1 ตุลาคม 2552 13:30 น.
อนาลัย
ลูกธนูหนึ่งพุ่งออกไปในท้องฟ้า
แต่ลูกหนึ่งดั่งธาราละเลื่อยไหล
ลูกที่หนึ่งเคว้งคว้างหลงทางไกล
แต่ลูกหนึ่งยังผ่องใสในน้ำเย็น
มองจุดหมายเหมือนคล้ายแต่ไกลห่าง
ความแตกต่างคือความว่างสร้างความเห็น
คนสองคนค้นหาทางอย่างที่เป็น
เมื่อมองย้อนจึงได้เห็นเป็นผลกรรม
ธนูหนึ่งยิ่งพุ่งไป ยิ่งไกลห่าง
เหมือนหลงทางแต่สอนใจไม่ให้ถลำ
ทางข้างหน้ายาวไกลไม่คืนคำ
จะน้อมนำธรรมลิขิตชีวิตตน
แต่วันนี้ที่ฟ้าหม่นฝนกระหน่ำ
จึงเพลี่ยงพล้ำแรงใจให้สับสน
อยากอยู่ในสายน้ำบ้างอย่างอีกคน
อยากปะปนธารน้ำไหลไปด้วยกัน..
ฟ้าหลังฝนไม่สว่างกระจ่างแจ้ง
เมฆฝนแสดงพายุมาน่าหวาดหวั่น
ลมและฝนยังพรั่งพรูอยู่ทกวัน
ธารน้ำนั้น คงไหลเชี่ยว เป็นเกลียวพัน
ธนูหนึ่งหลงทางกลางพายุ
ธนูหนึ่งอยู่ระหว่างทางผกผัน
บนท้องฟ้าเหนือธารามองหากัน
หวังเธอนั้นผ่านพ้นภัย..ด้วยใจทนง
จงแน่วแน่ในความฝันอันสูงสุด
จงอย่าหยุดโศกเศร้าร้าวรานหลง
จงเพียรสู้สู่ปลายทางอย่างอาจอง
แล้วเราคงพบฝั่งฝันนิรันดร์กาล
17 กันยายน 2552 21:35 น.
อนาลัย
คนที่รักถามว่ารักคืออะไร
ตอบออกไปมากมายหลายความหมาย
แต่ยังบอกตอบมาไม่ถูกใจ
ตอบง่ายง่ายให้เข้าใจได้ไหมเออ
ถึงวันนี้คิดได้จึงใคร่บอก
ด้วยยังหลอกตัวเองอยู่เสมอ
นิยามแห่งรักฉันนั้นคือเธอ
เทียบเสมอกองไฟเผาแมงเม่าบิน
นั่นแหละคือตัวฉันถูกเผาไหม้
ด้วยเปลวไฟแห่งรักร้าวเผาจนสิ้น
แมงเม่าน้อยหลงไฟสวยด้วยชีวิน
จึงหลงบินสิ้นกายใจในกองเพลิง
ตอบวันนี้ให้ใครใครได้รับรู้
แต่คนถามไม่เคยรู้อยู่ที่ไหน
วานสายลมพัดลำนำคำกลอนไป
บอกรักเธอคือไฟเผาคนเขลาใจ
9 กันยายน 2552 03:52 น.
อนาลัย
บ้านของเราอยู่ใกล้ไม่ไกลมาก
ห่างกันเพียงคนละฟากฝั่งถนน
มีช่องว่างเกาะกลางทางสร้างกันชน
แต่เหมือนกั้นเราสองแยกแตกต่างกัน
คนหนึ่งมองก็จะเห็นเป็นตึกสวย
ตกแต่งด้วยราคามหาศาล
คนหนึ่งมองลงเห็นเป็นอาคาร
เพียงหอพักสวัสดิการบ้านคนจน
เทียบกับแสงแห่งดวงดาวที่พราวฟ้า
แสงจากห้องช่างนวลตาน่าฉงน
ยามเงียบเหงาเฝ้ามองห้องเบื้องบน
ช่างสวยจนหลงจ้องมองทุกคืน..
คนถูกจ้องแอบมองไม่เคยรู้
คนแอบดูอยู่ใกล้แต่ไกลห่าง
เพียงช่องว่างระหว่างถนนบนเกาะกลาง
เกินกำลังจะสมานสานไมตรี
แม้เคยได้เห็นใกล้ไม่ไกลห่าง
แต่ก็มีช่องว่างอยู่ทุกที่
รอยยิ้มจากดวงตาเอื้ออารีย์
กลับทำร้ายใจที่เศร้าให้ร้าวราน
ช่องแห่งความว่างระหว่างถนน
กับห้องแห่งกลุ่มคนบนตึกสวย
แยกชนชั้นฉันคนจนเธอคนรวย
โลกที่สวยจึงหนาวเหน็บเจ็บที่ใจ
ได้รู้จักใครบางคนโดยบังเอิญ
บังเอิญหลายอย่างหลายประการ
แต่กลายเป็นว่าจริงๆแล้วเราแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ตลกดีนะ ..ชีวิต
4 กันยายน 2552 23:56 น.
อนาลัย
ฝากความคิดถึงไว้ที่ปลายฟ้า
เมื่อหลับตาก็จะเห็นเหมือนเช่นฝัน
ฝากความรักซ่อนไว้ในดวงจันทร์
เมื่อหลับฝันก็จะเห็นเหมือนเช่นเดิม
กับค่ำคืนมืดหม่นปนหมองเศร้า
เพลงบทเก่าย้อนคืนมาเหมือนเพิ่งเริ่ม
ขาดแต่เพียงเสียงคนคลอรอร้องเติม
เพลงบทเดิมจึงแสนเศร้าและร้าวราน
สายลมเย็นพัดโบกยิ่งโศกนัก
ขอให้เธอที่รักได้พักขวัญ
หลับเถิดหนาคนดีที่ดวงจันทร์
มีเสีงเพลงของฉันกล่อมขวัญเธอ
31 สิงหาคม 2552 19:53 น.
อนาลัย
เพราะว่าคิดถึงจึงบอกกล่าว
ยังจำเรื่องราวของเราได้แค่ไหน
นานแล้วที่เหินห่างต่างกันไป
หวังว่าเธอคงสุขสบายทั้งกายใจ
...
วันนี้ฉันนั้นคิดถึง
จึงส่งความรู้สึกนี้มาให้
ผ่านสายฝนสายฟ้าด้วยอาลัย
ถึงเนิ่นนานผ่านไปไม่เคยลืม
...
ฝากบอกม่านเมฆฝนบนท้องฟ้า
ที่ซึ่งมีน้ำตาฉันกลั่นรวมอยู่
เมื่อยามกลายเป็นสายฝนหล่นพร่างพรู
ขอให้เธอได้มองดูและรู้ความ
...
แม้เนิ่นนานผ่านไปหลายปีเดือน
เหมือนจะเลือนลืมหายไปไม่คิดถึง
แต่ในวันที่เงียบเหงาเฝ้าคำนึง
ความทรงจำยังฝังตรึงคิดถึงเธอ
....
ฝากซ่อนมากับสายลมบนฟากฟ้า
ฝากซ่อนมากับสายฝนปะปนเสมอ
ฝากแค่เพียงความคำนึงคิดถึงเธอ
ฝากลมฝนบอกเธอว่าคิดถึง..คิดถึงจริง..
.....
ฝนตกทุกวันเลยนะ นั่งอยู่บนตึกสูงก็เลยมองเห็นสายฝนชัดเจน คิดถึงเพลงเก่าเพลงหนึ่ง ชื่อเพลง Even now ไม่ได้ฟังมานานแล้ว มีใครรู้จักเพลงนี้บ้างไหม วันนี้จำได้เลือนๆ เหมือนกับเพลงบอกว่า เวลาที่ได้นั่งมองสายฝนนอกหน้าต่าง ฉันคิดถึงเธอเสมอ เธอกำลังทำอะไรอยู่นะตอนนี้ มีความสุขไหม...ถ้าใครจำได้ช่วยบอกมั่งนะ..
....ตอนนี้ฝนกำลังตกเลยล่ะ ฝากความคิดถึงมาให้เพื่อนๆทุกคนด้วยนะ
หน้าส่วนตัว
1942
