2 กันยายน 2547 16:33 น.
สิปราง
เมื่อความรักออกเดินทาง
ความหวังที่เคยอ้างว้าง...ก็เริ่มส่องประกายอีกครั้ง
ความท้อแท้หดหู่ในใจ...ดูเหมือนจะเริ่มห่างไกลไม่จีรัง
และจิตใจที่เคยสิ้นหวัง...กลับมีรอยยิ้มอีกครั้งที่มุมหนึ่ง..ข้างใน
เมื่อความเหงาเริ่มปลิดปลิว
โดยสายลมพัดพลิ้ว..จากการเดินทางผ่านความหวามไหว
ความอบอุ่นก็แทรกตัว..ซึมผ่าน..รอยแยกด้านหนึ่งของหัวใจ
แอบเข้ามาเปลี่ยนความเย็นชาเป็นอุ่นไอ...จนหัวใจเริ่มทำงาน
1 กันยายน 2547 17:59 น.
สิปราง
อาบแสงจันทร์แข่งแสงจ้าดาราใหญ่
นวลแสงไซร้ฉาบผิวผ่องท้องน้ำไหว
ระยิบยับวิบวับวาวพราวพร่างไกล
สะท้อนใสสะเทิ้นจับสู้กลับจันทร์
วู่ลมหวิวพลิ้วพลิ้วแผ่วเป็นแนวคลื่น
ประทะกลืนประทะใหม่ในวสันต์
ประทะร่างที่รวดร้าวกร้าวคืนวัน
เหมือนจะยันย้ำรอยแผลให้แน่นาน
ประพรมเพลงบรรเลงพร่างให้นางเศร้า
พิรุณเพลาเพริศพิศพริ้มริมสืบสาน
ไหลชะโศกไหลชะโลกมาชั่วกาล
ชะร้าวรานจากฤทัยไปเสียที
เมื่อฝนมาต้นพฤกษาคงได้ผลัด
เร่งสะบัดพัดใบแก่ที่แย่หนี
ออกใบอ่อนร่อนเริงร่าท้าปฐพี
สอนชีวีที่จมเศร้าให้เฝ้าตรอง
ธรรมชาติแม้จะสอนให้วอนคิด
แต่ดวงจิตมิอาจตัดยังจัดสอง
ทางหนึ่งติทางหนึ่งตรมจมจับจอง
แม้จะลองทั้งสองทางยังคว้างใจ
หน้าส่วนตัว
1216
