3 กรกฎาคม 2546 16:49 น.

กลับมาเป็นตัวเอง

ท้องฟ้าสีฟ้าใส
ดอกพุดตรงระเบียงปลิวไหว
ทักทายสายลมที่พัดไป...พัดมา

ปล่อยใจ...ปล่อยไป
ปล่อยพร้อมเมฆที่ล่องไหลบนฟ้า
คิดถึงกันบ้างไหมที่ผ่านมา
ที่ฉันหายหน้า...ไม่ทัก ไม่ทาย
แดดอุ่น โอบกอด...เหมือนเก่า
ฉันกลับมารับความเหงาที่ห่างหาย
มาอยู่กับตัวเองที่มีแต่ความว่างเปล่าข้างกาย
แต่เป็นคนเดิมที่รู้สีกดีดีไม่ห่างหาย...ไปจากใจ
กลับมาเขียนกลอนเหงาเหงา
ให้คนที่รู้สึกว่างเปล่า...รู้ว่ามีคนที่เข้าใจเธอได้
กลับมาเป็นคนที่มีความรักให้หลายสิ่งรอบกาย
แม้ว่าแท้จริงไม่ได้มีความหมาย ต่อใครสักคน