14 สิงหาคม 2547 10:27 น.
หมึกมรกต
จะพาเธอท่องไปในธรรมชาติ
ที่แต้มวาดลวดลายในไพรผืน
ที่ทุกสิ่งพริ้งสะพรั่งอย่างยั่งยืน
ให้ฉ่ำชื่นในชีวิตนิจนิรันดร์
12 สิงหาคม 2547 07:34 น.
หมึกมรกต
ครอบครัวนี้มีด้วยกัน 4 คน คือ แม่ และลูก ๆ อีก 3 คน วันหนึ่ง
แม่เกิดเป็นโรคร้ายแรงขึ้นมานั่นก็คือ เป็นโรคหัวใจ!!
จำเป็นต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจโดยด่วน ลูกชายทั้ง 3 รักแม่มาก
และรู้ว่าตนเองนั้นต้องทำอะไรซักอย่างให้กับแม่บังเกิดเกล้าของเขา
คนโตเป็นนักธุรกิจพันล้านมีธุรกิจใหญ่โต
ได้รับผิดชอบในเรื่องของค่าใช้จ่ายในทุก ๆ ด้าน
โดนยอมสละเวลาในการเซ็นสัญญาเพื่อมาคอยเฝ้าไข้คุณแม่
คนรองเป็นนายแพทย์ชั้นนำของโลก รับผิดชอบในการรักษาคุณแม่
และทำการเรียกประชุมสมาคมแพทย์ทั่วโลกเพื่อหาวิธีรักษาคุณแม่ของเขา
คนเล็กนั้น ยังไม่มีงานทำ
เนื่องจากตนนั้นมิได้มีความเฉลียวฉลาดเหมือนกับพวกพี่ ี่ ๆ
เขาสำนึกตัวอยู่ตลอดว่าตนเองนั้นคงไม่มีกำลังพอที่จะช่วยแม่ที่เขา
เทิดทูนได้อย่างที่พี่ ๆ ทั้ง 2 ทำได้
แต่เขารู้ว่าตนเองต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อแม่ของเขา
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
การผ่าตัดหัวใจเป็นไปได้ด้วยดี
และคุณแม่ก็ฟื้นขึ้นมาหลังจากหลับไปนานถึง 4 วันทีเดียว
คุณแม่ได้พบหน้าลูกทั้งสองคน คือคนโตและคนรอง
แต่กลับไม่ได้พบหน้าลูกคนเล็ก คุณแม่จึงถามลูก ๆ ทั้งสองว่า
น้องไปไหน
แต่คนโตกลับบ่ายเบี่ยงไปว่าคุณแม่พึ่งฟื้น ให้ทานอาหารก่อน
แล้วเขาก็ออกไปนำอาหารมาให้คุณแม่ คุณแม่ถามคนรอง
แต่คนรองก็บอกกับคุณแม่ว่า ผมต้องไปนำยามาให้แม่ทานหลังอาหาร
และก็จากไป คุณแม่สงสัย เพราะกิริยาอาการของลูกทั้งสองนั้นไม่ธรรมดาเลย
เมื่อทุกคนอยู่พร้อมกันคุณแม่จึงถามขึ้นมาอีกครั้ง
น้องอยู่ไหน ทั้งสองอ้ำอึ้ง
และไม่มีใครที่อยากจะตอบคำถามแม่ของเขาเลย
คุณแม่ถามย้ำ บอกมานะ น้องอยู่ที่ไหนกัน
คนโตตอบคุณแม่ด้วยน้ำตาคลอเบ้า
น้องอยู่ในหัวใจคุณแม่ครับ
คุณแม่ยังงุงงงกับคำตอบของลูกชายคนโตมาก...
จึงหันหน้าไปถามคนรองซึ่งกำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน
หมายความว่าไงลูก คนรองตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ดวงตาเอ่อล้นด้วยหยดน้ำตาที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อน
พวกเราสามคน พอรู้เรื่องว่าแม่ไม่สบาย
ก็กระวนกระวายใจเป็นอย่างยิ่ง ผมและพี่
ได้ทำในสิ่งที่ตนเองทำได้และควรกระทำแล้ว
และน้องก็ได้ทำสิ่งที่พวกผมไม่มีความกล้าพอที่จะทำได้ให้กับแม่
แม่ไม่เข้าใจ!!... 'วันนั้นเป็นเวรของน้องที่จะมาเฝ้าไข้แม่
โดยที่พวกผมจะมาเปลี่ยนเวรกันในตอน 6 โมงเช้า เมื่อผมเข้ามาถึง
กลับไม่เห็นน้องอยู่ในห้องของแม่ แต่มีโน๊ตเขียนไว้ตรงเตียงแม่ว่า '
พี่รอง ผมอยู่ในห้องน้ำ และไม่ต้องตกใจสิ่งใดทั้งสิ้น
ผมก็เดินไปที่ห้องน้ำ ปรากฏว่า..
