22 ตุลาคม 2547 21:13 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ปิยะ มหา ราชัน ธ เป็นผู้ทรงธรรม์แห่งไทยทั่ว ทรงมิเกรงกลัวชาติใดมาเหยียดหยามดูแคลนให้แสนหดหู่ใจ ปลดปล่อยทาสไทยเป็นไท ได้อิสระเสรี ตระหนักตรากตรำทำหน้าที่กิจการนานา โลกหล้าสากลซาบซึ้งในพระเมตตาปรานี ทรงมิหน่ายหนีเหน็ดเหนื่อยให้ไทยต้องชอกช้ำลำบากไป เสด็จไกลอารยประเทศเหตุรับวัฒนธรรมมาเปลี่ยนแปลงปรับปรุง สร้างชาติจรุงเจริญรุ่งโรจน์เรืองรองทัดเทียมเท่าทัน สารพันงาน ธ สร้างสรรค์สืบสานสมานภัย ปัญหาแก้ไขจากดำริสู่ดำรัสพัฒนา ประกาศกล้าไทยแกร่งเป็นหนึ่ง การรถไฟจึงสดใสส่งสื่อสารทันสมัยรวดเร็วยิ่ง ชนชายหญิงสร่างเจ็บปวดสิ้นรวดร้าว เมื่อครั้งต่างชาติก้าวเข้ามาครอบงำ แล้วอำนาจทมิฬล่าอาณาจักรมีหรือจะกำชัย เมื่อธงไตรรงค์โบกสะบัดยอมเสียดินแดนแต่น้อย เพื่อคืนถอยจากกดขี่มีเอกราชยืนยง อีกทั้ง ธ ทรงวางรากฐานการศึกษา ให้ทุกไพร่ฟ้าพบแสงปัญญาคุ้มตน นำกมลเปี่ยมภูมิรู้คู่ภูมิธรรม กาลนั้นพระเกียรติล้ำเกริกก้องเกรียงไกรพระยศยิ่งแลมิ่งขวัญ ว่าราชันพระองค์นี้ จะมีใครเทียบเทียมไม่ ธ ทรงสถิตในดวงใจชน ประทับตราตรึงจนแทบสิ้นผืนแผ่นดินไทยไปตลอดเวลา โดยปการะดังแสดงมา ฉะนี้แล
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะฯ ข้าพระพุทธเจ้า
ลูกกวาดสีฟ้า
22 ตุลาคม 2547 19:39 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
เธอจะฝากอะไรให้ฉันบ้าง
เมื่อเส้นทางแห่งรักหักตรงนี้
เธอจะเก็บภาพฝันไหมในสิ่งดี
หรือย่ำยีรักเราจนเก่าไป
วอนมอบเพลงหวานละมุนกรุ่นไอซึ้ง
วอนคิดถึงตัวฉันยามสั่นไหว
เก็บรักเราประทับลงกับใจ
อย่าร้องไห้ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีกัน
ฉันไม่อาจกล่าวคำอำลาได้
เป็นอย่างไรยังรักแท้มิแปรผัน
เหนื่อยแสนล้าหนาวแสนเหน็บเจ็บใจครัน
สัญญามั่นรักษาไว้ไม่เหมือนเคย
ตอกย้ำเตือนอีกครั้งยังรักล้น
หนึ่งเหตุผลฝากไว้ให้เฉลย
ใช่ว่าเปลี่ยนใช่ว่ามาละเลย
ถ้อยคำเอ่ยคือตัวเปล่าก้าวก่ายเธอ
จดจำไว้ถ้าพรุ่งนี้ ... ไม่มีฉัน
อย่าไหวหวั่นยังคงจักรักเสมอ
คิดคำนึงสักวันนั้นพบเจอ
ลบคอยเก้อเลิกเศร้าล้างเงาใจ
เขียนกลอนรักกล่อมจิตหวนคิดถึง
ตราติดตรึงตัวเธอเสมอไหม
สิ่งที่รู้สิ่งที่เห็นเป็นอย่างไร
ห่างหรือใกล้ลาจากเกินพรากเรา
เธอจะฝากอะไรให้ตัวฉัน
ขอเธอนั้นหยุดจมถมใจเหงา
หวังเพียงดาวแห่งฝันคงบรรเทา
คลายโศกเศร้าเมื่อพรุ่งนี้ไม่มีกัน
20 ตุลาคม 2547 19:05 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ลืมฉันเสียเถิดที่รัก
ทำเป็นไม่รู้จักคนๆนี้
ลืมกัน...ลืมฉันไปสักที
กลับไปทำหน้าที่ให้เขาของเธอ
ลืมเสียเถิดภาพความหลัง
เมื่อรักต้องพังย่อยยับกับการพลั้งเผลอ
ไม่อยากรัก...ไม่จำเป็นต้องมาเจอ
หยุดสร้างฝันละเมอ...จนต้องเก้อ...เดียวดาย
ขอให้ลืม...ขอให้เลิก...อยากขอบ้าง
ลบความเคว้งคว้าง... คงยังไม่สาย
อย่าปล่อยฉันต้องโง่งมงาย
กับภาพร้ายๆกัดกินหัวใจ อีกเลย
20 ตุลาคม 2547 18:27 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
มองฟ้าไร้ดาว ...
ก็เหมือนเรื่องราวของเราไร้ค่า
มองฟ้าไม่เห็นจันทร์คู่ฟ้า ...
ก็เหมือนกับว่าเราไม่มีกัน
เหงา ... เหงาแสนเหงา
มีแต่ความคิดเศร้าๆที่วนเวียนในภาพฝัน
เจ็บใจ ... เจ็บใจคงไม่มีวัน
ให้เธอและฉันกลับมาเหมือนเดิม
18 ตุลาคม 2547 12:40 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
...อย่าพูดถึงเขาได้ไหม...
เผื่อมันจะทำให้หัวใจดวงนี้มีค่า
อย่านะ...เธออย่าหลบตา
ปล่อยให้ฉันตามหาวิญญาณของเธอ
พอแล้ว...ไม่อยากฟัง
รอยร้าวที่ฝังในใจเสมอ
พอได้ไหม...เมื่อใครคนนั้นไม่อยากเจอ
น้ำตาล้นเอ่อจะได้จางลง
ขอโทษที่ต้องบอก....
ถ้อยคำย้ำตอกทำใจฉันแตกเป็นผง
ขอร้องล่ะ ... โปรดมอบความมั่นคง
กับรักยืนยงให้กันสักที
หน้าส่วนตัว
1112
