24 พฤศจิกายน 2551 22:32 น.
อรุณสุข
พิศพักตร์ลักขณาอุราชื่น
อันหญิงอื่นมิเทียบที่ศรีสมร
พิลาสลักษณ์ดุจเพ็ญพร่างกลางอัมพร
โฉมบังอรงามล้ำกว่ารำพัน
ทั้งสองเนตรโสภิณดั่งนิลต้อง
สบสนองเมื่อใดยิ่งไหวหวั่น
คิ้วโก่งโค้งเรียวดั่งเสี้ยวจันทร์
ยามเมื่อผันผาดศรีฉวีกราย
โอษฐ์อิ่มพริ้มเพราเสลารับ
ดั่งกระจับสวยสะอาดเหมือนชาดป้าย
เพียงที่พิศหยาดยิ้มก็พริ้มพราย
จึงพี่หมายเมียงถวิลมิสิ้นซา
ทั้งอกเอวนงรามก็งามแท้
ฉะอ้อนแลยิ่งซึ้งคนึงหา
ย้ายเยื้องย่างบาทงามยาตรา
ดั่งหงสาผันผายชะม้ายมอง
พิศนางพร่างพรรณรัญจวนจิต
คนึงนิตย์หวังอยู่เป็นคู่สอง
ยามยิ้มแย้มสรวลยิ่งชวนมอง
ดั่งละอองเก็จรุ้งจรุงใจ
คงเทวษอุระแล้วเมื่อแก้วร้าง
ยิ่งพิศพ่างพระสุธนจิตหม่นไหม้
มโนห์ราน้องแก้วแคล้วครรไล
นิราศไกลเกินฝันหวั่นอุรา
แม้นจะเป็นเช่นนั้นในวันนี้
หากคนดีหลบเร้นไม่เห็นหน้า
จะเฝ้าตามตรึงติดตราบนิทรา
ให้ยิ่งกว่าพระสุธนดั้นด้นแล้ว
ขอประคองเคียงกันไม่หวั่นไหว
ขอรวมใจเราสองดวงกับพวงแก้ว
ตราบนิรันดร์จะมิร้างฤๅห่างแวว
ให้เพริศแพร้วรักชื่นมิคืนคลาย..
ภาพ : อ. จักรพันธุ์ โปษยกฤต
เพลง : ลาวเจริญศรี
9 ตุลาคม 2551 18:01 น.
อรุณสุข
อีกหนึ่งบทกฎหมู่ผู้คุ้มกฎ
เหตุสลดสลักล่วงในดวงจิต
หญิงคนหนึ่งถูกฆ่าพร่าชีวิต
ทอดอุทิศสังขารจากการเมือง
สะท้านสะท้อนอ่อนอุราน้ำตาหลั่ง
ดังดับหวังชาติชื่ออันลือเลื่อง
สยามเอยหมายมุ่งสู่รุ่งเรือง
หวังประเทืองรัฐ ราษฎร์ ศาสน์ โสภิณ
แลมาเห็นวันนี้มีแต่ช้ำ
กระสุนนำประชาธิปไตยไปเสียสิ้น
นักการเมืองเชื่อมโยงแก๊งค์โกงกิน
ดุจดั่งริ้นเหลือบไรหาได้อาย
ชาติจะจมจะล่มแล้วเศรษฐกิจ
จะหมายมีใครคิดนั้นอย่าหมาย
หนึ่งวันสุขสงบหวังพบพราย
ยังเลือนหายลบพรากไปจากไทย
เข้าตีรันฟันแทงด้วยแรงรุก
ยิงสนุกดังสนั่นไม่หวั่นไหว
ตายเจ็บนับร้อยหรือน้อยไป
เพื่อประชาธิปไตย...ที่สำคัญ
กี่ชีวิตปลิดปลงตรงจุดนี้
ตรงจุดที่ประชาธิปไตยจะตั้งมั่น
กระสุนมีมากน้อยกว่าร้อยพัน
เข้าแลกกันกับมาตราประชาธิปไตย
อนาถแท้คนดีมีชื่อเสียง
ยอมลำเอียงยกมือดั่งซื้อได้
หันมามองวันนี้พลีเพื่อใคร
พลีเพื่อชาติ ศาสน์ไซร้ ฤาประมุข ???
หยุดเสียเถิดเกมอำนาจเพื่อชาติเรื้อง
หยุดสร้างเรื่องสร้างกระแสเผื่อแผ่สุข
บอบช้ำกันมานานเกินทานทุกข์
ให้ชาติสุข ชนเกษม ธ เปรมปรีดิ์
หยุดเพียงแค่ อังขณา ที่ลาลับ
ขอเธอหลับอย่างสงบพบสุขศรี
ขอให้สิ้นศึกสมัยที่ไทยมี
ประชาชีได้พบหน้า..ประชาธิปไตย..
ภาพจากเนต
เพลง อ.ธนิสร์ ศรีกลิ่นดี
1 ตุลาคม 2551 01:37 น.
