15 มกราคม 2549 17:34 น.
ศาลาไทย
หวานใจ...
กอดใครกันหนอในคืนหนาว
พันหมื่นแสนล้านตระการดาว
ห่มฟ้าผืนพราวอยู่เบื้องบน
คิดถึง...
ครั้งหนึ่งเติมฝันในคืนฝน
เพียงตาสบตาต่างตอบตน
ลบรอยหมองหม่นเมื่อวันวาน
กอด...
ยังจำคำพรอดในคืนหวาน
อุ่นไอแนบชิดสนิทนาน
ฝากรอยซึ้งซ่านมิรู้จาง
หวานใจ...
ยินกันบ้างไหมในคืนห่าง
ฝากลมร่ำร้อยทุกรอยทาง
ขออย่าอำพรางร้างนานเลย
๑๔ มกราคม ๒๕๔๙ : ศาลาไทย
12 พฤศจิกายน 2548 18:15 น.
ศาลาไทย
วันชื่นคืนสุขทุกท่วงถ้อย
คำร้อยยินชัดไม่ขัดเขิน
ขื่นขมคมตามามองเมิน
ผิวเผินยากบอกถึงซอกใจ
อยากเลาะเซาะซอนที่ซ่อนอยู่
ลึกรู้หลบเร้นเป็นแบบไหน
น้อยหนึ่งในนามของความใน
หวั่นไหวทุกคำที่ย้ำมา
และแล้วมองเห็นความเป็นเท็จ
เหมือนเด็ดหัวใจไปต่อหน้า
ทุกสิ่งเสแสร้งแกล้งมารยา
ศรัทธาย่อยยับฤๅกลับคืน
ขอบฟ้าโค้งรุ้งเคยมุ่งฝัน
ฝ่าวันลมแล้งโถมแรงฝืน
หนาวทนฝนซัดสู้หยัดยืน
เก็บกลืนใจร้าวลุกก้าวเดิน
รอยเจ็บเหน็บหน่วงทุกท่วงถ้อย
คำพล่อยพูดชัดจึงขัดเขิน
ขื่นขมหมายข่มคมตาเมิน
ร้าวเกินฟังคำให้ช้ำใจ...
ร้าวเกินกว่าช้ำ...ซ้ำรอยใจ
๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๔๘ : ศาลาไทย
27 กันยายน 2548 07:57 น.
ศาลาไทย
หมอกหนาว...
ทบซ้อนไอขาวคราวแรกเห็น
คลับคล้ายเช่นนี้อย่างที่เป็น
เยือกเย็นซ้อนซ้ำอย่างจำนน
ขุนเขา...
บอกเล่าเรื่องราวระหว่างหน
หนักแน่นซ่อนซุกทบทุกข์ทน
เงาทอดแห่งตนติดตามตัว
ดื่นดาว...
พริบพราวพันหมื่นในคืนสลัว
เย้าหยอกหัวใจใครตื่นกลัว
ฤๅยั่วลมร่ำคนพร่ำเพ้อ
สายน้ำ...
แสนชื่นเย็นฉ่ำสม่ำเสมอ
เติมแย้มยิ้มงามยามพบเจอ
เพียงเผลอพร่าพร่างน้ำตาพราย
หมอกหนาว...
คืนร้าวทบซ้อนซ่อนความหมาย
หัวใจตอบตนจนวันตาย
เรียบง่ายงดงามตามที่เป็น...
19 กันยายน 2548 12:45 น.
ศาลาไทย
สายฝนพรำฉ่ำใจใครคนหนึ่ง
แม่รำพึงริมหาดวาดแววหวัง
ยามคลื่นลมพรมพัดซัดสาดดัง
ราวรับฟังเสียงเพรียกเรียกถึงใคร
คลื่นชีวิตถาโถมโหมกระหน่ำ
ฝากรอยจำทุกข์ท้นแทบหม่นไหม้
ผ่านคืนเศร้าวันโศกโลกเป็นไป
เตือนหัวใจแกร่งกล้าหยัดท้าทาย
ใช้ชีวิตข้นเข้มเต็มชีวิต
จากน้อยนิดทั้งมวลล้วนความหมาย
เติมคุณค่าตอบตนจนตัวตาย
ก่อนสุดท้ายต่างรู้คืนสู่ดิน
ให้ชีวิตเติมฝันด้วยความฝัน
มีเธอฉันเคียงข้างไปไม่สุดสิ้น
แม้ทุกข์ท้อไม่ทอดทิ้งยิ่งคุ้นชิน
คือเสียงยินตอบใจแม้ใครชัง
สายฝนพรำฉ่ำใจใครคนหนึ่ง
แม่รำพึงริมหาดเพียงวาดหวัง
ขอคลื่นลมพรมพัดซัดสาดดัง
ว่ารักยังอยู่ตรงนี้...นะที่รัก...
๒๘ สิงหาคม ๒๕๔๘
ฝนเช้า หาดแม่รำพึง ระยอง
12 กันยายน 2548 00:37 น.
ศาลาไทย
คิดถึงคนห่างหายหลายวันนัก
เคยพิงพักไหล่คุ้นอุ่นอ้อมอก
ซับน้ำตาปลอบขวัญสั่นสะทก
เห็นดาวตกเติมฝันชวนกันนับ
ไม่มีคำตอบใดให้แจ้งจิต
ยิ่งย้ำคิดแอบสะอื้นคืนเดือนดับ
คนเคยคุ้นเย็นชามาลาลับ
เกินจะหลับตาข่มตรมห้วงทุกข์
คงเหน็ดเหนื่อยหนทางจึงร้างหลบ
ไม่ยอมพบเห็นกันวันเศร้าสุข
อยากแบ่งปันหนักเบาที่เร้ารุก
มาซบซุกซ่อนตนหมองหม่นนัก
ฤๅดอกหญ้าค่าไร้ให้เคืองขัด
จึงย้ำชัดอย่างเป็นเห็นประจักษ์
คิดถึงยิ้มแย้มพรายเคยทายทัก
เพียงคำรักคงมิพอต่อมิ่งมิตร
หน้าส่วนตัว
1995
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟศาลาไทย
