การรอคอย....กับ....การเดินทางของกาลเวลา

วิทย์ ศิริ

การรอคอย.....มิติหนึ่งที่อยู่ช่วงใดช่วงหนึ่งของการเดินทางของกาล
                             เวลาที่เราจัดให้สัมพันธ์กันในห้วงความรู้สึกของหลาย
                             คนที่เฝ้ามอง...เฝ้ารอ...สิ่งนี้...สิ่งนั้นให้มาหาโดยเร่งรัด
                             เวลาด้วยใจที่กระวนกระวาย...ทั้งที่...เวลาก็เดินไปตาม
                             ทางของมัน อีกประการหนึ่ง "เวลา"ก็เป็นคำจำกัดความ
                             ของคนเราที่บัญญัติขึ้นเองก็เพื่อตอบสนองรับใช้กิจกรรม
                             สารพัดของเราให้เป็นไปตามเงื่อนไข, สาระต่างๆมากมาย
                             สุดที่จะบรรยายได้ ที่ถูกกำหนดให้ต้องเริ่ม, ต้องสิ้นสุด
                             แม้กระทั่งการนัดหมายในทุกๆสถานการณ์ ณ จุดใดจุด
                             หนึ่งของการเดินทางของกาลเวลา


                         ....แทนที่การรอคอย....
                             เราน่าจะมาสังเกตความเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่งตามกาล
                             เวลาที่อุบัติขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุด...ไม่ว่าการเกิด
                             ...การดับ ซึ่งเป็นหัวและท้ายของห่วงโซ่กิเลสและหัวกลับมา
                             ต่อท้ายและท้ายก็เชื่อมโยงกับหัวอย่างคาดไม่ถึง...
                             อัศจรรย์เสียนี่กระไร
                             


                         ....จริงๆ การเปลี่ยนแปลงทุกขณะเป็นความจริงโดยตัวของ
                              มันเอง ในสรรพสิ่งการเฝ้ามองอย่างสงบและมีสติแทน
                              การรอคอยโดยมิได้พินิจอะไรเลย...ย่อมเป็นผลให้ตระ
                              หนักได้ถึงการเปลี่ยนแปลงดังกล่าว แม้แต่อณูเล็กๆ
                              สิ่งมีชีวิตที่เล็กที่สุด, แม้กระทั่งสิ่งที่เราเข้าใจว่าอยู่นิ่งที่
                              สุด กระทั่งจิตที่ปล่อยวางก็มีการเคลื่อนไหวของลมหายใจ
                              ไม่มากก็น้อย...รวมไปถึงความตายที่กล่าวกันว่ามันจะ
                              หยุดนิ่งแน่แท้ของสิ่งมีชีวิต...ก็มีการเคลื่อนไหวในรูป
                              แบบของการเปลี่ยนแปลงทางสรีระของสิ่งมีชีวิตที่อุบัติ
                              "ตาย" เกิดขึ้น และนั่นก็เป็นรูปแบบหนึ่งของการเดิน
                              ทางของกาลเวลา


                          ....กระนั้นก็ตาม การรอคอยย่อมเป็นสัมพันธภาพกับการ
                              เดินทางของกาลเวลาในกรอบความคิดของเรา หากแต่
                              ว่าแท้ที่จริงแล้ว...คนเราอาจสำคัญผิดโดยยึดติดกับ
                              อารมณ์ที่...รอ...รอคอย...รอเวลา...แทนที่จะปล่อยให้
                              จิตใจเป็นอิสระ...ปล่อยให้เป็นการเดินทางของกาลเวลา
                              ...ที่ไม่มีวันสิ้นสุด


การเดินทางของกาลเวลา....เป็นภาพรวมที่กว้างใหญ่ไพศาลขณะ
                              ที่การรอคอยเป็นเรื่องของปัจเจกบุคคลที่รู้สึกกังวล
                              เพราะ การคาดหวังของเขาเองและกลับกลายเป็นการ
                              บั่นทอนขวัญและกำลังใจในบางครั้ง หรือในบางครั้ง
                              อาจเป็นการคาดหวังในสิ่งดีๆที่คาดว่าจะบังเกิดขึ้น
                              ...ทั้งๆที่มันไม่เคยมีอะไรที่แน่นอน


                              อย่างไรก็ตาม...การเดินทางของกาลเวลาก็ยังคงผูก
                              โยงกับการรอคอยทั้งๆที่ต่างก็อยู่คนละด้านของความ
                              จริงที่เป็นปรากฏการณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
                              ทั้งในส่วนจุดกำเนิด, จุดสิ้นสุด และผลกระทบที่ด้าน
                              หนึ่งบังเกิดขึ้นกับคนเรา และอีกด้านที่ไม่บังเกิด
                              ผลใดๆเลยเพราะมันมีอยู่เองโดยธรรมชาติ


                              ตราบใดที่เราไม่สามารถปิดกั้นความรู้สึกนึกคิด...
                              ก็ยังเป็นปริศนาที่เราสร้างขึ้นเองกับความรู้สึกในเรื่อง
                              ของการเดินทางของกาลเวลา ที่เข้าไปเชื่อมโยงกับ
                              การรอคอยในความรู้สึกนึกคิด


                    อนึ่ง....ขออย่าได้มีการรอคอยของคนเราที่เป็นโซ่ตรวนมัด
                               จิตใจให้จมปลักอยู่กับความคิดที่ยึดติด เกี่ยวข้องกับ
                               การเดินทางของกาลเวลา หากแต่...ขอให้เพียรพยายาม
                               ให้การรอคอย...เป็นรูปแบบของความปิติที่ซุกซ่อนอยู่
                               ในการเดินทางของกาลเวลาที่จะบังเกิดขึ้นกับทุกผู้ทุก
                                นาม...โดยไม่ต้องคำนึงหรือกังวลว่าสิ่งนี้...สิ่งนั้นจะเป็น
                                ความสุข, ความทุกข์, ความสมหวัง, ความผิดหวัง...
                                เพราะทุกสิ่งย่อมมีมาแล้วก็จากไป และกลับมามีใหม่ได้
                                อีกเป็นนิจนิรันดร์


            .....ปัจฉิมบทของการเดินทางของกาลเวลา.....คงต้องเป็นพลวัต
                 ที่ไม่มีวันสิ้นสุด
            .....ส่วนปัจฉิมบทของการรอคอยล่ะ.....คงไม่พ้นของความกังวลใน
                 จิตใจมนุษย์อยู่ร่ำไปตราบเท่าที่เรายังยึดติดกับความรู้สึกของ
                 การรอคอย