29 มิถุนายน 2546 12:37 น.

เรื่องแปลก(ตอนที่2) ทำไมได้อย่างต้องเสียอย่าง

สนิม

เธอจะเลือกอะไร?????
นับย้อนไปหลายสิบปี ในวันที่ฉันยังเป็นเพียงเด็กเล็กๆที่ไม่รู้ซึ่งความหมายของสิ่งใดและไม่มีเหตุผล เสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งบอกกับฉันเมื่อยื่นของสองสิ่งให้  ในมือเล็กๆนั้นมีผลไม้สองชนิดที่ฉันชอบมาก ส้มสองผล กับ มังคุดอีก สองผล

" ชอบทั้งสองอย่างเลย" ฉันเปรยให้เธอฟัง
" ไม่ได้หรอกเธอเลือกได้อย่างเดียว" เธอบอก
" ทำไมหล่ะ" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย
" ฉันชอบทั้งสองอย่างเลย" ฉันขออย่างละผลได้มั้ยหล่ะ
" ไม่ได้ เธอมีสิทธิ์เลือกแค่อย่างเดียวและครั้งเดียว" 
" แหม!!!!! เธอใจร้ายจัง เราแบ่งกันดีกว่านะ" ฉันบอก
" ไม่เอาหรอก" 
" งั้นเธอเลือกละกัน ฉันให้เธอเลือกก่อน" ฉันไม่อยากเลือกหรอกเพราะฉันชอบทั้งสองอย่างนี่นาทำไมต้องเลือกหล่ะในเมื่อมันสามารถแบ่งกันได้เด็กหญิงหยิบเอามังคุดไปแล้วทิ้งส้มไว้ให้ฉัน  ฉันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ทำไมต้องเลือกหล่ะ หาเหตุผลไม่ได้????????

" ณัฐข้าวฟ่างมารอแล้วลูก " เสียงยายตะโกนบอกหลังจากวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก
" เร็วสิเธอสายอีกแล้วนะป่านนี้ยายหนูนาบ่นตายแล้ว" 
"รู้แล้วน่า" ฉันบอกไปพร้อมกับผูกเชื่อกร้องเท้าให้เรียบร้อยก่อนจะวิ่งออกมา
" ทำไมเธอช้ากันจัง ถ้าแบบนี้ต่อไปฉันจะไม่รอแล้วนะ" เสียงยายหนูนาบ่นๆๆๆแต่เช้า ยิ่งกว่าแม่ซะอีกแฮะ
"บ่นมากจังระวังหน้าจะเหี่ยวก่อนวัยนะ" ฉันบอกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่น ยายหนูนาขี้บ่นไล่ทุบฉันจนแทบตั้งตัวไม่ทัน

เราสามคนเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่เด็ก เวลาไปไหนจะไปด้วยกัน กินด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ฉันจะเป็นองค์รักษ์  ยายสองคนนี่บอกกับใครต่อใครแบบนี้  จะเรียกปาท่องโก๋คงไม่ใช่ เพราะไม่ได้มาเป็นคู่

" วันนี้เจอกันที่เดิมนะ" 
" รีบทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆละกันย่ะ" ยายหนูนาตัวแสบบ่นอีกตามเคย
" เดี๋ยวฉันไปรอเธอนะณัฐ" ข้าวฟ่างบอกด้วยเสียงนุ่มนวล ผิดกันกับยายตัวแสบเลย
.....................

"เธอเห็นอะไรอยู่บนนั้นบ้าง" ข้าวฟ่างถามด้วยความสงสัย
"เห็นควายกำลังไถนา" ฉันบอกพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
"จะบ้าหรอ ควายที่ไหนมี ฉันไม่เคยเห็นมีดาวควาย" ยายหนูนาตัวแสบขัดขึ้น
" โน่นไง ดาวไถ แล้วนี่ ดาววัว อิอิ " ฉันชี้มาที่ยายแสบ
" ไอ้บ้า " โดนด่าอีกตามเคย พูดผิดตรงไหนหว่า?????
"ฉันกลับบ้านดีกว่า วันนี้อารมณ์ไม่ดีอ่ะ" ยายหนูนาบอกอย่างหัวเสีย
"จะรีบไปไหนหล่ะดาวกำลังสวยเลย" ข้าวฟ่างบอก
"ไม่เอาหล่ะ ไปดูโทรทัศน์ดีกว่า" ยายหนูนาปัดฟางข้าวที่ติดตามตัวออกก่อนที่จะเดินกลับบ้านไป ฉันนอมมองดูดวงดาวบนนั้น ค้นหาอะไรสักอย่าง สิ่งที่อยู่ลึกๆภายในใจ
" เธอคิดอะไรหรอ ทำไมเงียบไป" ข้าวฟ่างถามด้วยความสงสัย
"ป่าวหรอก  กลับบ้านเถอะ น้ำค้างลงแล้วเดี๋ยวไม่สบาย" จริงๆฉันไม่อยากดูดาวหรอก ยายตัวแสบกลับบ้านไปแล้ว ไม่รู้จะแกล้งใคร ไม่สนุก.....
" อืมมม" 
ฉันเดินไปส่งข้าวฟ่างที่บ้าน และอดไม่ได้ที่จะชำเรืองมองไปยังหน้าต่างบานหนึ่งซึ่งขณะนี้มันมืดสนิทและถูกครอบคลุมด้วยความเงียบสงบ
" ฝันดีนะ" 
.............

