23 ตุลาคม 2554 12:13 น.
สุนทรวิทย์
หัวใจเธอ อุตริ มิล้อมรั้ว
ชอบปล่อยตัว มั่วชาย ไม่เลือกหน้า
เที่ยวหว่านรัก ประเคน เช่นผักปลา
เห็นตำตา พร่ำเพรื่อ น่าเบื่อจริง
เพียรหักห้าม ปรามจิต เลิกคิดถึง
อีกใจหนึ่ง ยอมรับ กลับเกรงกริ่ง
กลัวหญิงที่ แหนหวง ถูกช่วงชิง
นึกแล้วยิ่ง สับสน ปนระอา
รู้ทั้งรู้ ใจเขา นั้นเน่าเปื่อย
ยังสู้เหนื่อย ทุ่มเท เสน่หา
เหมือนเจ็บป่วย หมักหมม อมโรคา
เกินรักษา ฉุดรั้ง ดังบ้าบอ
เชื้อโรครัก เกาะกุม รุมสาหัส
แทรกซึมกัด กินกระมล จนสึกหรอ
ไร้โอสถ ระงับ ดับต้นตอ
สติฝ่อ ชำรุด สุดเยียวยา
หมอว่าฉัน เป็นภูมิแพ้ อ่อนแอนัก
แพ้ความรัก ดื้อรั้น ขั้นโคม่า
อยากหายคืน ปรกติ ต้องวิวาห์
ขืนชักช้า โรคร้าย อาจกลายพันธุ์
สตรีใด ใคร่ทำคุณ บุญกุศล
ช่วยเหลือคน จมทุกข์ ให้สุขสันต์
ยอมสนอง ครองคู่ อยู่ร่วมกัน
เชิญพบฉัน ด่วนที่ ศรีธัญญา
23 ตุลาคม 2554 11:43 น.
สุนทรวิทย์
เหี่ยวแห้งหำห่อหด หมดสภาพ
หย่อนยวบยาบย่ำแย่ แพ้สังขาร
ท่วงทีทอดท้อแท้ แก่เหนียงยาน
เซื่องซมซานเซ่อซ่า สูดยาดม
งกเงิ่นงวยงงง่วน ทวนหนหลัง
ใจจริงจังจดจ้อง ชิมของขม
พึมพำพร่ำพรพระ พึ่งอาคม
ชอบชื่นชมเชือนแช แลสาวงาม
เกิดก่อนแก่กงการ ผ่านชีวิต
คอยครุ่นคิดใคร่ครวญ ทวนคำถาม
เปลี่ยนแปลงปล่อยเป็นไป ในนิยาม
ครอบคลุมความคลาเคลื่อน เตือนใจชน
23 ตุลาคม 2554 11:37 น.
สุนทรวิทย์
เหตุใด พบเธอ เป็นเผลอตด
เก็บกด หมดท่า น่าอดสู
ทวาร เจ้ากรรม มันทำกู
แค่รู เล็กเล็ก เก๊กซะดัง
เตือนแล้ว เตือนอีก คงฉีกหน้า
อุตส่าห์ พร่ำสั่ง ยังหักหลัง
โปรดเถิด เจ้าเบื้อ โปรดเชื่อฟัง
หัดยั้ง หัดผ่อน ก่อนผายไป
วันนี้ ต่อหน้า มารดาสาว
มันก้าว-ร้าวหนัก อยู่พักใหญ่
ส่งเสียง ปู้ดป้าด อนาถใจ
กลิ่นไข่ กลิ่นเน่า เคล้าอบอวล
หน้าแตก ยับเยิน สาวเมินหนี
บัดสี บัดซบ ซวยครบถ้วน
ไอ้ก้น อัปรีย์ มันตีรวน
ก่อกวน จนฉัน สิ้นปัญญา
โมโห โกรธา ด่าหูรูด
ไอ้ตูด เส็งเคร็ง เอ็งแกล้งข้า
หมดสิทธิ์ คิดฝัน เรื่องภรรยา
เปลี่ยนมา หาผัว ชัวร์กว่าเอย
22 ตุลาคม 2554 11:47 น.
สุนทรวิทย์
ตอนฉันมี เงินร้อย ดูน้อยนัก
พอประจักษ์ หลักพัน นั่นจิ๊บจ้อย
ครั้นมีหมื่น มีแสน กลับแหงนคอย
หน้าละห้อย จดจ่อ รอเงินล้าน
จากหนึ่งล้าน เป็นสิบ หยิบนานเข้า
เริ่มดูเบา คิดกำ-เริบเสิบสาน
หมายร้อยล้าน พันล้าน สำราญการ
ทะเยอทะยาน มิจบ มุ่งรบรา
วันวันหน้า หมองคล้ำ ดำเคร่งเครียด
กระฟัดกระเฟียด พันตู สู้ปัญหา
เดี๋ยวเรื่องนี้ เรื่องนั้น ผลัดกันมา
มันคุ้มค่า ไหมหนอ ก็แปลกใจ
เพียรถามตน ไฉน เหนื่อยไม่สิ้น
แม้ทรัพย์สิน อดุลย อสงไขย
ตายแล้วก็ หมดสิทธิ์ คิดนำไป
แค่กินใช้ ไยขันแข่ง เหมือนแย่งชิง
รู้ทั้งรู้ ซาบซึ้ง ถึงเหตุผล
กลับเตือนตน มิได้ ในสักสิ่ง
ความอยากได้ มักมาก ห้ามยากจริง
รังแต่ยิ่ง หมกมุ่น ยิ่งรุนแรง
22 ตุลาคม 2554 11:15 น.
สุนทรวิทย์
รักจริงจริง รักสุดสุด หยุดมิได้
รักหมดใจ หมดจิต พร่ำคิดถึง
รักเช้าสาย บ่ายค่ำ ย้ำคำนึง
รักประหนึ่ง จะวาย ในพิษรัก
รักทุรน ทุราย คล้ายคนบ้า
รักเข้าขั้น โคม่า อาการหนัก
รักไม่หลับ ไม่นอน ไม่ผ่อนพัก
รักสุดหัก สุดห้าม ความภักดี
บอกว่ารัก แทบคลั่ง ยังทำเงียบ
นั่งพับเพียบ อิดเอื้อน เหมือนเจอผี
บอกว่ารัก น่ะรัก ฟังสักที
เดี๋ยวตูมี โมโห โกรธานะ
รักโว้ยรัก เงี่ยหู ฟังอยู่เปล่า
รู้ว่าเมา ยังเล่นตัว ยั่วโทสะ
แม่งหูหนวก เป็นใบ้ หรือไงวะ
ตูชักจะ หงุดหงิด คิดจองเวร
หากไม่ตอบ วันนี้ มีเรื่องแน่
ตูจะแก้ ผ้าโชว์ โป๊ให้เห็น
ถ้าไม่ตอบ เสียงดัง ฟังชัดเจน
ตูจำเป็น ต้องยื้อยุด ฉุดอย่างเดียว
หน้าส่วนตัว
2202
