้ำใจเพิ่ม
ใครหนอจะเห็นใจให้น้องยืม
รักที่ดื่มด่ำแทนแค้นในใจ
เมื่อหมดค่าหมดทางนางต้องจาก
ต้องจำพรากเพราะรักเราไม่สดใส
พี่ไม่รักน้องไม่ว่าถ้าจะไป
บอกน้องให้แจ้งแถลงความ
เอวัง ก็เป็นด้วยประการฉะนี้เทอญ
30 เมษายน 2549 22:50 น.
ร้อยฝัน
เมื่อวานฉันรีบร้อน
รีดผ้าผ่อนไปทำงาน
เฝ้าเพียรรีดอยู่นาน
รีดจนคร้านไม่ยอมเรียบ
มองดูแล้วนึกไป
รู้ทันใดปลั๊กลืมเสียบ
ขี้ลืมหาใครเทียบ
จนถูกเปรียบหัวขี้เลื่อย
แต่ก่อนตอนเป็นเด็ก
ทั้งตัวเล็กและทั้งเฉื่อย
เสียงพูดก็เนือยเนือย
หัวขี้เลื่อยเรียนไม่ดี
จนโตเป็นผู้ใหญ่
จะหัวไวเป็นไม่มี
แข่งใครแพ้ทุกที
อยากมุดหนีซ่อนความอาย
วันก่อนก็หนหนึ่ง
เพื่อนรำพึงด้วยความหน่าย
ขี้ลืมมิเว้นวาย
ลืมไปได้ชายที่รัก
เพื่อนถามแล้วความหลัง
เมื่อตอนครั้งนอนหนุนตัก
เคยเล่าหลายครั้งนัก
เพื่อนเลยทักลืมได้ไง
เลยบอกไม่เคยจำ
ว่าเคยทำอยู่ที่ไหน
ไม่รู้นอนตักใคร
เห็นตอนใดช่วยบอกที
เพื่อนเลยผัวะเข้าให้
ทำยังไงกับแกดี
ก็นึก นึกเข้าซี
ทำอย่างนี้ไว้กับใคร
หากใครรู้ช่วยบอก
คิดไม่ออกไปกันใหญ่
กลัวเรื่องจะลือไป
โดยที่ไม่มีความจริง
24 เมษายน 2549 00:02 น.
ร้อยฝัน
คุณไม่เคยคิดรักฉันเลยใช่ไหม
ไม่ใส่ใจอาทรว่าร้อนหนาว
ไม่เคยถามด้วยห่วงใยเลยสักคราว
ฉันปวดร้าวเพียงใดไม่ใยดี
มองฉันเป็นเช่นดังอากาศธาตุ
ที่บังอาจรักคุณอย่างเต็มปรี่
แม้เศษรักที่จะให้คุณไม่มี
ถึงฉันพลีกายใจยอมให้คุณ
เป็นเบี้ยล่างทนไปให้ถางถาก
คุณสำรากก่นด่าว่าฉันวุ่น
ตัวคุณเองไม่เคยคิดเจือจุน
แถมทารุณจิตใจตายทั้งเป็น
เหมือนชานอ้อยสิ้นรสมันหมดค่า
รอเวลาคายทิ้งไปไม่มองเห็น
คุณฆ่าฉันให้ตายอย่างเลือดเย็น
แม้ลำเค็ญเข็ญใจได้แต่ยอม
แต่สักวันที่ฉันหมดความอดทน
ฉันไม่สนโปรดเตรียมใจไว้ให้พร้อม
แล้วอย่าหมายว่าฉันจะรอมชอม
แม้คุณน้อมกราบลงตรงที่ตีน
ก็อย่าหมายจะยกโทษที่โกรธแค้น
หากว่าแม้นชีพไม่วายตายแดดิ้น
คุณจงจำคำไว้ที่ได้ยิน
จนกว่าสิ้นลมหายใจไปจากกัน
16 เมษายน 2549 00:19 น.
ร้อยฝัน
ก็ฉันเป็นคนไร้หัวใจ
ฉันจึงรักใครไม่เป็น
ทิ้งเธอไปอย่างเลือดเย็น
ไม่เคยเห็นใจเธอเลย
เธอยังจะรักฉันทำไม
ที่ฉันทำได้เพียงเอื้อนเอ่ย
บอกคำว่ารักที่คุ้นเคย
ไม่มีเสียเลยความจริงใจ
เธอจากฉันไปจะดีกว่า
อย่าเสียเวลาจะได้ไหม
สักวันหนึ่งเมื่อเธอพบใคร
ที่เขาพร้อมให้หัวใจเธอ
เธอจะรู้ว่าที่รักฉัน
เป็นเพียงความฝันที่เธอเผลอ
รู้ว่าไม่ควรหลงละเมอ
รู้ว่าควรหยุดเพ้อถึงเสียที
เธอจะร้องไห้เสียน้ำตา
ฉันก็ไม่เห็นค่ามากกว่านี้
เก็บความรักเอาไว้ให้คนดี
ให้คนที่มีรักจริงใจ
เป็นสิ่งดีสุดท้ายที่ฉันทำ
แม้เธอต้องเจ็บช้ำร่ำไห้
ยังดีกว่าหลอกเธอต่อไป
หรือยื้อยุดฉุดไว้เสียเวลา
หากว่าเราจบกันตรงนี้
ยังคงเหลือสิ่งดีที่มีค่า
ความทรงจำงดงามยังตรึงตรา
แม้จากลาก็ยังคงฝังใจ
หน้าส่วนตัว
2144
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