น้องได้ทำการฆ่าตัวตายโดนใช้มีดปลอกผลไม้
กรีดที่ข้อมือตัวเองในอ่างน้ำ โดนให้เลือดไหล ช้า ๆ
เพื่อที่หัวใจจะยังสามารถทำงานพอที่จะนำมาช่วยแม่ได้
น้องเขียนจดหมายไว้ในห้องน้ำว่า
'นำหัวใจผมไปช่วยแม่ ผมรักแม่ แต่ผมทำได้แค่นี้'
น้องเสียแล้วเพราะเลือดไหลมากเกินไป
และผมก็ได้นำหัวใจของน้องมาช่วยแม่ครับ
' ไม่!!...ไม่จริงใช่ไหมลูก.. น้องออกไปหางานทำเท่านั้นใช่ไหม..
อย่ามาหลอกแม่เลย.. '
ลูกคนโตปลอบโยนคุณแม่ที่ทำท่าปฏิเสธทั้งน้ำตาว่า แม่ครับ
พวกผมสองคน ให้แม่ยังไม่ได้ครึ่งของน้องเลยครับ
เราสามคนรักแม่มาก และผมก็เข้าใจน้องดีครับ แม่ทำใจนะครับ
พวกเรา จะยังคงอยู่ด้วยกัน 4 คนเหมือนเดิม
ไม่มีวันใดที่พวกเราจะแยกจากกันหรอกครับ แม่สะอื้น
แต่เริ่มทำใจได้แล้ว
แม่รักลูก รักลูกทุกคน และลูกทุกคน จะอยู่กับแม่เสมอ และตลอดไป
ทั้ง 3 คน ร้องไห้ และพร่ำเรียกหาน้องคนเล็ก..
แม้ว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้ยินเสียงของแม่และพี่ชายทั้งสองคนอีกครั้งก็ตาม....
11 สิงหาคม 2547 17:20 น.
หมึกมรกต
เบิกฟ้าเบิกขวัญเบิกแผ่นดิน
๏ ๏กลอนสุภาพ๏ ๏
๏ทิวาทิพย์สิงห์สิบสองเพชรส่องแสง
งามเจิดแจ้งไพจิตรสถิตสยาม
แท่นทองรัตน์ฉัตรแก้วเพริศแพร้วตาม
รองรับรามโศภินแผ่นดินทอง
๏นางฟ้าฟ้อนโปรยฟ้าดาราขวัญ
เทพสวรรค์บรรเลงเพลงกึกก้อง
สุรีย์พร่างสว่างวาวพราวลำยอง
ผกากรองโชยกลิ่นรินรื่นรมย์
๏เทพถวายพรพุทธพิสุทธิ์ใส
พระพายไล้โลมอุ่นบุญเสกสม
เดือนฉายแสงแข่งดาวพราวพริ้งพรม
เสียงระงมลิ่วลิบทิพย์ดนตรี
๏ต่างรับขวัญศิริโฉมบรรโลมหล้า
สิริสง่างามเลิศประเสริฐศรี
สิริศักดิ์ลักษณาบารนี
สิริศรีโสภัทรวัฒนา
๏สิริธรอ่อนหวานปานผาณิต
สิริจิตเจริญสมคมคุณค่า
สิริเพ็ญเย็นล้ำฉ่ำศรัทธา
คือแก้วฟ้า สิริกิติ์ พิศประไพ
2 สิงหาคม 2547 12:04 น.
หมึกมรกต
ตะวันเริ่มโผล่ตนพ้นขอบฟ้า
มวลพฤกษาแซมซับรับแสงฉาย
มาลีแยกกลีบยิ้มอย่างพริ้มพราย
นกบินส่ายปีกร่อนย้อนสุรีย์
หน้าส่วนตัว
1546
