4 มีนาคม 2547 13:41 น.
ละอองน้ำ
เหือด...
มีมือเปื้อนเลือด...สะกิดข้างหลัง
เหยื่อ...
เราต่างเป็นเหยื่อ...เมื่อไม่ระวัง
ใครจะผิด...ใครจะผลั้ง...ไม่เท่าที่เราต่าง
...ตั้งใจ...
เมื่อ...ไม่อาจจะยึด...อารมณ์
...จม...กับคำว่า...กูต้องชนะ...ไม่ว่าหนไหน
กระเสือกกระสน...กระส่ายหาทุกทาง...เพื่อ...อย่างใจ
ความกระหยิ่มกำลังล่อไว้...มัดด้วยบ่วงเส้นใหญ่...จากตีนขึ้นไป
...จนถึงคอ...
มือเปื้อนเลือด...สะกิดข้างหลัง
บอกว่าระวัง...ในความชั่ว...ไม่มีใครเป็นต่อ
บ่วงที่พันไว้...ค่อยๆทบขึ้นไป...เพราะรอ...
เมื่อจบจังหวะแล้วล่ะก็...อากาศคงไม่พอ...
...จะหายใจ...
และเมื่อเลือดในกาย...เหือดลง
ก็ไม่อาจจะมีปัญญาปลดปลง...ความผิดที่ก่อไว้
เหยื่อ...ที่เชื่อ...ว่ากูเก่งกล้าเกินใคร
ถูกล่อด้วยอารมณ์ที่เป็นใหญ่...รอความจริงแจ้งใจ
...ใคร...ถูกลวง...
เหือด...
รินเลือด...ไปจนลับล่วง
ปิดหู...ปิดตา...ความจริงบ้าๆ...ไม่รับรู้อะไรลวง
ไม่รู้ไม่พ้นบ่วง...กลับมาหลงในปัญญากลวง
จะเกิด...จะล่วง...กลายเป็นคนแหนหวง
...เล่นแต่บทเดิม...
2 มีนาคม 2547 12:05 น.
ละอองน้ำ
ลมแรง...พัด
เลียดพื้น...จากปลายหญ้า...จรดยอดไม้...หายไปในอากาศ
ฝุ่นผง...ธุลีเบาหมุนคว้าง...ไปจับยอดไม้สูงลิบ...
สิ่งที่ไม่เคยเห็น...มุมที่ไม่เคยยืน
สูงจัง...สูง
ฝุ่นผงยึดแน่นใบมะพร้าว....
ลมสงบ...
ฟ้าสงบ...
แต่ใจไม่เคยสงบ
ไม้นี่ก็สูง
ลมเบาพัดมาอีกระรอก
ทางมะพร้าวสะบัดใบ
ฝุ่นตกไปติดใบโพธิ์ต้นอ่อน...
นี่ไม่สูง...
รำพึง...ตนเคยสูง...กว่านี้
เงยหน้ามอง...เสียดายมะพร้าวยอดสูง
...ฝุ่นผงใหม่ๆเปลี่ยนกันมาจับ...
ต้นโพธิ์ยังเตี้ย...ใบไม่ยาว...แดดไม่ถึง...
...ไม่สะท้อนแสงแดด...จัดจ้าน...
...ใบโพธิ์ติดฝุ่น...
...ฝุ่นเห็นตัวเองตัวใหญ่...
...ใบโพธิ์ใบเล็ก...
...รำพัน...
...ฉันสูงกว่านี้...เคยสูงกว่านี้...
...และเชื่อว่ายังจะสูงกว่านี้...
ชั่วคืน...ฟ้าใส...แดดอ่อน
แปรเป็นหมอกครึ้มหนา
ทิ้งฝนลงมาห่าใหญ่
...ชะฝุ่น...ชะผง...หลงตัว...หลงใจ
...กลับสู่พื้น...คืนให้...
...แค่ที่ซุกหัวใต้ใบ...
...หญ้าคา....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
หน้าส่วนตัว
747
