10 กันยายน 2547 17:13 น.
วิญญาณศิลา
วันนี้แม้ขมขื่น วันชื่นมื่นเลยผ่านไม่ผันกลับ
แต่อย่างน้อยขอให้เราจำ จำ สิ่งดี ๆ ที่มีต่อกันไว้ แม้สิ่งนั้น อาจจะไม่หวนกลับคืน
ขอให้เหลือไว้แตความทรงจำที่ดี ที่ไม่มีใครมาอาจพรากเราได้
10 กันยายน 2547 17:12 น.
วิญญาณศิลา
คนเราทุกคนล้วนมีวิถีทางที่เป็นตัวของตัวเอง
ใครจะประสบชะตากรรมใด เรานั้นไม่สามารถที่จะลิขิตได้ ฟ้าเท่านั้นเป็นตัวลิขิต
แม้ในบางครั้ง คนที่เรารู้จัก จะประสบชะตากรรมอะไรสักอย่างที่เป็นเหตุให้เราขุ่นข้องหมองใจ ไม่สบายใจ หรือทุกข์ใจ
นั่นก้อเป็นเหตุของคน ๆ นั้น ว่าจะสามารถผ่านพ้นอุปสรรค หรือสิ่งกังวลใจตรงนั้นไปได้หรือเปล่า
เราเป็นห่วงเขาก็จริง เราทุกข์ใจ แทนเขาได้ก็จริง เราทำได้อย่างดีที่สุดคือปลอบใจเขา
เป็นห่วงก้อเป็นห่วง เราช่วยอะไร เขาไม่ได้มาก ก้อเป็นแค่กำลังใจที่มีให้กันเท่านั้น
จากคนที่เป็นห่วงชะตากรรมของเพื่อน ผู้ประสบ ชะตาชีวิตผกผัน
6 กันยายน 2547 20:27 น.
วิญญาณศิลา
แว่วเสียงสั่ง
...ยามรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่ ดวงอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นยอดไม้สาดแสงทองเป็นประกายแวววาว ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง จากเมฆหมอกลม ต้นฤดูฝนกำลังพัดมาเอื่อย ๆ ทำให้อากาศตอนเช้าตรู่ ช่างแจ่มใสและสดชื่นเสียจริง
...นายเข้ม กล้าผจญ กำลังอบรมสั่งสอน บุตรคนเดียวของแกที่กำลังไปศึกษาต่อในต่างจังหวัดดอน ลูกรักการไปอยู่ที่หอพักรวมกับคนหมู่มากนั้น ลูกควรเลือกคบแต่มิตรดี ส่วนมิตรชั่วอย่าไปคลุกคลี การคบมิตรนี่แหล่ะลูกเอย เป็นหนทางที่จะนำพาเจ้าให้ประสบกับแสงสว่างหรือมืดมนในอนาคตได้ และประการสำคัญอบายมุข มันเป็นทางเสื่อมเสีย ลูกจงล่ะจากความชั่วแล้วประพฤติแต่ความดี จงพยายามเล่าเรียนเพื่อให้ได้มีความรู้ประดับตัวเอาไว้ เมื่อเติบใหญ่จะได้นำวิชาความรู้ที่ได้จากการศึกษาเล่าเรียน มาประกอบอาชีพ ตามความรู้ความสามารถของเจ้าสืบไป
...ครับพ่อ ผมจะทำตามที่พ่อสั่งสอนทุกอย่างลูกชายรับคำของนายผจญอย่างแข็งขัน
...สองปีผ่านไป การเรียนของนายดอน กล้าผจญ ไม่เคยตกต่ำเลย ปีนี้ ดอน กำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายซึ่งเหลือเวลาอีกไม่กี่วันจะสอบไล่ ทุก ๆ เดือนที่ผ่านมา ดอน จะต้องเขียนจดหมายมาถึงบิดาของเขา เพื่อให้รับรู้ความสุขความทุกข์ของตนเอง เป็นประจำไม่ขาด
...นายเข้ม เมื่อทราบข่าวของลูกก็มีความยินดีอย่างมากและนั่งวาดอนาคตไว้อย่างสวยหรูว่า คงจะได้พึ่งพาบุตรชายคนนี้ในวัยชรา และแล้ววันที่ดอนรอคอยก็มาถึง นั่นคือวันประกาศผลสอบไล่ของเขา ผลปรากฏว่า ดอน สอบเป็นที่ หนึ่ง ในนักเรียนทั้งหมด หลังจากที่ทราบผลของการสอบแล้ว ดอน ก็ไปกราบลาครูบาอาจารย์ และอำลาเพื่อน ๆ เพื่อไปตามวิถีชีวิตและดวงชะตาของแต่ล่ะบุคคล
...หลังจากจบการศึกษาแล้ว ดอน ก็ไปสอบเข้าเพื่อศึกษาต่อในสถาบันต่าง ๆที่มีวิทยฐานะสูงขึ้น แต่ทำไมดวงชะตาจึงเล่นตลกกับเขา ผลการสอบเข้าตามสถาบันต่าง ๆ ไม่มีชื่อของ ดอน ปรากฏ แม้แต่สถาบันเดียว ทำให้รู้สึกเสียใจมากที่ไม่สามารถเข้าเรียนต่อได้ตามที่เขาหวังเอาไว้
