3 ธันวาคม 2552 10:53 น.
อ.วรศิลป์
นับแต่วันที่พ่อจากไป
เหมือนดั่งร่มไทรหักโค่นลง
คำภาวนาของลูกหวังเพียงส่ง
วิญญาณพ่อมุ่งตรงสู่สวรรค์
นับแต่วันที่พ่อจากไป
ชีวิตจิตใจลูกไหวหวั่น
ผ่านปีผ่านเดือนผ่านวัน
สู้ทนเก็บกลั้นระทมทรวง
นับแต่วันที่พ่อจากไป
ดุจสุริยฉายดับลับล่วง
หนทางมืดมนมากกลลวง
ก้าวล่วงผ่านไปให้ยากเย็น
นับแต่วันที่พ่อจากไป
ชีวิตลูกไซร้แสนยากเข็ญ
ดุจต้นกล้าน้อยนิดที่โอนเอน
ยามลมพายุเข่นแทบมลาย
นับแต่วันที่พ่อจากไป
รักยิ่งใหญ่ของพ่อมิจางหาย
วันนี้ขอทำหน้าที่ลูกชาย
ขอบวชให้ในวันพ่อ....ปีนี้
(สาธุ)
(เนื่องในวันพ่อ 2552)
10 มิถุนายน 2552 09:06 น.
อ.วรศิลป์
คิดถึงตอนเป็นเด็ก วิชาเลข ครูสอนว่า
คำตอบที่ได้มา ลงท้ายว่า " เพราะฉะนั้น "
จะบวกหรือจะลบ คิดให้จบ ก็แล้วกัน
เมื่อใดที่ใจมั่น " เพราะฉะนั้น " ได้ทันที
ชีวิตของคนเรา กรรมใหม่เก่า ที่เคยมี
ผลลัพธ์ ณ บัดนี้ คิดถ้วนถี่ คงเช่นกัน
กรรมใด เคยได้ก่อ เกิดแล้วหนอ คงสักวัน
ไม่พ้น " เพราะฉะนั้น " ผลตามทัน แท้แน่นอน
ปรารถนาสิ่งใดเล่า ความทุกข์เศร้า ความเดือดร้อน
หรือสุข สถาพร คิดเสียก่อน อย่าดึงดัน
เหตุด้วยมิอาจพ้น ทุกผู้คน " เพราะฉะนั้น "
ทุกกรรมที่ทำกัน " เพราะฉะนั้น " ย่อมย้อนคืน
17 เมษายน 2552 16:40 น.
อ.วรศิลป์
ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน
ข้อคิดจากบรรพชน ที่ฝากไว้ให้สังวร
สงกรานต์ปีห้าสอง ไทยพี่น้องต่างเดือดร้อน
เริ่มจากพระนคร ก่อนขยายไปหัวเมือง
สะใจหรือไม่ว่า ทำไมหน้าถึงก่อเรื่อง
เคียดแค้นหรือโกรธเคือง พาบ้านเมืองใกล้บรรลัย
แทนที่จะสุขสันต์ เจอหน้ากันอยากร่ำไห้
อนิจจา ประชาไทย วันปีใหม่....ใจโศกตรม
ยังดีที่หยุดได้ ก่อนเลวร้ายจนเหลือข่ม
ก่อนความร้าวระทม จะสาหัสเกินเยียวยา
ระยะทางอันยาวไกล คือเส้นชัยพิสูจน์ม้า
วันเดือนที่เคลื่อนคลา คนนั้นหนาก็เช่นกัน
ใครดีหรือใครชั่ว ไม่ต้องกลัว คงสักวัน
กาลเวลาที่เปลี่ยนผัน พิสูจน์กันให้เห็นเอง
13 มกราคม 2552 13:36 น.
อ.วรศิลป์
มือข้าแจว ข้าพาย หมายส่งศิษย์
สู่ชีวิต สู่ที่หมาย ดั่งใจฝัน
แม้เหนื่อยหนัก ข้าก็ยอม พร้อมฝ่าฟัน
ข้ามุ่งมั่น ส่งให้ถึง ซึ่งปลายทาง
ศิษย์ของข้า มากมาย ตั้งหลายรุ่น
ข้าเกื้อหนุน นำพา ไปถึงฝั่ง
จนวันนี้ เรือน้อย ใกล้ผุพัง
ข้าก็ยัง แจวพาย ไม่หน่ายเลย
หวังเพียงแค่ ศิษย์ข้า จะได้ดี
เพียงเท่านี้ ที่ข้าหวัง ดังเฉลย
สิ่งเลวร้าย อย่าย่างกราย ใกล้ศิษย์เลย
ศิษย์ข้าเอ๋ย เจ้าคือหวัง พลังใจ
มือข้าแจว ข้าพาย จนอ่อนล้า
บ่าของข้า แม้บอบช้ำ ยังรับไหว
จิตแน่วแน่ แค่เรือจ้าง ไม่เป็นไร
ลมหายใจ สุดท้าย.....ตายอย่างครู
(ถ่ายทอดความในใจ....เนื่องในวันครู 2552)
24 ธันวาคม 2551 12:18 น.
อ.วรศิลป์
การคิดถึงตนเองมากเกินไป....ไม่ดีแน่
พาให้แย่ไร้ผู้คนอยากคบหา
คิดถึงแต่ตนเองตลอดเวลา
ช่างไร้ค่าไร้งามความเป็นคน
การคิดถึงตนเองนั้นธรรมดา
ดุจทำไร่ไถนาย่อมหวังผล
เพราะทุกผู้ล้วนแสวงหาประโยชน์ตน
พร้อมดิ้นรนเพื่ออยู่รอดตลอดไป
หากแต่การคิดถึงคนอื่นด้วย
จะอำนวยผลดีที่ยิ่งใหญ่
เหตุความรักความอารีที่แบ่งไป
สิ่งที่ได้กลับมานั้น...สันติธรรม
สันติธรรม....งามงดหมดจดยิ่ง
เป็นขวัญมิ่งคุ้มภัยไม่กรายกล้ำ
เป็นความสุขความยินดีวิถีธรรม
เลอค่าล้ำ....ค้ำจุนหนุนโลกเอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอ.วรศิลป์
หน้าส่วนตัว
1342
