26 กันยายน 2554 21:32 น.

หนึ่งฝุ่นผง

วาริท วิมล

หนึ่งฝุ่นผง

เธออาจหลงลืมไป...
ว่าฉันและเธอเล็กกระจิดริดเพียงไร... ในโลกสีน้ำเงินใบนี้
การดำรง การมีอยู่ ของชีวิตเธอและฉัน..มันไม่ถึงเสี้ยววินาทีของจักรวาลกำเนิด...
ฉะนั้นแล้ว...เราจะพร่ำเพ้อรำพันอะไรกันมากมาย ...กับ "เรื่องของตัวเอง"

....................
...................

ชีวิตเราเบาบาง เหมือนสายลมที่พัดพา ขนนกปลิวไปมา
และสายลมแห่งโชคชะตา...ก็พัดพา หนึ่งฝุ่นผง อย่างฉันเข้าตาเธอ....
......................
แม้ไม่เจตนา ...แต่หนึ่งฝุ่นผง ก็อาจทำให้เธอระคายเคือง ... มีน้ำตา
แต่เมื่อเธอลืมตา.... เธอก็พบว่าหนึ่งฝุ่นผงก็โดนชะออกไป ... ด้วยน้ำตาของเธอเอง

แล้วใย...จะอาวรณ์ อาลัย อะไร ....


...กับหนึ่งฝุ่นผง...				
20 กรกฎาคม 2554 14:55 น.

... ของจริง ยามยาก...

วาริท วิมล

...ของจริงยามยาก.....


                          มิตรภาพเบ่งบานในยามยาก 
                                       เมื่อลำบาก ทุกข์ยาก จึงรู้ได้
                                        ว่าใครหนอ "ของจริง" ..ที่จริงใจ
                                        เพื่อนคนไหน ก็รู้ "ใจ" ...กันคราวนี้

...................................................

written @ 2536				
14 กรกฎาคม 2554 22:42 น.

ฝนตกคืนนี้....

วาริท วิมล

ฝนตกครืนๆ....ในค่ำคืนอย่างนี้
นำฉันกลับไปทุกที...ที่คืนนั้น
ใต้ผ้าห่ม ผืนเดียว เธอและฉัน
"ฉันอยากหยุดคืนวัน...ไว้ตรงนี้"

...................
แต่ความจริงคือ เวลาไม่เคยหยุด
และเวลาก็ยืื้อ ฉุด เธอจากฉัน
จะกี่ฝนเวียนมากี่ครานั้น
ไม่มีวันที่เธอจะคืนมา
...................
ฝนเริ่มซา ฟ้าเริ่มเปิด ให้จันทร์ฉาย
สิ่งที่ฉันทำได้ ก่อนหลับฝัน
ภาวนา พระคุ้มครองเธอทุกวัน
ทุกทุกสิ่งที่ดีนั้น...เป็นของเธอ....


(written @ 2540)				
26 มกราคม 2554 10:38 น.

...ไม่อาจนับ เป็นบทกวี ...

วาริท วิมล

สิ่งที่ฉันขีดเขียนลงไป ....ไม่อาจนับได้ว่าเป็นบทกวี
และฉันก็ไม่เคยหาญกล้าเรียกตัวเองว่า ...กวี

เพราะตัวอักษรที่ฉันจับมาเรียงต่อกันนั้น ...
ไม่มีคุณค่าใดทั้งทางวรรณศิลป์ และ สังคม
อาจจะเป็นเพียง ถ้อยคำ บ้าบอ สำหรับบางคน

หากเพียงทุกขณะที่ฉันได้หยุด และหลีกเร้นจากโลกที่หมุนเร็วและวุ่นวาย
ขณะที่ฉันได้เอาตัวอักษรมาเรียงต่อกัน ... และเขียน ... 
......
ทุกตัวอักษร ที่เดินทางออกมา...มีเธอ ...เป็นแรงผลักดัน...บันดาลใจ				
27 เมษายน 2550 11:00 น.

เธอ...ผู้ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจ

วาริท วิมล

ขอบคุณเธอ...ผู้ที่เป็นที่รักยิ่ง
กับทุกสิ่ง ทุกก้าวย่าง ที่สร้างสรร
กับเรื่องราวธรรมดาในทุกวัน
ที่ผลักดัน ให้ฉัน นั้น"เต็มคน"

เธอคือแรงบันดาลใจ จุดไฟหวัง
เป็นพลัง เริงแรง ทุกแห่งหน
บทกวีชีวิตฉันได้เริ่มต้น
ให้ดั้นด้นค้นหาสู่หลักชัย.....				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟวาริท วิมล
Lovings  วาริท วิมล เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟวาริท วิมล
Lovings  วาริท วิมล เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟวาริท วิมล
Lovings  วาริท วิมล เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงวาริท วิมล