29 กรกฎาคม 2549 23:14 น.

^^รอ...^^

ลมรำเพย


    ก็ตะวัน...ดวงเดิมเดิม...ที่เคยมอง
ก็คือท้อง...ฟ้าผืนเดิม...ที่สดใส
ก็ดินเดียว...ผืนนี้...ที่กว้างไกล
ก็คือใจ...ดวงเดิม...ที่รอคอย

     กาลเวลา...เลื่อนคล้อย...ดั่งนกบิน
เหินผกผิน...บินลับ...มิกลับหัน
แล้วความรัก...ที่เฝ้ารอ...จะมีวัน
ได้สบกัน...บ้างไหมเล่า...เจ้านกเอย

     ค่ำคืนนี้...มีเพียงเงา...จันทร์เคียงข้าง
รักเลือนลาง...ห่างไกล...สุดเฉลย
จันทร์เจ้าขา...บอกเล่ามา...อย่างที่เคย
ว่าคนไกล...มิละเลย...คิดถึงกัน...
 				
1 มิถุนายน 2549 22:20 น.

สิ้น...รัก

ลมรำเพย


     ลมหนาวคราวใดพาใจมืดหม่น
หนึ่งใครสักคนเธอนั้นอยู่แห่งหนใด
หากรักที่มีล่องลอยถึงใจ
ช่วยส่งความนัยเสียงแห่งใจมาให้ชื่นชม

      อยู่กับความฝันดั่งนกที่หยุดโผบิน
หมดทางผกผินสิ้นรักแล้วช่างขื่นขม
อยากนอนหลับฝันมิฟื้นให้ใจระทม
หลับตาสิ้นลมหลับฝันไปชั่วนิรันดร์

     ลมรำเพยเชยรักแล้วช้ำซ้ำซาก
ฟ้าคงจะพรากรักแท้ให้ไกลสุดฝัน
คอยแล้วคอยเล่าเจ้ารักก็มิมีวัน
ได้พบสบกันเช่นนั้นใช่ไหมเล่าลม

     หลับตาคราฝันแล้วล่องลอยไป
สักแห่งหนไหนคอยเจ้ารอวันสุขสม
หากไม่พบขอจบด้วยการสิ้นลม
ให้ดินผันเป็นผ้าห่มหลับฝันไปชั่วกาล...  				
29 มกราคม 2549 21:10 น.

รอคอย

ลมรำเพย


ตะวันผันเหินสู่เวหากว้าง
ทอกระจ่างร้างจิตกระไรหนอ
วันเวลาเคลื่อนผ่านมิอาจรอ
ยังวอนขอรักกลับมาทักทายใจ

การรอคอยเนิ่นนานมิอาจเว้น
ลมพัดเย็นลู่ลอยอย่างอ่อนไหว
การเดินทางที่เดียวดายมิคลายไป
มีสิ่งใดซ่อนอยู่ในการรอคอย

ยังค้นหาคำตอบที่เพียรถาม
เดินไปตามทางที่ฝันมิได้ถอย
เพียงแต่ทางที่ดูเหมือนไร้ร่องรอย
ทำใจพลอยเหนื่อยหน่ายพ่ายแพ้พลัน

หากจะมีหนึ่งคนคอยเดินเคียง
มิหลีกเลี่ยงเบี่ยงจากพรากแปรผัน
มิเคยลืมห่วงหาคิดถึงกัน
คงวันนั้นคำเฉลยเผยในทรวง
				
24 มกราคม 2549 13:16 น.

ทำดีตามพ่อ....สานต่อสู่สังคม

ลมรำเพย


     พ่อหลวงของปวงไทย
ดุจดวงใจไทยทั้งชาติ
บำบัดทุกข์ปวงราษฎร์
มิได้ขาดพระเมตตา

      ทรงเปี่ยมล้น  ด้วยพระ  ปรีชาญาณ
ให้ทวยราษฎร์  ผ่านทุกข์  โดยถ้วนหน้า
มิได้ทรง  เหน็ดเหนื่อย  พระกายา
ไทยใต้ฟ้า  เป็นสุขด้วย  พระบารมี

    วันนี้ลูก  ขอเดิน  ตามรอยพ่อ
และสานต่อ  ความดี  เป็นวิถี
ด้วยหัวใจ  คนไทย  ที่ภักดี
สังคมนี้  มีสุขได้  ด้วยปวงไทย

**ขอจงทรงพระเจริญ**				
22 มกราคม 2549 21:48 น.

ใต้ดวงดาว

ลมรำเพย


     ดาวดวงน้อยล่องลอยอยู่บนฟ้า
มีจันทราเคียงข้างร่วมพร่างฉาย
แม้ดารามีจันทราเคียงข้างกาย
ทำไมฉันต้องเดียวดายภายใต้ดาว

     เหงาจนเกินสรรหาคำใดมาเล่า
อยู่กับเงาใต้ผ้าห่มยังเหน็บหนาว
เหลือเพียงจันทร์เจ้าดาราที่พร่างพราว
และน้ำตาที่วับวาวเคียงข้างกาย

     นานเท่าใดที่ลำพังใต้ฟ้ากว้าง
ยังเคว้งคว้างล่องลอยไร้จุดหมาย
ดั่งสายลมที่พัดไปมิเว้นวาย
สุดทางปลายอยู่ที่ใดเฝ้ารำพัน

     อยากเป็นลมที่หยุดพัดล่องลอย
ไม่ต้องคล้อยเรื่อยไปไร้ความฝัน
อยากมีใครที่อยู่เคียงข้างกัน
ด้วยผูกพันสันนิวาสให้พบเจอ

     ยังคงรออยู่ที่หนึ่งในโลกนี้
หวังเพียงมีใครที่รออยู่เสมอ
หนึ่งคนนั้นที่ยังคอยร่ำละเมอ
ได้พบเธอสักวันใต้ดวงดาว				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟลมรำเพย
Lovings  ลมรำเพย เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟลมรำเพย
Lovings  ลมรำเพย เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟลมรำเพย
Lovings  ลมรำเพย เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงลมรำเพย