14 กุมภาพันธ์ 2545 23:16 น.
หิ่งห้อย
น้ำค้างพราวพร่างพรมลมหนาวโยก
น้ำตาโศกโขลกใจจนไหวสั่น
หนาวเหน็บเนื้อนั่งนึกถึงคืนวัน
ที่ผ่านผันวันเดือนที่เคลื่อนคลา
เดือนสกาวดาวพร่างกลางห้วงหาว
ดารดาษแวววาวพราวเวหา
ฟ้าสดใสแต่ใจหม่นกล่นน้ำตา
คิดถึงวันเวลาที่ล่วงเลย
เคยสนุกสุขสันต์วันเก่าก่อน
เคยหนาวร้อนทุกข์ใจไม่วางเฉย
คิดถึงถิ่นสุขสันต์วันเราเคย
ได้เฉลยความนัยให้กันฟัง
คืนเหน็บหนาวดาวพร่างน้ำค้างร่วง
โอบรัดรวงข้าวหล่นบนความหวัง
ลมกระบัดพัดพลิ้วลิ่วใบบัง
หนาวโถมถั่งคนเหว่ว้าในราตรี
14 กุมภาพันธ์ 2545 23:16 น.
หิ่งห้อย
เจ้าร้องเพลงเสียงเพราะเสนาะหู
เสียงที่หลั่งพรั่งพรูดูสุขสันต์
หวานหวานซึ้งตรึงใจในชีวัน
ทำพี่นั้นพลันนิ่งยิ่งอยากฟัง
เสียงใสใสเจื่อยแจ้วดูแกล้วกล้า
หัวเราะร่าไร้แววตาว่าผิดหวัง
ใจแกร่งดังภูผายืนท้าพลัง
อ่อนเย็นดังธารใสในสายชล
แต่พี่รู้ใจเจ้าเศร้าเพียงไหน
ที่เก็บซ่อนภายในไม่ให้ล้น
เจ้าหนาวเหน็บเจ็บทรวงดวงกมล
แม้ทุกข์ล้นทนได้ไม่หวั่นเกรง
พี่จะอยู่คอยเตือนเป็นเพื่อนเจ้า
ให้คลายเศร้าเหงาตรมไม่ข่มเหง
จะคอยฟังเสียงน้องร้องบทเพลง
จะคอยเร่งให้กินยาถ้าไม่สบาย (และอื่น ๆ อีกมากมาย)
14 กุมภาพันธ์ 2545 23:02 น.
หิ่งห้อย
พี่คิดถึงคิดถึงและคิดถึง
พี่คิดถึงเฝ้ารำพึงคะนึงหา
พี่คิดถึงคิดถึงเจ้าขวัญตา
พี่คิดถึงห่วงหาและอาทร
พี่อยู่ไกลแต่ใจเหมือนอยู่ใกล้
พี่เฝ้าห่วงขวัญฤทัยไม่ถ่ายถอน
พี่อยู่ไหนดวงใจใฝ่อาทร
พี่ฝากกลอนแทนใจให้นุชนาง
พี่ถอดใจใส่อักษรเป็นกลอนเข้า
พี่ฝากเจ้าไว้อ่านกาลเหินห่าง
พี่ฝากไว้ใกล้ใกล้ฤทัยนาง
พี่ฝากไว้อย่าหายห่างจากกลางใจ
พี่อยู่ไกลอยู่ไหนใจยังคิด
พี่ไม่ริดรอนร้างห่างไปไหน
พี่ยังมองท้องฟ้าทุกคราไป
พี่ยังฝากความห่วงใยให้ฟ้านำ
พี่ขอฝากดารา บนฟ้ากว้าง
พี่ฝากถึงนวลปรางค์ทางแขขำ
พี่ฝากเดือนเพื่อนหาวดาวเจ้านำ
พี่ฝากคำห่วงใยให้เจ้าเอย
หน้าส่วนตัว
2037