ผ่านวันเวลามาแห่งความผูกพันเนิ่มนาน  ชีวิตยังดำเนินต่อไป อีกไม่กี่วันชีวิตของพวกเราจะเปลี่ยน แต่ละคนอาจจะต้องแยกย้ายกันไป ฉันไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย 
" วันนี้เจอกันที่เดิมนะ" ฉันบอก
.................................................

" ถ้าเรียนจบแล้วเธอจะเรียนต่อมั้ย"ข้าวฟ่างถามขึ้นขณะที่เรากำลังอยู่ในความเงียบ
" ฉันคงไปเรียนในเมือง เธอหล่ะณัฐ" หนูนาถามขึ้น
" ไม่รู้หรอก ยังไม่คิด"
ฉันไม่อยากบอกเธอสองคน เมื่อวานยายบอกว่าแม่อยากให้ฉันไปอยู่ด้วยไปเรียนที่กรุงเทพฯ แต่ฉันไม่อยากไป
"งั้นเราไปเรียนด้วยกันในเมืองนะ" ข้าวฟ่างบอกกับเราทุกคน
"โรงเรียนใหม่จะเป็นยังไงนะ" 
"ฉันง่วงนอนแล้วหล่ะ ไปนอนก่อนหล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าใส่บาตร" หนูนาหนีไปนอนตามเคยฉันมองตามไป ร่างเล็กๆหายลับไปกับความมืด
" ฉันมีเรื่องนึงอยากจะบอกและอยากจะถามเธอหล่ะณัฐ" ข้าวฟ่างพูดขึ้น
" คือฉัน......."
" อะไร" ฉันถามพร้อมกับหันมองด้วยความสงสัย
" คือฉัน....เอ่อฉัน...ฉัน..."
"พูดมาสิ มีอะไรหรอ"
" คือฉัน...ฉันชอบเธอน่ะ....."
"ขอบใจ" ฉันตอบออกไป
" มากกว่าความเป็นเพื่อน.....และฉันก็อยากรู้ว่าเธอรู้สึกกับฉันอย่างไร" 
"......" 
"ดึกแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ" ฉันบอกออกไปพร้อมกับลุกขึ้น
" แล้วคำตอบหล่ะ"
" ไว้ฉันจะตอบเธอนะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ"
ฉันอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหน้าต่างบานเดิม ความมืดสนิทที่คุ้นตา "คงหลับแล้ว" ฉันบอกตัวเองในใจ

คืนนี้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนที่นอกหน้าต่างฉันมองเห็นดาวน้อยใหญ่ส่องแสงระยิบระยับ จริงๆมองจากหน้าต่างบ้านฉันเห็นดาวสวยๆได้สบาย  คืนนี้เดือนมืด ไม่มีเมฆบดบังแสงดาวเลย มันช่างสวยงามจริงๆ ฉันหวลคิดถึงคำพูดของข้าวฟ่างที่พูดกับฉันเมื่อกี้ "มันมากกว่าความเป็นเพื่อน" ความรู้สึกที่เธอให้ฉัน แล้วฉันรู้สึกกับเธออย่างไรนะ เธอก็น่ารักดี เราเป็นเพื่อนสนิทกันจนฉันไม่ได้คิดหรือรู้สึกกับเธอแบบนั้นเลย หรือฉันไม่เคยรู้สึกตัวกันนะ ....ไม่ใช่หรอก.............

วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า ข้าวฟ่างมายืนรอเหมือนเดิมเพียงแต่ยายไม่ได้เรียกอย่างเช่นทุกวัน
"วันนี้ตื่นเช้าจัง" ข้าวฟ่างคงแปลกใจ ไม่ได้ตื่นเช้าหรอกแต่ยังไม่ได้นอนทั้งคืน
" ไปเถอะเดี๋ยวหนูนาจะรอ" ฉันบอกออกไปและไม่อยากมองสบตาเธอนัก มันเปลี่ยนไปแล้วหรอความรู้สึกเดิมๆ
" วันนี้ทำไมมาเช้าจัง ฝนฟ้าคงจะตก" หนูนาประชดประชันตามเคย
" คิดถึงเธอไงเลยมาเช้า" ฉันแกล้งบอกออกไปพร้อมกับส่งยิ้มให้
" ไอ้บ้า" เธอตะโกนใส่ฉันแล้วก็วิ่งไปหยิบกระเป๋านักเรียนเดินตามออกมา

เป็นแบบนี้มากี่วัน กี่เดือน กี่ปีแล้วนะ ความผูกพันของพวกเรา ตอนนี้มีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป ฉันกับข้าวฟ่างพูดคุยกันน้อยลง มันมีความรู้สึกเหมือนกับว่าระหว่างเราทั้งสองคนเปลี่ยนแปลงไป
" วันนี้เจอกันที่เดิมนะ" ฉันบอกกับเธอทั้งสองคนหลังเลิกเรียน
ที่เดิมของเราคือลานหลังบ้าน จริงๆบ้านเราก็อยู่ใกล้ๆกัน เราจะชอบไปนอนดูดาวด้วยกันเสมอ  ที่เดิมคือที่ที่ผูกพัน  ที่ที่มีความสุข  ต่อไปฉันจะได้มีโอกาสได้ดูดาวกับพวกเธออีกหรือเปล่าฉันก็ยังไม่รู้เลย

" ฉันจะไปเรียนต่อในเมืองหล่ะ" ข้าวฟ่างบอก
ความเงียบเข้ามาครอบคลุม เราสามคนนอนมองดวงดาวบนท้องฟ้า คืนนี้ดาวไม่ค่อยส่องแสงเจิดจ้าเหมือนทุกๆคืนที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะมีแสงของดวงจันทร์เข้ามาบดบังก็ได้ 
" ฉันกลับบ้านก่อนนะ ง่วงแล้วหล่ะ" ข้าวฟ่างบอก
" เดินดีๆนะ" ฉันส่งเธอด้วยเสียง
" ฉันก็เริ่มง่วงแล้วหล่ะ" หนูนาเอ่ยขึ้นมาบ้าง
" งั้นฉันไปส่งเธอนะ"
" อืมมม"
ฉันเดินไปส่งหนูนาที่หน้าบ้าน " ฝันดีนะ " ฉันบอกออกไป " ฝันดีเช่นกัน" หนูนาบอกพร้อมกับยื่นกระดาษเล็กๆที่หยิบออกจากกระเป๋าเสื้อมาส่งให้ฉัน แล้วก็เดินเข้าบ้านไป  ฉันคลี่ออกดูด้วยความสงสัย มันเป็นจดหมาย ฉันพับมันเข้ากระเป๋าเสื้อแล้วรีบเดินกลับบ้าน  ฉันเปิดไฟในห้องหยิบกระดาษที่หนูนาส่งให้ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความด้านใน...

ณัฐ ....
	ฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ฉันจะบอกกับเธอนั้นมันผิดหรือถูกแต่มันก็เป็นความรู้สึกดีๆของฉันที่มีต่อเธอ และมีมานานแสนนาน เราเป็นเพื่อนกันมานาน จนฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันบอกเธอไปแล้วเธอจะยังรู้สึกดีๆกับฉันหรือเปล่า ทุกวันที่หน้าต่างบานนี้ ฉันมองเธอผ่านความเงียบสงบและความมืด ... ทุกวัน... เธอคงไม่รู้  นับจากวันนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเมื่อฉันได้บอกความรู้สึกของฉันกับเธอแล้ว แต่ฉันก็หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ " ฉันรักเธอ" เป็นความรู้สึกที่ดีๆที่มากกว่าความเป็นเพื่อน น่าอายจังที่ฉันทำแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่รู้จะบอกกับเธอยังไง ฉันไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากบอกกับเธอให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกดีๆของฉัน ฉันซ่อนมันไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ และหวังว่าเธอจะรู้สึกได้....

