4 เมษายน 2556 17:13 น.

บทกลอนพาไป

ลูกหว้า

กลอนพาไป ไปไหนได้เสมอ
กลอนพาเพ้อ เพ้อกานท์สานอักษร
กลอนพาหมอง หมองตามยามอาวรณ์
กลอนออดอ้อน อ้อนใจผู้ใดเอย

กลอนพาเศร้า เศร้าโศกวิโยคไหว
กลอนแอบรัก รักใครไม่เฉลย
กลอนแอบช้ำ ช้ำทรวงห่วงจังเลย
กลอนแอบเชย เชยชมภิรมย์จินต์

มธุรสบทกลอนชะอ้อนหา
รจนาพาฉ่ำนำถวิล
อรรถรสเลิศลอยร้อยชีวิน
เพลินเพลงพิณกวินขับประดับแด

ปล่อยอารมณ์ชมกานท์ลืมสาส์นน้อย
ที่เรียงร้อยคอยวาดซับบาดแผล
หยาดน้ำตาร่วงรินสิ้นใครแล
ตละแม่แย่แล้ว แววค้างคาน
 

				
4 เมษายน 2556 17:08 น.

ฝันฉันมีเธอ ฝันเธอไม่มีฉัน

ลูกหว้า

เธอเป็นคน ที่ฉันฝัน และสรรค์สร้าง
อยากร่วมทาง เป็นคู่ใจ กว่าใครไหน
ตั่งแต่เริ่ม ที่พบกัน ลึกหวั่นใจ
เธอมีใคร รอรึเปล่า นึกหนาวทรวง
แอบมีหวัง กับรอยยิ้ม ชวนอิ่มฝัน
ที่ให้กัน มันตรึงใจ อย่างใหญ่หลวง
คือจุดเริ่ม ที่แน่ชัด อยากวัดดวง
ไม่ทักท้วง กลัวที่ทำ จะช้ำใจ
เพราะยึดมั่น ความจริงใจ เชื่อในรัก
จึงสลัก สร้างสัมพันธ์ อันสดใส
แอบฝันเพ้อ เธฮเคียงข้าง ไม่ห่างไกล
รักยิ่งใหญ่ คงสุขล้น นั่งบ่นพรำ
แต่ความฝัน ก็ถึงวัน ที่มันจบ
เมื่อค้นพบ เธอที่แคร์ ไม่แลเหลียว
ฝันของฉัน เป็นแค่ลม ไม่กลมเกลียว
ดั่งคมเคียว รอรวงข้าว เมื่อบ่าวเมิน
ฝันของเธอ มีใครแล้ว ต้องแห้วรัก
จำใจหัก ยอมอ้างว้าง และห่างเหิน
เหมือนคมมีด กรีดลงเนื้อ เจ็บเหลือเกิน
เส้นทางเดิน ที่ต้องผ่าน ขนานกัน
ได้เพียงแต่ ใช้มือคว้า จับอากาศ
หวังสักชาติ ได้เคียงค้าง เหมือนอย่างฝัน
คงมีบ้าง พรหมลิขิต ให้ชิดกัน
รอสักวัน ให้บุญส่ง คงได้เคียง
3 เมษายน 2556 11:12 น.

หนาวใจเมื่อห่างไกล2

ลูกหว้า

ดาวระดาษวาดฟ้าคราหนาวฉ่ำ
อุ่นไอร่ำคำนึงก็ซึ้งหวาน
หยดน้ำค้างบนดอกเหมยที่เคยบาน
ทุกวันวารหวนละห้อยคอยกลับมา
คิดถึงคน, คิดถึงลมเคยห่มหวน คิดคร่ำครวญแสนไกลใจผวา คิดถึงเมฆ..ถึงหมอก.. ดอกหญ้าคา คิดถึงฟ้าบ้านเราจนเหงาตรม
ท่ามเงาทองสะท้อนแลอ่อนไหว แสงรำไรสุรีย์ฉายปรายผสม ดาวร้างฟ้าลาลับกับสายลม  ที่จูบพรมคลอเคล้าจนเงาจาง
ดาวระดาษวาดฟ้าคราหนาวฉ่ำ เฝ้าครวญคร่ำหนาวใจเมื่อไกลห่าง หวนคำนึงถึงไอดินทุกถิ่นทาง จำใจร้างจางลับรอกลับเรือน
3 เมษายน 2556 11:09 น.

หนาวใจเมื่อห่างไกล1

ลูกหว้า

ระดะดาวพราวฟ้าคราเดือนดับ
หนาวลมจับจิตจนเกินทนไหว
จำลาร้างห่างแดนแม้แสนไกล
อีกเมื่อใดได้กลับรับขวัญคืน


หอมไอดินเคยกรุ่นละมุนหวน
กลีบลำดวนอวลกลิ่นระรินชื่น
เกล็ดน้ำค้างกลางน้ำตาข้าฯกล้ำกลืน
ยังหยาดเคียงเสียงสะอื้นอันขื่นคราง


รอวัสสานผ่านฝนอีกหนก่อน
จะกลับคอนคืนเหย้าคราวฟ้าสาง
จงรอรับซับน้ำตาอย่าแรมร้าง
ยามแสงทองส่องทางกลางใจคอย
3 เมษายน 2556 10:59 น.

เสียงเพลงรัก

ลูกหว้า

เสียงเพลงรักมาหยุดสะดุดกึก ความรู้สึกน้ำตาแทบบ่าไหล อารมณ์รักเรียกร้องของหัวใจ วอนเธอให้บรรเลงบทเพลงเดิม เคยกล่อมดาวกล่อมเดือนเลือนรานร้าว ให้เดินก้าวสะพานเธอสานเสริม เสียงไพเราะเนิบเนิบเคยเคลิบเคลิ้ม จะซ้ำเติมใจนี้อีกกี่ครั้ง เธอจะเป็นเช่นน้ำยามโหยอ่อน เหมือนมนต์พรเพลงทิพย์กระซิบสั่ง บนทางเดินขวากหนามข้ามระวัง ภาพความหลังอันหวานผ่านคืนวัน ด้วยมือเธอที่ก่อถักทอรัก จึงรู้จักหนแห่งแหล่งสวรรค์ มิได้อยู่ฟ้าไกลเข้าใจกัน แต่อยู่นั่นที่เธออยู่ผู้บันดาล เรามาปันสุขกันฉันคนรัก เพื่อรู้จักชื่นมื่นวันคืนหวาน ใจจริงจังหวังให้ได้พบพาน สู่วิมานสวรรค์อันอำไพ เมื่อจบการบรรเลงบทเพลงรัก สุดจะหักห้ามตรมข่มไม่ไหว แม้เพลงรักเคยหลงจบลงไป ความรักไม่จบลงคงนิรันดร์
ไม่มีข้อความส่งถึงลูกหว้า