27 กรกฎาคม 2556 09:35 น.
สุญญะกาศ
นอนนอกเรือน ไร้นาย ร่างกายผอม
ก้มหน้ายอม หาสบ หลบเสมอ
นอนระแวง แฝงฝา ใครหาเจอ
ไร้มิตรเกลอ หิวเปลี่ยว เทียวขโมย
จมูกดม เชิดรับ กับอาหาร
ลมประทาน ผ่านพลิ้ว จนหิวโหย
เกิดแรงขับ กลับถวิล ในกลิ่นโชย
ใจโบกโบย ติดมั่น สวรรคา
กินอาหาร มื้อนี้ มีเจ้าของ
เลือดไหลนอง เหล็กฉาก พิพากษา
ด้วย สัญชาตญาณ เป็นมารดา
ซมซานมา หาลูก รักผูกพัน
หัวใจน้อย ตื่นเต้น แลเห็นแม่
ปากแนบแช่ อิ่มเอม เปรมสุขสันต์
ส่วนอีกร่าง เย็นเฉียบ นิ่งเงียบงัน
เพราะหัวใจ เจ้านั้น ที่พลันลา
15 สิงหาคม 2554 21:05 น.
สุญญะกาศ
๏ สุริยาลาลับคล้อย.............แดนดิน พี่เอย
เหลืออยู่เพียงเมฆินทร์......แจ่มหล้า
แหงนรอพักตร์เพลินผิน....ฝนก่อ
รอพิรุณหนุนข้า.................ค่ำนั้นเพียงพรำ
๏ นำโปรยเมล็ดพร้อม.......ในนา
โรยหว่านปุ๋ยตามมา..........ทั่วถ้วน
เหลือเพียงร่ำสุรา..............ยิ้มแฉ่ง นาพี่
ฝนชุ่มเพียงดินล้วน..........นุ่มเท้ายามเดิน
๏ เกินขาดญาติเอ่ยนั้น.....ฝนโปรย
บางท่านครวญโอดโอย......แปลกแท้
เวลาที่หิวโหย...................กลัวกลับ ฤๅพ่อ
เกรงเซ่นสรวงไก่แจ้.........บาปนั้นกินหัว
๏ ฝนหนอฝนช่างไร้..........พอดี
พอหนึ่งขวบตกที..............ท่วมบ้าง
เผลอไผลตื่นกลับหนี........ไกลห่าง
คำพระจึงเอ่ยอ้าง..............สิ่งนั้นแน่นอน
เพิ่งกลับไปต่างจังหวัดวันหยุดบางแห่งก็ท่วม แต่บางแห่งก็ฝนน้อยนะครับ
24 กรกฎาคม 2554 02:42 น.
สุญญะกาศ
ครั้นวิโยค โบกบิน สู่ถิ่นแถน
เหาะจากแดน เคยเดิน เมินมาสรวง
ถึงไร้ญาติ ขาดมิตร ใกล้ชิดดวง
หาได้ห่วง ทิ้งหลัง หวังสบาย
หลับสนิท ปลิดทุกข์ เข้ารุกก่อ
เหมือนใกล้หมอ โรคห่าง ร้างสลาย
ยินเสียงพิณ ปี่พาทย์ มิคลาดคลาย
เบาสบาย เอิบอิ่ม ยิ้มนิรันดร์
หวลให้คิด มิตรเรา บุญเขาน้อย
จึงไม่ลอย ตามหา มาสวรรค์
แม้รักผอง น้องเพื่อน เคยเตือนกัน
ยังถือรั้น อยู่สร้าง ทางระทม
เยาวมาลย์ ผ่านฟ้า มานั่งใกล้
สุขฤทัย โอษฐ์แจ่ม แย้มผสม
อาภรณ์ขาว ยาวเรียบ แลเฉียบคม
ถือขวดกลม แก้วใส ที่ไว้ยา
.
.
.
“นายสุญญะกาศ ถึงเวลากินยาระงับแล้ว”
“คร้าบบบบ......คุณหมอ”
19 กรกฎาคม 2554 00:46 น.
สุญญะกาศ
๏ ประทีปป้าย ฉายปราง สะอางเหลือ
รติเจือ นวลผาด พิลาสไหว
อรชร ชูชื่น รื่นแสงไฟ
แนบครรไล เคียงองค์ นงพะงา
๏ ฤดีไต้ ต่ำต้อย คอยชะเง้อ
ด้วยเพราะเธอ เฝ้าครวญ รัญจวนหา
ยังเบื้องบน พร่างดาว พราวนภา
แล้วลืมข้า ชิดคู่ อยู่ดำเนิน
๏ เรียมก้าวเดิน เพลินแหงน ณ แดนสรวง
บุหลันควง เมฆา พาเหาะเหิน
ชลนา หลั่งนี้ อิตถีเมิน
คือส่วนเกิน เถ้าไต้ ที่ไฟราน
๏ หากมอดภินท์ สิ้นแล้ว แคล้วไฟเชื้อ
บุญยังเจือ น้อมจิต อธิษฐาน
ขอมุ่งมั่น ตั้งประณต พจมาน
จุติผ่าน ดาวส่อง ให้น้องแล ๚ะ๛
.
8 กรกฎาคม 2554 00:00 น.
สุญญะกาศ
๏ ร่ายรำอ่อน เอวองค์ อนงค์นาฎ
แลหยดหยาด ผาดพริ้ง เมื่อติงไหว
ผสานเสียง เพลงร้อง ก้องอำไพ
เฉิดไฉไล แสงสี ราตรีกาล
๏ ดาราล้อม รุมแล ดวงแขเจ้า
ดุจจะเฝ้า เทพธิดา มาขับขาน
ระยับน้ำ ลายหยด รดพิมาน
อาภรณ์ซ่าน หวามสลับ กับนักเรียน
๏ อีกฟากหนึ่ง เรือนแรม แจ่มสงบ
ดวงเนตรสบ ใบลาน ที่จารเขียน
กลิ่นธูปกรุ่น สลัวแสง แห่งเปลวเทียน
ไร้วนเวียน อึกทึก ฤๅคึกโครม
๏ ขอให้ดวง ชีวา ของข้านี้
เป็นบุตรี งามสว่าง อย่างแสงโสม
ศึกษาล้ำ นำลิ่ว ปลิวโพยม
แล้วประโลม ขวัญแม่นี้ ที่เดียวดาย ๚ะ๛
หน้าส่วนตัว
1612