					หนูนา

....เวรกรรม  นี่ฉันทำยังไงดี เพื่อนรักสองคนที่เปลี่ยนความรู้สึกจากความเป็นเพื่อนมาเป็นความรัก  ฉันรักเธอเท่าๆกันทั้งสองคน  ฉันจะให้คำตอบกับเธอยังไงดีที่จะไม่ทำให้เธอทั้งสองคนเสียใจ ....

              หลายวันผ่านไป  ฉันไม่ได้พบพวกเธอ  แม่มาหาและบอกว่าจะมารับฉันไปเรียนต่อ แม่อยากให้ฉันได้ไปเรียนใกล้ๆแม่ และได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัยดีๆ จบออกมาจะได้ทำงานดีๆ ฉันตัดสินใจแล้ว.....

ฉันหิ้วกระเป๋าเดินตามแม่ออกไป  กราบลายายด้วยความรู้สึกอันหดหู่อย่างบอกไม่ถูก มีจดหมายสองฉบับอยู่ในกระเป๋าเสื้อ  ฟ้ายังไม่สางดีนัก ทุกบ้านยังคงปิดไฟเงียบ  มันคงยังเช้าเกินกว่าที่ใครต่อใครจะตื่นขึ้นมา  ฉันเสียบจดหมายไว้ที่รั้วหน้าบ้านของเพื่อนรักทั้งสองคน จากนี้ไปฉันคงไม่ได้พบพวกเธออีกแล้ว ที่เดิมของพวกเราคงว่างเปล่า  ฉันหันมองและสลัดทิ้งความรู้สึกอาลัยลึกๆไว้และเดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมองอีก

เพื่อนรัก....
	ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันได้ทำร้ายจิตใจของพวกเธอหรือเปล่า แต่ความรู้สึกดีๆที่เธอมีต่อฉัน ฉันรู้สึกดีใจและอยากจะรับมันไว้ แต่ยังก่อน ฉันยังไม่อยากเสียเพื่อนดีๆอย่างพวกเธอไป สักวันฉันจะกลับมาให้คำตอบกับเธอ
แต่ไม่ว่าคำตอบจะออกมาเช่นไร ฉันก็ยังรักเธอและหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจอยู่  ฉันไม่ได้กล่าวลาเธอเพราะไม่อยากให้เธอเห็นน้ำตาของเพื่อนคนนี้ แต่ฉันรักเธอนะ รักมากเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะรักได้ และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนับจากวันนี้ไป ไม่ว่าเราจะอยู่ไกลกันแค่ไหน เธอจะอยู่ในความรู้สึกของฉันตราบนานเท่านาน และไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป ...ฉันเลือกไม่ได้ระหว่างส้มกับมังคุด เพราะว่ามันอร่อยทั้งสองอย่าง และเลือกไม่ได้ระหว่างเพื่อนกับเพื่อน  เลือกไม่ได้ที่จะให้ใครคนใดคนหนึ่งเป็นคนพิเศษสำหรับฉันเพียงคนเดียว   เพราะฉันรักเธอทั้งสองคนเท่าๆกัน และเธอทั้งสองก็เป็นคนพิเศษของฉันทั้งคู่  บางทีฉันอาจเป็นคนโลภมาก  ที่ไม่อยากเสียอะไรไป หรืออยากได้ไว้ซะทั้งสองอย่าง ซึ่งความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้ข้อนั้นฉันรู้ดี  แต่ทำไมต้องได้อย่างและเสียอย่างหล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว ฉันเลือกที่จะมีทั้งสองอย่างอยู่ตลอดไปนะ และเลือกที่จะมีเธอทั้งสองคนอยู่ในใจฉันเสมอ  ขอโทษนะที่ทำให้เสียใจ.............

รักเพื่อนเสมอ
ณัฐ

				
12 มิถุนายน 2546 18:08 น.

เรื่องแปลก (ตอนที่ 1) คนเศร้าทำไมชอบมองดาว

สนิม

คืนนี้เธอคงนอนไม่หลับสินะ  ถึงได้มานั่งอยู่ตรงนั้น  เธอคงไม่ทันได้สังเกตุหรอกว่ามีใครมองดูเธออยู่จากตรงนี้  ฉันก็ยังคงอยู่เวรยามดังเช่นเดิม  เพื่อนๆเริ่มทยอยกันออกมาปฏิบัติหน้าที่ของตนเองกันแล้ว  ฉันยังมองดูเธออยู่จากตรงนี้  อยากรู้จริงๆว่าเธอคิดอะไรอยู่นะ  วันนี้หน้าตาเธอดูเศร้าหมองจัง  ภายใต้สายตาเป็นประกายดวงตาคู่นั้นดูเหงาๆ  ก็คงเหมือนหลายๆ ครั้งที่ฉันได้พบเธอที่นี่  เวลาที่เธอไม่มีใครเธอมักจะมานั่งตรงนี้เสมอ.....

