ห่างบรรจถรณ์...

ลมแปรแขมร์เลอ

ยามวิเวกเวิ้งว้างห่างเหินเจ้า
พี่ยิงเฝ้าครุ่นคอยละห้อยหา
กลุ้มทรวงในไม่เว้นสักเพลา
ลุทิวาราตรีที่เวียนวน

ประหนึ่งหลบซบเขนยที่เคยแนบ
มโนแทบตื่นตัวกลั้วสับสน
จำต้องห่างบรรจถรณ์เคยนอนกรน
ไปเลาะวนสวนป่าพนาไพร

เผื่อจะลืมรูปรอยที่คอยกลุ้ม
ทรวงในบุ๋มรอยรักแทบตักษัย
หวังเพียงผ่านทิวาราตรีไป
เช้าวันใหม่คงได้เจอเธอคนงาม..

...แบบว่า
ภาพจาก..http://board.palungjit.com/f6/%E0%B8%A5%E0%B8%B3%E0%B8%99%E0%B8%B3%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%A5%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%AD%E0%B8%99-%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1-325432-52.html