23 ตุลาคม 2551 10:10 น.
หมอกจาง
อาจจะดูไม่ลึกซึ้ง-คิดถึงมาก
เจ็บเมื่อจากเกินนิยามความหวั่นไหว
จากไปเถิดถ้าเธออยากจะจากไป
ปวดร้าวสักเท่าไร-คงพอทน
ในเมื่อสิ่งที่ไขว่คว้านั้นเกินข้าม
ไม่อาจคบกันในนามความสับสน
ไม่อาจก้าว ไม่อาจกลับ-อย่างอับจน
ก็คงต้องมีหนึ่งคนตัดสินใจ
เราคงต้องลงมือเขียนบทเพลงเศร้า
เป็นเรื่องเล่าหนึ่งเรื่องที่รินไหล
ท่วมกระแสความทรงจำของหัวใจ
และมีอายุขัยเท่านิรันดร์
อาจจะดูไม่ลึกซึ้ง-คิดถึงมาก
ฝากรอยฝากไว้เพียงแค่รอยฝัน
ยังห่วงใย-ห่วงอยู่ ทุกครู่วัน
และจะเป็นอยู่อย่างนั้น ไปเนิ่นนาน
23 กันยายน 2551 01:59 น.
หมอกจาง
ดอกไม้ ดอกไม้
สั่นไหวในสายลมชื่น
ฉันนั่งชมดอกอยู่ค่อนคืน
จะง่วงก็ยังฝืนยังข่มตา
อยากฟังนิทานดอกไม้
ได้ไหม-เพราะใจฉันปวดปร่า
ไม่มากจนเกินเยียวยา
แต่ก็เจ็บนักหนา-ในตอนนี้
อย่าเลยอย่าฟังเรื่องฉันเล่า
เพราะมีแต่เรื่องเหงาที่ล้นปรี่
เรื่องรักร้าวร้าวนั้นไม่ดี
จะแต้มสีแปดเปื้อนเจ้าดอกไม้
สายลมบรรเลงเพลงแผ่วแผ่ว
ได้ยินไหม-ฟังแล้ว-ฉันใจหาย
ดวงดาวออกเที่ยวอย่างเดียวดาย
แม้จะมีมากมายหลายดวงดาว
ดอกไม้ ดอกไม้ ดอกไม้เอ๋ย
เคยไหมเคยเจ็บปวดกับลมหนาว
เคยไหมถอนใจเมื่อตื่นเช้า
และอยากให้บางเรื่องราวเป็นแค่ฝัน
เถิดช่วย-เล่านิทานดอกไม้
เพราะคืนนี้หัวใจฉันไหวหวั่น
คนบางคนที่คุ้นเคยผ่านคืนวัน
มาไม่เคยคุ้นกันแค่ข้ามคืน
ดอกไม้ ดอกไม้
สั่นไหวในสายลมชื่น
เถิดนั่งคุยกับฉันคืนทั้งคืน
ด้วยว่าฉันไม่อยากตื่น-มาถอนใจ
9 กันยายน 2551 06:25 น.
