24 มีนาคม 2547 11:26 น.
สิปราง
กลัวเขาเสียใจ...
กับการกดรับสายโทรศัพท์ของฉัน
ก็เลยกดทิ้งเหมือนไม่ได้ยินเสียงมัน
แล้วรู้มั๊ยคนที่รอสายนั้น..รู้สึกยังไง
อย่างน้อยก็น่าจะโทรกลับหาฉัน
หรือเวลานั้นแม้แต่โทรกลับก็หาไม่ได้
คนที่รอโทรศัพท์ก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ มากมาย
ไม่อยากคิดอะไร..แต่ก็ปล่อยวางไม่ได้สักที
23 มีนาคม 2547 20:00 น.
สิปราง
พักบ้างเถิดนะคนดี
วันนี้เธอเหนื่อยมากแล้วกับทุกสิ่ง
พักกายพักใจเถิดนะ..อย่าประวิง
อยู่นิ่ง ๆ นอนหลับพักให้สบาย
พักสมองอย่าตรึกตรองให้มากนัก
มัวจมปลักเดี๋ยวไข้จะไม่หาย
ค่ำคืนนี้จงห่มผ้าให้อุ่นกาย
อย่าตื่นสายไปทำงานจะไม่ทัน
พักผ่อนอย่านอนคิดเรื่องปวดหัว
ไม่ต้องกลัวฉันไม่สร้างเรื่องหุนหัน
ก้มหน้ารับกับปัญหามาร้อยพัน
จะไหวหวั่นก็มีบ้างอย่างที่เป็น
พักใจบ้างเถิดนะในยามนี้
ฉันก็มีแค่ความห่วงอย่างที่เห็น
รักเธอนะ..ถึงแม้มันจะลำเค็ญ
ฉันก็เป็นได้แต่ห่วงจากห้วงใจ
16 มีนาคม 2547 16:17 น.
สิปราง
รู้ไหม..เพียงมีคุณอยู่ข้างข้าง
ความรู้สึกที่เคยอ้างว้างและโหยหา
ก็จางหายไปเหมือนไม่เคยมีผ่านมา
รู้สึกอบอุ่นตลอดเวลาเหมือนว่าคุณอยู่ข้างกาย
รู้ไหม..ที่ฉันเข้มแข็งอยู่ได้
ไม่หวั่นไหวไปกับถ้อยคำร้ายร้าย..ใครคนนั้น
ก็เพราะมีคุณเป็นกำลังใจให้ทุกวัน
ความรักและปรารถนาดีของคุณนั้นเหมือนเป็นยา
รู้ไหม..เพียงเราเข้าใจกันและกัน
ปัญหาที่มีเข้ามานั้น...ก็ดูไร้ค่า
ปล่อยให้มันผ่านไป...เหมือนไม่เคยมีผ่านมา
ทำให้มันรู้สึกเหมือนกับว่า...ไม่มีตัวตน
26 กุมภาพันธ์ 2547 14:48 น.
สิปราง
ถูกคนกลั่นแกล้งรังแก
จนเป็นแผลไปทั้งตัวแล้วรู้ไหม
อยากร้องไห้...แต่ไม่อยากให้ใคร
ต้องมานั่งปลอบใจในยามเสียน้ำตา
****
แค่อยากให้คนที่รัก
ดูแลและปกปักในยามอ่อนล้า
ท้อแท้ใจในบางห้วงเวลา
อยากให้ช่วยดูแลรักษาในยามร้อนรน
****
27 มกราคม 2547 12:14 น.
สิปราง
ป่วนปั่น...ปั่นป่วนรัญจวนจิต
ใจคิดริษยา...น่าอดสู
สอดส่องหาช่อง...จ้องแลดู
อยากจะรู้ใครจะเป็นเช่นอย่างไร...
ป่วนปั่น...ปั่นป่วนในจิตตน
สุขล้นจะหาได้...จากที่ไหน
ไม่สงบรบเร้า...เจ้าจิตใจ
หาวิธีที่ทำให้...ใครร้อนรน...
ป่วนปั่น...ปั่นป่วนชวนจิตต่ำ
คอยชักนำให้ทำชั่ว...ตัวสับสน
ใส่หน้ากากแย้มยิ้ม...พริ้มหน้าทน
ยังไม่พ้นก่นด่า...คราอยู่เดียว...
ป่วนปั่น...ปั่นป่วนชวนจิตชั่ว
เฝ้าพันพัวมัวเมา...ไม่เคยเหลียว
ท้ายสุดแล้วคนป่วนปั่น...จริง ๆ เจียว
ต้องนั่งเยียวยารักษา...จิตใจตน...
หน้าส่วนตัว
812
