18 กุมภาพันธ์ 2547 20:09 น.
ศาลาไทย
แอบห่วง...ยามห่างอย่างวันนี้
ท่าทีเสแสร้งแกล้งหลบหน้า
ร่องรอยเยื่อใยในสายตา
เกินกว่าซ่อนใจไม่ให้รู้
คิดถึง...บางคราวยิ่งร้าวเจ็บ
หน่วงเหน็บทุกคำยังย้ำอยู่
เหมือนหมิ่นน้ำใจไม่แลดู
เคียงคู่หากต่างหนทางเดิน
น้ำตา...ชุ่มหมอนเมื่อตอนดึก
แผลลึกลุกลามยามห่างเหิน
หวั่นไหวหมายข่มคมตาเมิน
ใกล้เกิน...สุดคว้ามาครอบครอง
ช่องว่าง...ระหว่างเราคือเท่านี้
คนดีรู้ไหมใครหม่นหมอง
ทุกอย่างงดงามตามครรลอง
เพียงน้อง...แค่น้องต้องเตือนใจ
10 กุมภาพันธ์ 2547 19:36 น.
ศาลาไทย
๏ ครืนโครมเสียงคลื่นร้อง......ครวญคราง
ซัดสาดทาบรอยทาง...............ซับซ้ำ
เม็ดทรายมิเคยหมาง.............เมินหม่น มิตรเอย
คอยเก็บรอยกลืนกล้ำ............กี่พ้นผ่านสมัย ๚ะ
๏ โศกใดทำทุกข์ท้อ..............ทบทวี
ขานขับปานดนตรี.................ขื่นไข้
บทเพลงดั่งคำกวี..................วางเวี่ย ไว้แล
แฝงเฝื่อนรอยหมองไหม้........เกลื่อนแสร้งกลบเสียง ๚ะ
๏ ฤๅเพียงโถมถั่งถ้อย...........แทนถวิล
หวังฝากใครยลยิน................หมั่นเฝ้า
ฟากฟ้าจบแดนดิน................จงสดับ ใจเอย
คืนผ่านวันล่วงเร้า.................รุกล้ำโลมทรวง ๚ะ
๏ แหนหวงยามคลื่นร้อง........ครวญคราง
สาดซัดทาบรอยทาง...............ซับซ้ำ
เม็ดทรายมิเคยหมาง.............เมินหม่น มิตรเอย
คอยเก็บรอยกลืนกล้ำ............กี่พ้นผ่านสมัย ๚ะ๛
15 สิงหาคม 2546 18:05 น.
ศาลาไทย
๏ แรก กอ กา กว่ารู้ เกลาเสียง
ผันมาตราลงเรียง ผิดบ้าง
เอกโทต่อตรีเคียง ควบจัต- วาเอย
ลืมนับสามัญอ้าง เอ่ยห้วนขาดหาย ๚ะ
๏ เริ่ม หมายใจคู่คล้อง- จองคำ
ยามอ่านลองแอบจำ ติดไว้
ฟังเสนาะดั่งเงื่อนงำ กวีผูก ใดเวย
จึงเวี่ยสรวงสร้อยให้ เลิศล้วนหลากหลาย ๚ะ
๏ เขียน ลายฉันทลักษณ์ล้ำ หลงรูป
คืนค่ำหวามวาบวูบ ห่อนเว้น
แต่งเสร็จประจงจูบ แสนปลาบ ปลื้มนอ
ดึกดื่นขืนต่อเค้น กลับคว้างกลางหาว ๚ะ
๏ โคลง สาวสืบลึกซึ้ง ซอกใจ
เพียรทบทวนตระหนักใน จิตแจ้ง
รสความรสคำละไม ละเมียดมิ่ง แม่นแฮ
วางเอกโทเกลาแกล้ง ค่อยด้นกลผสาน ๚ะ๛
28 กรกฎาคม 2546 12:43 น.
ศาลาไทย
ถึงเธอ...คนดีที่คิดถึง
โกรธขึ้งหรือไรไม่ส่งข่าว
หลากหลายเหตุผลหนทางยาว
เรื่องราวเงียบหายดังสายลม
คิดถึง...คำมั่นในวันก่อน
เธอวอนคราจากรับปากผม
ดวงตาแทนถ้อยร้อยอารมณ์
ราวคมบาดใจให้วายวาง
คิดถึง...คำหวานผ่านฟากฟ้า
ยามล้ายินเสียงเหมือนเคียงข้าง
ความหมายสายใยไม่เคยจาง
รอยทางเติมใจใช่คลอนแคลน
สุดท้าย...จึงถามด้วยความหวั่น
ใจฉันยังห่วงและหวงแหน
ใจเธอกลางใจแม้ใครแทน
จะถอดแหวนนิ้วนางมาวางคืน
13 พฤษภาคม 2546 13:21 น.
ศาลาไทย
กรีดกรายร่ายคำลงรำฟ้อน
ออดอ้อนแรงเล่ห์สิเนหา
หลงรูปหลงจูบเจรจา
ช้อนตาขึ้นมองชะม้ายเมียง
เชอะ ! แค่เท่านี้ดอกพี่ชาย
กล่าวร้ายโบยคำทำขึ้นเสียง
เพียงน้องลองใจใช่หมายเคียง
แล้วเบี่ยงตัวหลบเพื่อหลีกลา
แม้นอยากเชิญเขามาขึ้นหัว
ก็จะยั่วชาตินี้ถึงชาติหน้า
ร้อยแปดเล่มเกวียนเคยเรียนมา
เรียกว่า ทำให้อยากแล้วจากไป
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟศาลาไทย
หน้าส่วนตัว
1011