อรุณสุข
เสียงครวญแว่วแผ่วมาจากฟ้าใต้
น้ำตาไหลหลั่งชลดั่งคนหมอง
เกือบปีแล้วแลหาน้ำตานอง
กระโจมทองทุ่งร้างเธอห่างลา
แม่สาวเพชรบุรีมาหนีร้าง
ปล่อยอ้างว้างเดียวดายไม่คลายหา
กฐินทุ่งกระโจมทองโอ้น้องยา
มาลับลาร้างไกลไม่หวนคืน
หนึ่งปีที่พลัดกันทุกวันเศร้า
จดหมายเก่าส่งเก็บให้เจ็บฝืน
มิเคยตอบพี่ชายให้คลายคืน
ต้องกล้ำกลืนใจหนาวสาวเพชรบุรี
ข่าวหนุ่มกรุงฯมุ่งหมายมิวายรัก
มาสมัครเคียงครองยิ่งหมองศรี
หอบสร้อยเพชรแหวนทองล้วนของดี
มอบให้ศรีสุดาชื่นทุกคืนวัน
ลืมเสียแล้วทุ่งกระโจมอันโทรมเศร้า
ลืมข้าวเบาไถหว่านที่ผ่านผัน
ลืมแล้วหนอนาร้างเมื่อห่างกัน
ลืมคืนวันแปรไปไม่คะนึง
ยังมั่นสาวเพชรบุรีหามีเปลี่ยน
แม้นวันเวียนล่วงปลิดยังคิดถึง
หนุ่มทุ่งกระโจมจิตยังติดตรึง
เพียรรำพึงเพชรบุรีหามีคลาย
เจียนจะดับชีพลาเมื่อคราห่าง
เห็นทุ่งร้างกระโจมทองยังหมองหมาย
หากบุญก่อนร่วมกรรมดั่งทำนาย
เถิดไม่สายยังแลหาทุกนาที
วันที่เศร้าเหงาจิตด้วยคิดถึง
มารำพึงขอพรดั่งกลอนศรี
หลวงพ่อสาย หลวงพ่อปั่น ให้ฝันดี
เพชรบุรีขวัญยืนจงคืนเคียง.
2 สิงหาคม 2551 02:55 น.
อรุณสุข
ครั้งเป็นเด็กอ่อนแอขี้แยนัก
ถูกเพื่อนผลักล้อเล่นเป็นไฉน
เสียน้ำตาต่างน้ำแสนช้ำใจ
จึงจำไว้จำงดด้วยอดทน
ผ่านมานานเข้มแข็งแกร่งจิตกล้า
บ่อน้ำตาเหือดหายมลายผล
ลูกผู้ชายควรตรึกเพื่อฝึกตน
มิให้หม่นร้องไห้แม้นภัยมี
จนมาพบขวัญตาอุราเพริศ
ความหวังเกิดขอเพียงน้องเคียงพี่
ต่างเราหมายสมัครมั่นไม่ทันปี
หนอคนดีแปรพักตร์เกินหักใจ
ไปควงคู่คนอื่นหยิบยื่นช้ำ
อกระกำน้ำตาถึงคราไหล
ที่ผ่านมาหลายศกสะทกใจ
ยังมิได้โศกศัลย์เท่าวันนี้
เกือบจะลืมภาพเก่ายามเศร้าสร้อย
เด็กตัวน้อยสะอื้นไห้ไร้ศักดิ์ศรี
ต้องร้องไห้อีกหนเพราะคนดี
มาลวงพี่ให้ช้ำระกำทรวง
เกินจะเก็บกดไว้ที่ใจแล้ว
อุราแผ่วน้ำตาบ่าเป็นห้วง
สะอื้นไห้รับผลจากคนลวง
คล้ายดั่งห้วงรักมาถึงคราพัง
นี่แหละหนาชายชาญแม้หาญห้าว
ยามเมื่อร้าวน้ำตารินเพราะสิ้นหวัง
อันผู้ชายร้องไห้..แม้นไม่ดัง
แต่เบื้องหลังเจ็บลึกผนึกรอย.
โอ้อกพี่ห่วงนุชที่สุดหวง จำจากไปไกลตาสุดาดวง ให้ตรมทรวงร้างกันในวันจร กำหนดนัดจัดมายากลาหลบ ทุกอย่างครบตามหมายเกินถ่ายถอน นิราศไกลลัดฟ้าอุรารอน ทั้งอาวรณ์ทุกข์เทวษรุกเขตใจ จากอยุธยาสู่กรุงฯเรืองรุ่งแคว้น ใหญ่เพียงแดนแคบจิตที่พิศได้ สุวรรณภูมิสนามบินขวัญถิ่นไทย ดูกว้างใหญ่เมืองทองเป็นของเรา หลากร้านรวงสินค้าช่างน่าสน ผ่านมวลชนตามทางคนต่างด้าว แขก จีน ไทย ฝรั่ง คับคั่งเนา ภาษาเรา งู ปลา ระอาใจ
เดินชมเล่นรอเครื่องประเทืองทัศน์ เห็นเขาจัดของประดับเกินนับได้ ที่ต้องตาเด่นสว่างแบบอย่างไทย เทวาลัยเกษียรสมุทรอันสุดงาม ปวงเทวา แลอสูร พูนจิตพรัก หมายสมัครอยู่ยงให้คงขาม ร่วมกวนน้ำอมฤตประสิทธิ์นาม สรรพความล้ำเลิศจึงเกิดแล รั้งพญาวาสุกรีเป็นที่รัด เขามันทรจัดเป็นไม้กวนอบอวลแร่ พันปีกว่าดั่งถวิลแทบสิ้นแด อมฤตแท้ต่างแย่งยักจะหักเอา ศึกสวรรค์เพียงเหตุแย่งเขตแคว้น เทพใช้แผนนางลวงให้ห่วงเศร้า จึงเอาชัยเหนือยักษ์พิทักษ์เนา ได้รุกเข้าครองสวรรค์แต่นั้นมา เทวาลัยงดงามอร่ามเรื้อง ยังประเทืองจิตไทยทั้งใต้หล้า สามัคคีกันหนออย่ารอรา พัฒนาชาตินั้นให้มั่นคง
เดินผ่านเข้า ตม. ไม่รอช้า เขาตรวจตราด้วยระวังดั่งประสงค์ รอขึ้นเครื่องตามเวลาก็มาตรง สมจำนงตามกำหนดเป็นกฎเกณฑ์ จึงบินลัดข้ามฟ้าไชน่าแคว้น ลง ณ แดนกวางเจา แรกเราเห็น ถึงสนามบิน ไป่หยุน ด้วยทุนTrain ช่างงามเด่นเขาระดะงามระฟ้า จากสนามบินสู่ย่านที่ผ่านพบ เย็นสงบทิวแถวทั้งแนวป่า เทือกเขาสูงเทียมเมฆคล้ายเสกมา ช่างงามตาดั่งสวรรค์สร้างสรรค์ไว้
เข้าสู่ย่านเศรษฐกิจดูผิดเปลี่ยน รถพาเวียนซ้ายขวาอุราไหว การขับขี่ชี้ชัดขัดวินัย ผิดอย่างไทยยังดูดีกว่านี้นัก เจ้าภาพพร้อมล้อมรับสนับสนุน ทั้งออกทุนเลี้ยงใหญ่ได้ตระหนัก อาหารรสเลิศดีทั้งที่พัก ซึ้งสลักไมตรีให้ปรีดา Guangdong Inter Hotel ใหญ่ ศิวิไลซ์พิศดูช่างหรูหรา ย่านดาวน์ทาวน์ตึกเหยียดเบียดสายตา ดูกว้างกว่ากรุงฯเราสองเท่าแล้ว
มีสามเขตเศรษฐกิจพิจิตรย่าน ตึกตระหง่านเรียงริ้วเป็นทิวแถว เป็นแหล่งเงินแหล่งงานโอฬารแนว ทั้งเพริศแพร้วเที่ยวท่องยามล่องเรือ แม่น้ำใหญ่ผ่ากลางเป็นทางผ่าน ชนเรียกขาน จูเจียง สำเนียงเหนือ ได้มาเยือนเพื่อนพ้อง ณ ท้องเรือ ชมสองฝั่งเรืองระเรื่อด้วยแสงไฟ
เสร็จภาระกลับที่พักไม่หนักเหนื่อย เดินเล่นเรื่อยปริ่มสุขสนุกไฉน พบเพื่อนกลุ่มหนุ่มสาวล้วนชาวไทย คุยกันได้แย้มยิ้มอิ่มกมล เที่ยวซื้อหาของฝากหลากสินค้า ตระการตาของแปลกเกินแบกขน เขตตงซานย่านใหญ่ได้เยี่ยมยล ทั่วถนนกลางเมืองประเทืองใจ ได้เยี่ยมชมดมกลิ่นประทิ่นฟุ้ง สวนกลางกรุง เย่ว์ซิ่ว งามพริ้วไหว ฉายาเมืองดอกไม้ก็คล้ายไทย เพาะปลูกได้ร้อนหนาวมายาวนาน
จบทริปที่กวางเจาคืนเหย้าแล้ว คิดถึงแก้วนุชนวลชวนสงสาร อุระร้อนห่างกันแต่วันวาน หวังสืบสานสายใยด้วยใจภักดิ์ มิได้ทอดสนทนาแต่ครานั้น เกรงสัมพันธ์ชืดชาอุราหนัก กลับมาถึงเมื่อใดรีบไปทัก หมายสมัครมั่นคงซื่อตรงเนา ลงสุวรรณภูมิอุ่นใจถึงไทยแล้ว ยามเมื่อแคล้วจากไกลใจจึงเหงา ที่ไหนหนอจะสุขศานติ์เท่าบ้านเรา เมื่อไกลเหย้าเย็นย่ำจึงรำพัน ว่าสยามเมืองยิ้มดังปริ่มสุข เที่ยวสนุกสุดแสนดุจแดนฝัน ไมตรีจิตเลิศล้ำล้นจำนรรจ์ ตราบนิรันดร์ขออยู่ไทยมิไกลเอย.
หน้าส่วนตัว
2791
