20 มกราคม 2549 09:58 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ฉันคือนักเดินทาง..
มีฝันพร่างกลางใจไฟปรารถนา
มีรอยยิ้มพิมพ์อารมณ์สมเจตนา
จรัสจ้าแจ่มแจรงแต้มแต่งจันทร์
พรุ่งนี้สินะ
วันที่จะท่องเวลาตามหาฝัน
ใต้ท้องฟ้ากลิ่นไอดาว..จ้าวตาวัน
ใจมุ่งมั่นสองมือเปล่าสองเท้าเดิน
เสียงเรไรไหล่ทางที่ย่างก้าว
มองเมฆขาวดอกไม้สวยแอบขวยเขิน
นอนกางเต็นท์ อวดจันทร์ วันเพลิดเพลิน
เท้าหยุดเดินพร้อมหัวใจหยุดเดินทาง
หยุดที่เธอนี่ไงหัวใจฉัน
ฝ่าคืนวันแม้ลำบากสู้ขวากขวาง
อยากดูแลยอดดวงใจไม่จืดจาง
เพราะเจอเธอจึงอยากสร้างทาง"รักแท้"
18 มกราคม 2549 11:42 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ยังหลงเหลือสิ่งใดให้ชีวิต
ความอบอุ่นแห่งมิตรสถิตไหน
เมื่อความรักศรัทธามาแล้วไป
หยาดน้ำใสไหลพาดวงตาช้ำ
ฉายแววตาหม่นข้องจนหมองขวัญ
ความงงงันเงียบเหงาเฝ้าเหยียบย่ำ
ประทับรอยบาดแผลความระกำ
เหมือนตอกย้ำซ้ำอยู่มิรู้คลาย
หากบางช่วงเหนื่อยหนักลงพักก่อน
ผ่านร้าวรอนยิ้มสู้สู่จุดหมาย
ให้บรรเทาเบาทุกข์ความสุขกราย
คือ-คลับคล้าย-เหมือน-ใช่ เคยใฝ่ปอง
เหมือนเงามืดหม่นไหม้มาให้เห็น
หลีกหลบเร้นเผชิญกับความคับข้อง
ความลำเค็ญขื่นเขลาเข้าครอบครอง
รักเราสองต้องเศร้า..เพราะเงาใคร????
17 มกราคม 2549 08:06 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
(๑)
ธารน้ำใสไหลเซาะเลาะลำห้วย
เลี้ยวลดด้วยกีดกั้นแล้วผันต่ำ
เสียงนกร้องบันเทิงเริงระบำ
เกิดลำนำพฤกษ์ไพรในพนา
อยู่บนดอยเขตไทยชายแดนเหนือ
ป่ายังเอื้อแมกไม้งาม....ตามเชิงผา
ดอกบัวตองเบ่งบานตระการตา
ลมพริ้วพาหลับตาพริ้มแพลมยิ้มพลัน
ยิ่งขึ้นสูงหมอกยิ่งขาวพราวเสน่ห์
ชวนสนเท่ห์หมอกหนาเพิ่มเหมือนเคลิ้มฝัน
ทะเลหมอกละอองฝนระคนครัน
ดั่งสวรรค์หมอกพร่างพรมห่มผืนดอย
(๒)
ชนกลุ่มน้อยมากล้นอยู่บนเขา
ปัญญาเบาแต่มิใช่ใจจะถ่อย
ง้อครูสอนวอนไหว้ได้แต่คอย
เหล่าเด็กน้อยยังรอขอเห็นใจ
อำนาจรัฐอำนวย"เขา"เป็นเจ้าของ
เข้าจับจอง"เงิน"ฟาดหัวตัวการใหญ่
ที่"ป่าสงวน"โดนรุกทุกที่ไป
จะมีใครไหนช่วยก่อนม้วยมรณ์
คนดอยหรือถือว่าไร้สิทธิ์เสียง
เป็นแค่เพียงคนป่าแม้มาก่อน
ด้อยโอกาสความเป็นอยู่ยังสั่นคลอน
ถูกขอดค่อนเหยียดหยามแม้นามไทย
สายธารน้ำเคยรินไหลสู่ใจป่า
แจกจ่ายพรรณพฤกษาจนสดใส
แจกจ่ายหญ้าจ่ายดินทั่วถิ่นไพร
แจกจ่ายสัตว์น้อยใหญ่สู่ใจคน
มาบัดนี้ป่าราบสาปสิ้นสูญ
แสนอาดูรน้ำเน่าทุกแห่งหน
พวกละโมภโลภทั้งเพด้วยเล่ห์กล
เป็น"สวนส้ม"ทุกแห่งหนคนนิยม
รุกครองน้ำฟ้าดินถิ่นสงวน
อากาศปรวนเพราะเคมีที่สะสม
ป่าบนดอยโล่งเหี้ยนเตียนจนตรม
เศร้าขื่นขมบ่มสร้างหนทางรวย
ใช้เม็ดเงินเบิกสร้างทางสดใส
แต่สอดไส้เม็ดสีพวกมีส่วย
ส้มพันธุ์ดีหรือมีเม็ดเอื้ออำนวย
พวกเอออวยชุดกากีบ่ามีดาว
ยิ่งมากยศน่าทุเรศกิเลสหนา
พกคัมภีร์บังหน้าหากินเปล่า
กระหายหื่นกลืนไพรใช่ชั่วคราว
ใจเหน็บหนาวเขาศึกษาช่องหาเงิน
เราและท่านต่างคือผู้อาศัย
ใช่ครอบครองโดยหนึ่งใดไม่ขัดเขิน
ควรแก่เอื้อเกื้อหนุนอย่าก้ำเกิน
ชนสรรเสริญช่วยค้ำจุนหนุนโลกา
(๓)
ละอองหมอกเคลื่อนคล้ายมาร่ายฝัน
พัดลมหนาวมาแบ่งปันกันทั่วหล้า
แต่หัวใจเหน็บหนาวร้าววิญญาณ์
เกลียดการโกงกินดินป่าบ้าเบียนเมือง
(๔)
ภาพป่าใหญ่บนดอยหลวงห้วงละหาน
ภาพหมอกในจินตนาการเหมือนฝันเฟื่อง
ภาพธรรมชาติงดงามความรุ่งเรือง
ขออย่าเป็นภาพเล่าเรื่องในนิทาน..
(๕)....
หน้าส่วนตัว
1427