...หนึ่งปีผ่านไป ที่ ดอน ต้องกลับไปช่วยบิดาทำงานที่บ้าน
...วันนี้ไปติดต่องานเป็นอย่างไรบ้างล่ะ พอจะมีหวังที่จะเป็นเจ้านายกับเขาบ้างไหมลูกนายเข้มถามลูกชายขณะกำลังรับประทานอาหารเย็น
...ถ้ามีเงินสัก หนึ่งหมื่นบาท ก็มีหวังได้ครับ ดอนตอบ
...หนึ่งหมื่นบาทนายเข้มอุทานออกมาหนึ่งหมื่นบาท มันมีค่าน้อยสำหรับคนรวย ๆ ก็จริงอยู่แต่มันมีค่ามากสำหรับคนจน ๆ อย่างเรานะลูกนะ ในชีวิตของพ่อไม่มีความสามารถที่จะหาเงินหนึ่งหมื่นบาทมาได้ดอกลูกเอ้ย
...มีอยู่ทางหนึ่งครับ ดอนออกความเห็น คือให้คุณพ่อไปกู้เงินของลุงกำนัน เอาที่ดินแปลงนี้แหล่ะ ไปประกันไว้ เมื่อผมเข้าทำงานได้เงินเดือนแล้ว ผมจะส่งเงินมาให้คุณพ่อผ่อนหนี้สิน ภายในไม่กี่ปีคงหมดแน่ ๆ
...คนมีหนี้สินหาความสุขใจได้ยาก นายเข้มคิดอยู่ในใจ แต่ต้องตัดสินใจด้วยรักและสงสารลูก จึงยอมเพราะคนเป็นพ่อย่อมยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต เพื่อเห็นแก่ความสุขในอนาคตของลูก
เงินถูกกู้เพื่อดอนจะหาที่ทำงาน... อนาคตของดอน และนายเข้ม จะเป็นเช่นไร ต้องติดตาม ตอนต่อไป
5 กันยายน 2547 23:27 น.
วิญญาณศิลา
รัก รัก รัก คำว่า รัก คำนี้ ใครรู้ดีถึงความหมาย
คนมากมายต่างไขว่คว้าหาความรัก
แต่น้อยคนที่จักประจักษ์
ว่ารักจริงนั้นเป็นเช่นไร......
คุณล่ะ ความรัก คุณรู้ความหมายของมันแล้วหรือ
รัก รัก รัก คำว่ารัก แม้คนไม่รู้ความหมาย
แต่ก้อใคร่ ปรารถนาจะมีรัก
คุณล่ะ เป็นเช่นนี้หรือเปล่า .......
คุณล่ะ รู้หรือเปล่ารักนี้คืออะไร ^_^
4 กันยายน 2547 21:32 น.
วิญญาณศิลา
ท่ามกลางความตาย
วันนี้..ไปร่วมงานศพ
ฟังเสียง....ปี่พาทย์...โหยหวน บาดจิต
จิตคิด...คิด...คิด แล้วแลดูเบื้องหน้า
มองดูที่ หีบ... โลง สี่เหลี่ยม สีขาว....
ภายในนั้น...มีสรีระ ร่างกาย
ร่างกาย...ที่ครั้งหนึ่งเคยมีลมหายใจ
ร่างกาย...มีความรู้สึก
แต่บัดนี้....ไม่ !!!
แลครานั้น....เหลียวมาดูตนเอง
ดู...ดูตนเองที่ตอนนี้ยังมีลมหายใจอยู่
ดู...ดูตนเองที่ยังมีความรู้สึก
แต่...แลดูตัวเองในอนาคต...
ในอนาคต...ที่ตนเองต้องอยู่ใน...หีบ...นั้น
...ไม่มีลมหายใจ
...ไม่มีความรู้สึก
ดูตนเอง....ไม่ต่างจากสรีระ ร่างกาย ใน...หีบ...เบื้องหน้า
...!!!
ในใจหวั่น...หวั่นใจ อย่างบอกไม่ถูก
ในใจกลัว...กลัวถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
อนาคต ซึ่งอาจจะเป็น 10 ปี 20 ปี
อนาคต ซึ่งอาจจะเป็น วันนี้ พรุ่งนี้
อนาคต ซึ่งอาจจะเป็น ชั่วโมงนี้...หรือ...เดี๋ยวนี้
เมื่อถึงเวลานั้นแล้ว
สรีระ ร่างกาย ใน...หีบ...คงไม่ใช่ใครอื่น....!!!
จิตมันนึก...จิตมันคิด...
คิดแล้วใจมันหวั่น
หวั่นว่าเมื่อถึงกาลนั้น...
เมื่อถึงกาลนั้น...เราจะเป็นอย่างไร ?
คิดแล้ว....มันเกืดความกลัว
ความกลัวที่เกิดมาจากในจิต
ขณะที่สายตามองไปเบื้องหน้า
จิตมันเลยเบื้องหน้าไปแล้ว
จิตมันเกิคความกลัว
Lovers
0 คน เลิฟวิญญาณศิลา
Calendar
หน้าส่วนตัว
1430