หมอกจาง
บนใบหญ้า
ฉันเห็นฟ้าทั้งฟ้าสะท้อนเงา
มองเห็นรูปรางเลือนของเมฆขาว
ที่ไหวสั่นทุกคราวเมื่อลมพัด
บนใบหญ้า
โยกไหวระยิบมาเมื่อไกวกวัด
สะท้อนเงาแช่มช้าทว่า-ชัด
เป็นรูปร่างเหมือนจัด-เหมือนจงใจ
ทีละเล็ก-ทีละน้อย
เมื่อร่วงหล่นก็ค่อยหยดมาใหม่
จนดาษดาบนใบหญ้าทุกทุกใบ
ด้วยน้ำค้างหยดใสกระจ่างตา
ฉันเห็นเธอผ่านหยดถ้อย
ทุกคำพูดคำน้อยล้วนมีค่า
สะท้อนมุมให้เห็นถึง-เป็นมา
สะท้อนภาพจากวาจา-ใช่แสงเงา
เนิ่นนาน
ฉันผ่านวารและเวลาอย่างโง่เขลา
ฉันผ่านวันที่หนักและที่เบา
ผ่านเรื่องสุข ผ่านเรื่องเศร้า มามากมาย
ทุกครั้ง ยังมีเธอ
ตรงนี้ เสมอ อย่างงามง่าย
อบอุ่นในถ้อยคำที่ทักทาย
คุ้นเคยจนคล้ายกับความฝัน
ระหว่างวันและเวลา
บางทีฟ้าทั้งฟ้าก็มากั้น
บางที-ก็เรื่องราวนับร้อยพัน
ที่มาหยุดมาคั่นเราชั่วคราว
ดอกน้ำค้าง
เธออาจไหวหวั่นบ้างในลมหนาว
และฉันอาจเป็นสายหมอกที่แตกร้าว
เมื่อดวงดาวสักดาวตกกระทบ
แต่เธอยังมีฉัน
กับคืนวันที่ไม่มีวันจบ
กับเรื่องราวให้นึกทวนและหวนทบ
และอาจเขียนเพิ่มให้ครบตามแต่ใจ
และฉันยังมีเธอ
เสมอ ไม่ว่า เวลาไหน
ดอกไม้ ดวงดาว ท้องฟ้าไกล
ฉันมองผ่านน้ำค้างใสในดวงตา
////////////////////////////////
ช่ออักษร
แทนอาทรหากวันนี้เธอเหนื่อยล้า
แทนห่วงใยที่เกินฝากสายลมพา
อีกหนึ่งปี อีกหนึ่งครา - แทนอวยพร
13 สิงหาคม 2551 21:38 น.
หมอกจาง
เดียวดาย
จนดูเหมือนจะเลือนหายกับฟ้ากว้าง
เรือนร่างรูปเงาดูเบาบาง
ดังจันทร์เสี้ยวแขวนค้างในคืนฝน
ผู้คนดูมากมาย
แต่ก็คล้ายเหมือนไม่มีใครสักคน
ลำพังกับความคิดอันสับสน
รำพึงหมองหม่นอยู่คนเดียว
ความทรงจำกับความฝัน
และก็เหมือนว่าเธอนั้นไม่ข้องเกี่ยว
ในเรื่องราวที่สีซีดดูซีดเซียว
มีเพียงฉันที่ยังเที่ยวยังท่องเดิน
เดียวดาย
ห่างเหินก็คล้ายไม่ห่างเหิน
คืนวันนานแต่คิดถึงนั้นนานเกิน
เดียวดายหมางเมินวันเวลา
6 สิงหาคม 2551 20:22 น.
หมอกจาง
หวานอะไรไหวหวามตามสายลม
หนาวคิดถึงพอห่มก็หายหนาว
หวานอะไรหวานชื่นเมื่อตื่นเช้า
หรือหวานคำจากดาวคืนข้างแรม
อุ่นอะไรไม่รู้อยู่ในอก
หรืออุ่นในเพลงนกวันฟ้าแจ่ม
แววตาก็เหมือนปริ่มจะยิ้มแย้ม
ความคิดถึงใครมาแซมตรงกลางใจ
ฉันเป็นอะไรไปก็ไม่รู้
เหมือนจู่จู่โลกก็กลับมาสดใส
เหมือนกิ่งไม้แห้งปริมาผลิใบ
แล้วดอกไม้ดอกใหม่ก็จะบาน
หวานอะไรไหวหวามตามสายลม
ขมกี่ขมเคยขมก็มองผ่าน
ร้าวกี่ร้าวก็ลืมเคยร้าวราน
ด้วยวันนี้โลกฉันหวาน..เสียเหลือเกิน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1566