	" เป็นอะไรไปหรอ " ฉันเลื่อนตัวออกจากเงาจางๆที่อาศัยอำพรางตัวเองอยู่  และถามเธอเบาๆ  เธอร้องไห้  !!!!!!!  " ใครทำอะไรเธอ " เธอร้องไห้เมื่อหันมาสบตาฉัน  ฉันมองดูเธออย่างอยากที่จะค้นหาคำตอบและรู้สึกเห็นใจเธอ  แม้ฉันจะไม่มีอกอันอบอุ่นไว้คอยซับน้ำตาเธอเวลาที่เธอปวดร้าว  ทั้งๆที่ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้นเป็นที่สุด  แต่ฉันก็คอยรับฟังเธอเสมอนะ

 " เธอเคยร้องไห้มั้ย???? " เธอถามฉัน
 " ......"    ฉันเงียบฟังเธอ
 " เธอเคยรู้จักความรักหรือเปล่า??? " เธอถามฉันอีกและมองทอดสายตามาด้วยความปวดร้าว

	ฉันจะให้คำตอบเธออย่างไรดี  ก็ฉันไม่รู้จัก " ความรัก " ของเธอมาก่อน  แต่เธอคงสนิทกับเขามาก  ฉันรู้สึกเหมือนว่าความรักทำให้หัวใจเธอเป็นทุกข์  ฉันไม่รู้จักเขาหรอก  แต่ฉันอยากให้เธอรู้จักฉันก่อนรู้จักเขา  เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ทำให้เธอร้องไห้เพราะฉัน  เหมือนกับที่เขาทำให้เธอร้องไห้เพราะเขา    และฉันก็ไม่เคยร้องไห้หรอกนะ  แต่ฉันเห็นเธอร้องไห้บ่อยๆ ??? ทำไมหล่ะ

	ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมความรักทำให้เธอต้องเสียน้ำตาได้อย่างไร  แต่ฉันคิดว่าเขาคงมีอำนาจต่อจิตใจเธอมาก...มากเสียจนฉันคิดว่าโลกของเธอคงเศร้าไปทั้งใบ  และทำให้เธอเสียน้ำตาได้มากมายอย่างนี้  

" อย่าร้องไห้เลยคนดี " ฉันบอกกับเธอเบาๆ
" ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก  ผ่านวันนี้ไปแล้วเธอจะยิ้มได้เอง เชื่อฉันสิ แม้ว่าจะไม่มีเขาอยู่  แต่ฉันยังอยู่ข้างๆเธอนะ "

          คำปลอบใจของฉันอาจไม่มีพลังยิ่งใหญ่เท่ากับคำพูดหวานๆของใครบางคนที่เธออยากฟังจากเขา  เสียงของหัวใจฉันที่เต้นเป็นจังหวะคลายเหงามันก็คงเบามากในความรู้สึกของเธอ  แต่ฉันสามารถอยู่กับเธอได้  อยู่เคียงข้างเธอได้จนถึงเช้าเวลาที่เธอไม่มีเขาข้างๆกายเธอ  ฉันไม่สงสัยหรอกว่า ทำไม!! เวลาที่เธอเศร้าแล้วต้องร้องไห้  แต่ฉันก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า  ทุกครั้งที่เธอเศร้า  ทำไมเธอต้องร้องให้กับฉัน @@@  " ร้องไห้กับดาว "

หากว่าเธอนอนไม่หลับ
เปิดม่านมารับดาวสักหน่อย
ดาวขอเป็นเพื่อนยามเธอเลื่อนลอย
และจะคอยอยู่ดูแลเป็นกำลังใจ

อย่ามาถามดาวว่าเคยร้องไห้หรือเปล่า
ดาวก็เคยเศร้าเหมือนกันรู้ไหม
เวลาที่ดาวเศร้าดาวไม่มีใคร
แต่เมื่อเธอเศร้าใจ...  เธอยังมีดาว				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟสนิม
Lovings  สนิม เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟสนิม
Lovings  สนิม เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟสนิม
Lovings  สนิม เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงสนิม