30 มิถุนายน 2549 10:14 น.
สนสามใบ
๐๐๐ ยามพบหน้าส่งรอยยิ้มพริ้มละมัย
ความจริงใจใส่ลงนิดไม่ผิดหวัง
หากจะยิ้มทั้งทีให้มีพลัง
ยิ้มให้ดังจากข้างในของใจตน
๐๐๐ อันรอยยิ้มสร้างมิตรวิจิตรเลิศ
สุดประเสริฐส่งให้ดั่งสายฝน
จะไหลกลับมากมายดุจสายชล
สุขกมลไม่จืดจางให้ลางหาย
๐๐๐ หากยิ้มส่งท่านคงได้ยิ้มตอบ
ทุกคนชอบรอยยิ้มที่อิ่มใจ
แล้วค่อยเปลี่ยนรอยยิ้มอิ่มละมัย
ให้กลับกลายเป็นความรักจักอยู่นาน
๐๐๐ ไม่มีใครที่ยิ้มให้แล้วด่าตอบ
ทุกคนชอบแต่รอยยิ้มที่พริ้มหวาน
ทำให้โลกประเสริฐสุดดุจวิมาน
แล้วพวกท่านจะหน้ายู่อยู่ทำไม
......สนสามใบ.....
27 มิถุนายน 2549 23:20 น.
สนสามใบ
๐๐๐จันทร์เจ้าขาข้าขอพรอ้อนวอนหน่อย
อย่าหลุดลอยหนีหายไกลจากฉัน
อยู่คนเดียวเปลี่ยวใจทุกคืนวัน
วันนี้ฝันอยากมีผู้คู่กายา
๐๐๐จันทร์เจ้าขาข้าขอรักมาสักครั้ง
ขอสมหวังดั่งตัวฉันนั้นตั้งตา
ขอฉันสุขอย่าให้ขมตรมอุรา
รักผ่านมาอย่าหลุดลอยให้หงอยใจ
๐๐๐จันทร์เจ้าขาข้าขอรักปักใจแน่
ถึงจะแก่หรือสาวขาวแค่ไหน
จะสูงเตี้ยอ้วนหนาไม่ว่าไร
ขอทรามวัยยืนยันใจมั่นคง
๐๐๐จันทร์เจ้าขาข้าอยากได้คนใจซื่อ
มีฝีมือทำอาหารตามประสงค์
ทำงานบ้านการฝีมือไม่ถือองค์
นวลอนงค์สุดขยันมั่นทำกิน
๐๐๐ สนสามใบ ๐๐๐
23 มิถุนายน 2549 17:24 น.
สนสามใบ
ู่
๐๐๐ ก่อนหน้านี้พี่และน้องเคยครองคู่
สองเราอยู่อย่างสุขสมภิรมย์หมาย
สัญญารักว่าจะอยู่คู่จนตาย
ก็ไม่คลายลาร้างห่างกันไกล
๐๐๐ จนวันนี้ที่ผ่านไม่นานนัก
ด้วยคนรักห่างเหิรเดินทางใหม่
กับหนุ่มหล่อแสนงามของทรามวัย
ทิ้งพี่ไปให้อาวรณ์นอนระทม
๐๐๐ มาวันนี้พี่พบเธอเจอคนงาม
ขอนงค์รามอย่าตกใจให้ขื่นขม
พี่มาดูเจ้าอยู่ดีไม่มีตรม
ไม่ระบมบอบช้ำถูกย่ำยี
๐๐๐ เธออยู่ดีมีสุขไม่ทุกข์โศก
อยู่ในโลกความฝันอันสุขขี
อยู่สบายขอให้เธอจงโชคดี
เจออีกทีเพียงรู้จักแค่ทักทาย
๐๐๐ สนสามใบ ๐๐๐
21 มิถุนายน 2549 12:26 น.
สนสามใบ
๐๐๐ ในวันนี้มีเพื่อนรักฝากการ์ดให้
เปิดด้านในสีชมพูดูเฉิดฉาย
เขียนไว้ว่าเชิญท่านมาร่วมอวยชัย
ให้สองใจจงสุขสมภิรมย์พร
๐๐๐ เนื้อคู่เขาใยหาพาประสบ
คู่ฉันหลบไปทางไหนให้สังหรณ์
หรืออยู่ไกลเลยทำให้ได้จากจร
ต้องอ้อนวอนเทวามาช่วยที
๐๐๐ ให้พานพบโดยไวในเร็ววัน
เพราะตัวฉันสุดเหงาร้าวฤดี
เห็นเขาแต่งตัดหน้ามาหลายปี
ยังไม่มีวันของเราเข้าวิวาห์
๐๐๐ เดี๋ยวจะแก่เกินการวัยผ่านพ้น
วัยร่วงหล่นเกินไปให้ชรา
หมดเรี่ยวแรงทำกินสิ้นเสน่หา
นอนมองตาให้อาวรณ์สะท้อนทรวง
๐๐๐ สนสามใบ ๐๐๐
15 มิถุนายน 2549 17:21 น.
สนสามใบ
๐๐๐ อันเหวลึกมองไปให้มืดมิด
มืดสนิทสุดจะนึกลึกเพียงไหน
เอาก้อนหินสักก้อนหย่อนลงไป
ไม่เท่าใดเสียงสะท้อนก็ย้อนมา
๐๐๐ อันใจเธอมองไปให้มืดมิด
มืดสนิทสุดจะนึกลึกหนักหนา
เอาใจฉันหย่อนลงไปหลายเพลา
แล้วตั้งตารอสะท้อนจนอ่อนใจ
๐๐๐ สนสามใบ ๐๐๐
หน้าส่วนตัว
877
