18 พฤศจิกายน 2554 12:01 น.
สุนทรวิทย์
คืนนี้ พี่เหงา เปล่าเปลี่ยว
โดดเดี่ยว ไหวหวั่น ขวัญหาย
วังเวง ห่อเหี่ยว เดียวดาย
บรรยาย ด้วยช้ำ รำพัน
ไกลนาง ห่างเพียง ราตรี
โศกี วิโยค โศกศัลย์
คิดถึง เกินคำ จำนรรจ์
เหลียวหัน หาใคร ไร้เงา
กังวล ปักทรวง หน่วงหนัก
เพราะรัก สุดซึ้ง จึงเศร้า
มิอาจ อดกลั้น บรรเทา
ห่วงเจ้า ทุกครา นาที
กินอิ่ม เต็มมื้อ หรือไม่
เหนื่อยใจ เหนื่อยกาย ไหมนี่
ใครปรน-นิบัติ พัดวี
ยามนี้ อันธิกา อาวรณ์
โปรดเถิด เทวา อารักษ์
พิทักษ์ รักษา สมร
ประสิทธิ์ อำนวย อวยพร
สัญจร ตลอด ปลอดภัย
อยู่ไหน จงดี ศรีสุข
ไร้ทุกข์ เช่นอัช-ฌาสัย
โสมนัส เปรมปรีดิ์ มีชัย
ฤทัย สมดัง หวังเทอญ
18 พฤศจิกายน 2554 11:58 น.
สุนทรวิทย์
คนยิ้มแย้ม ดูแจ่มใส ใจสะอาด
คนเกรี้ยวกราด นั้นวู่วาม ตามนิสัย
สองอารมณ์ ขัดแย้ง แห่งปัจจัย
พฤตินัย จึงแตกต่าง อย่างสิ้นเชิง
คนยิ้มง่าย ผ่อนคลาย ไม่โหมหัก
ชีวิตมัก สันติ มิยุ่งเหยิง
คนเคร่งเครียด เอะอะ ด่ากระเจิง
เท่ามีเพลิง พลุ่งพล่าน คอยผลาญใจ
รอยยิ้มมี อานุภาพ ดลลาภผล
ช่วยนำคน พ้นทุกข์ พบสุขได้
การวิตก กังวล จนเกินไป
ยิ่งทำให้ ความคิด จิตซึมเซา
ยิ้มหัวร่อ คือกำไร ใครก็รู้
จะหดหู่ อยู่ไย ให้อับเฉา
ยิ้มเข้าไว้ ทุกข์มหันต์ ยังบรรเทา
ดีกว่าเอา ปัญหา มาเป็นนาย
รอยยิ้มใช้ เท่าไร ไม่เคยหมด
กลับสะกด เรื่องยากเย็น ให้เป็นง่าย
เป็นเสน่ห์ รูปธรรม ประจำกาย
ซึ่งคนโม-โหร้าย ยากคล้ายคลึง
คนยิ้มแย้ม ก็มี หนึ่งชีวิต
คนหงุดหงิด ก็มี ชีวิตหนึ่ง
สองอารมณ์ สะท้อน หย่อนกับตึง
แบบใดพึง ประสงค์ จงเลือกเอง
18 พฤศจิกายน 2554 11:21 น.
สุนทรวิทย์
ถามแก้วตา ยาใจ จะไปหนวย
มีอารวย ให้พี่ นี้ช่วยไหม
พี่คนดี ช่ำชวย มวยน้ำใจ
น้องอย่าได้ หน้าตื่น ยืนงงงวย
อายุน้อง เท่ารวย ช่วยบอกหน่อย
งามอ่อนช้อย ย้วยย้าย คล้ายอาหมวย
พึ่งพบหน้า พันผูก ถูกชะตวย
มีสะหน่วย อะเคื้อ เหนือนางใด
พี่จริงจวย แน่วแน่ ใช่แต่ลิ้น
มีที่ดิน พันร่วย ปลูกกล้วยไข่
เรื่องทรัพย์สวย งวยทอง มิรองใคร
บ้านหลังใหญ่ ย่วยเยี่ยม เทียมพิมาน
มาเป็นแฟน พี่ชวย ช่วยใช้ทรัพย์
คณานับ ไม่ถ้วย ช่วยกันผลาญ
ขอเพียงแต่ นงนวย น้วยต้องการ
กี่ร้อยล้าน เชิญฉวย ด้วยพี่รวย
มีสามวย หรือโสด โปรดปริปาก
พี่ชวยอยาก ร่วมหอ ขอเป็นผวย
เธอหันมา ตอบทันใด ไอ้หัวกรวย
แถม ไอ้ห้วย อีกคำ ก่อนทำเมิน
17 พฤศจิกายน 2554 11:12 น.
สุนทรวิทย์
สายรุ้ง ทอถัก ปักผืนรุ้ง
แถบคุ้ง พุ่งฉาบ ทาบเวหน
งามใด ไหนอื่น ดื่นอำพน
มิดล มิเด่น เช่นรุ้งงาม
รุ้งโก่ง โค้งกาย จรดปลายฟ้า
ปานว่า บรรจบ ภพทั้งสาม
รุ้งมา ชั่วครู่ อยู่ชั่วยาม
อวดความ เพริศแพร้ว แล้วก็จร
รุ้งเปล่ง รังสี อันลี้ลับ
ราวกับ กลิ่นกาย สายสมร
เรียกความ ปฏิพัทธ์ ก่อนตัดรอน
ชวนให้ อาวรณ์ ตอนห่างไกล
รุ้งจ๋า เมื่อใด จักให้เห็น
หลบเร้น แฝงตน อยู่หนไหน
ฉันรอ รุ้งทอง มาคล้องใจ
ดั่งใคร คนนั้น เคยสัญญา
รุ้งจาง ร้างหาย หลังสายฝน
เหมือนคน ซึ่งฉัน หมั่นตามหา
เธอชื่อ รุ้งทอง ผ่องโสภา
ภรรยา ฉันนี้ ที่หายไป
17 พฤศจิกายน 2554 10:52 น.
สุนทรวิทย์
หนาวนี้ อ้างว้าง ร้างคู่
หดหู่ เหี่ยวห่อ ท้อถอย
รักจาง สิ้นสุด หลุดลอย
ละห้อย โศกา อาภัพ
น้ำค้าง พร่างพรม ลมโกรก
ดั่งโลก อาดูร สูญดับ
เวหา ถล่ม ล่มทับ
ย่อยยับ อับจน หนทาง
แว่วยิน สำเนียง เสียงปลอบ
อยู่ขอบ ชายคา หน้าต่าง
หญิงหนึ่ง งามล้ำ สำอาง
น้องนาง เอ็นดู รู้ใจ
ขอซบ อกอุ่น หนุนตัก
ทอถัก ความหวัง ครั้งใหม่
ฉันโดด ผลุนผลัน ทันใด
ตอบรับ เยื่อใย ไมตรี
ขจัด อดีต ขีดฆ่า
หันมา ประโลม โฉมศรี
ร่วมเป็น ภรรยา สามี
ไร้ซึ่ง พิธี รีตอง
หน้าส่วนตัว
727
