เพียงวูบหนึ่งของสำนึก

ส่องหล้า

วูบสายลมพลิ้วไหวใจสัมผัส
หอมเสน่ห์โหมพัดจรุงรื่น
ผะผ่าวลมห่มหนาวรุกเร้ากลืน
วังเวงแว่วกลางคลื่นเสน่ห์ครวญ

ระลอกคลื่นรำลึกเร่งรุกเร้า
วาดระบายรูปเงาคะนึงหวน
ธาราร่ำเริงทรายใฝ่รัญจวน
จิตรำพันปั่นป่วนคะนึงแปร

นิ่มนวลเนียนเนื้อทรายระบายแสง
สลับมืดจำแลงแฝงดวงแข
เข้าซ่อนเมฆเมฆหม่นชำเรืองแล
ความนิ่มนวลดิ่งแดฤดีดล

ละเอียดพราวขาวนิ่มอิ่มนวลเนื้อ
ระอุอุ่นโอบเอื้อเผื่อแผ่หน
โหมวาโยโลมเร้าเป่าเล่ห์กล
เหมือนต้องมนต์อุ่นแฝงแห่งพื้นทราย

มืดพายัพเมฆใหญ่เข้าใกล้โลก
ฝนจึงหลั่งเปียกโชกดับกระหาย
โหมเตโชเร่งเร้าเป่าเปลวไฟ
ท้นอุทกกลับหลั่งไหลกลางไฟลน

หวานละมุนอุ่นละไมท่ามทรายสวย
อ่อนระทวย ท่ามฟ้านิทราหน
สนิทแนบแทบเป็นทรายในบัดดล
มิรู้ฉ่ำกี่น้ำฝนจะสร่างซา

วูบสำนึกต้องกายไหวสำนึก
หม่นมืดดำดื่มดึกเสน่หา
พื้นที่ย่ำน้ำกับทรายในเวลา
กิเลสล้ำพร่ำมนตรามิรู้คลาย