11 ธันวาคม 2547 21:03 น.
ว่าน
ไกลกันเกินกว่าจะพบหน้า
ไม่อาจหาเวลามาพบได้
แต่ก็ใช่จะไปมองใครต่อใคร
เพราะยังไงก็รักเธอทุกวินาที
แม้คำพูดอาจจะไม่ค่อยสวย
หากมากด้วยความคิดเสน่หา
ด้วยคิดถึงจึงส่งบทกลอนมา
เพียงบอกว่ารักมากเกินห้ามใจ
ในเมื่อเธอเป็นคนของหัวใจ
นานแค่ไหนก็จะรอเชื่อไหมนี่
วันนี้ก็ตั้งใจเรียนไปนะคนดี
แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะหวานใจ
11 ธันวาคม 2547 20:50 น.
ว่าน
ตั้งแต่พบฉันรู้สึกถึงบางสิ่ง
เหมือนจะนิ่งจะเฉยหากหวั่นไหว
เหมือนจะไกลจะห่างหากไหม่ไกล
ซึ้งละมุนอุ่นใจเมื่อใกล้คุณ
ไม่ได้คิดไม่คาดหวังอะไรมาก
แค่อยากฝากหัวใจพักไออุ่น
แค่อยากให้ต่อไปเราเคยคุ้น
แค่แอบลุ้นว่าเราคงเคยคู่กัน
วันที่เธอพูดคำรักบอกฉันมา
รู้ไหมว่าหัวใจมันไหวสั่น
อยากให้เธอบอกรักอยู่ทุกวัน
เพียงแค่นั้นฉันก็มีความสุขพอ
11 ธันวาคม 2547 20:42 น.
ว่าน
ถึงแม้เราจะไม่ค่อยได้พบเจอ
ถึงแม้เธอจะอยู่ไกลสักแค่ไหน
ถึงแม้สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนแปรไป
แต่หัวใจฉันยังคงรักเพียงเธอ
ไม่สัญญาว่าจะไม่มองใคร ๆ
เพราะคงไม่หลับตาได้เสมอ
หากผู้คนที่ฉันพานพบเจอ
ไม่เหมือนเธอเลยสักคนนะคนดี
ก็เพราะเธอเป็นคนของความรู้สึก
มอบความรักลึกซึ้งให้เธอคนนี้
เธอเติมเต็มความว่างเปล่าที่เคยมี
ทุกนาทีไม่เคยเหงาเลยสักครา
สัญญานะว่าจะไม่มีคนอื่น
แม้ใครยื่นความรักความห่วงหา
จะรอคอยเพียงเธอเหมือนที่ผ่านมา
สัญญาว่าจะมีเธอคนเดียวตลอดไป
7 ธันวาคม 2547 21:52 น.
ว่าน
อยู่คนเดียวว่าง ๆ ก็คิดถึง
ส่งรักซึ้งส่งใจไปถามหา
อยากรู้ในความเป็นไปคนไกลตา
ไม่รู้ว่าจะอยู่ดีหรืออย่างไร
ถึงแม้จะนั่งคุยกันทุก ๆ คืน
จนคนอื่นแซวมาว่าหมั่นไส้
ก็คนรักเขาคุยกันจะทำไม
ไม่สนใจใครหรอกนอกจากเธอ
7 ธันวาคม 2547 21:45 น.
ว่าน
แม้ขวากหนามรอบกายมากเท่าไหร่
อุปสรรคมากมายเข้าถั่งโถม
ที่ว่าล้มแล้วลุกใหม่ไม่ยอมล้ม
ให้คนเขากล่าวชมไปทั่วกัน
ว่าเราคือนักสู้ผู้ไม่แพ้
ไม่อ่อนแอแม้หนทางไกลเกินฝัน
โอกาสดีคงมีมาสักวัน
เอื้อมคว้าฝันอันแสนไกลไว้ในมือ
หน้าส่วนตัว
1526
