1 เมษายน 2547 14:22 น.
สิดามัน
ถึงกลอนกลับดับดิ้นเพราะสิ้นคำ
ถึงร้อยล้ำบทกวี มิมีเหมือน
ถึงพันกาพย์หมื่นฉันท์คอยเฝ้าเตือน
ถีงมีเพลงเป็นเพื่อนมิเลือน มิลืม
1 เมษายน 2547 14:21 น.
สิดามัน
ท้องฟ้ากว้างห่างไกล ไร้ชีวิต
ฟ้าลิขิตกำหนดไว้ ไม่เสกสรร
แม้วันนี้ มิอาจมีกำลัง
ฝืนใจฟังหวังสู้ ดูต่อไป
1 เมษายน 2547 14:20 น.
สิดามัน
แม้ร้อยวันจำจาก พรากที่รัก
วันเวียนปักรักรอยคอยอาศัย
หมดไปแล้วหมดรักสลักใจ
ได้ให้ไปไม่เหลือหมด ให้จดจำ
1 เมษายน 2547 14:17 น.
สิดามัน
แต่งกวี กลอนได้ อาจไม่เก่ง
ให้เขียนเพลง เขียนกาพย์ ทราบที่ไหน
ทุกวันนี้ ที่เขียนอยู่ เขียนจากใจ
ไม่รื่นไหล ไพเราะ เพราะไม่เคย
1 เมษายน 2547 14:14 น.
สิดามัน
แม้ทุกวันฉันอาจขยันยิ่ง
แม้ตัวจริงจะเกียจคร้านงานไฉน
แต่วันนี้คิดอยู่ ว่ากระไร
คิดถึงไซร้ คิดถึงเธอ เพ้อทุกยาม
หน้าส่วนตัว
584
