26 กุมภาพันธ์ 2549 14:51 น.
อินทรีน้อย
ใครเล่าในโลกหล้า
จะเก่งกล้าดูแลเจ้า
สองมือโอบรัดเอา
พร้อมคำปลอบประโลมขวัญ
ใครหรือจะเยี่ยมหน้า
รับอาสามาสานฝัน
ฝันถึงโลกพระจันทร์
หรือตะวันแสงวาววาม
ใครเลยจะรู้ค่า
หนึ่งชีวาน่าเหยียดหยาม
หรือคนยิ่งประนาม
ให้เจ็บเนื้อหัวใจน้อย
ใครหล่ะจะรักได้
หนึ่งดวงใจเจ้าเลื่อนลอย
แววตาระโหยห้อย
ช่างโหยหารักอาทร
ใคร ฤา ที่ให้รัก
แจ้งประจักษ์หัวใจอ่อน
โอบอุ้มด้วยสองกร
ที่เปี่ยมล้ำความการุณย์
ใครละใครหลบหน้า
ท่านกลับมาให้ไออุ่น
ให้รักรักละมุน
มาเจือจุนใจด้านชา
ใครล้มท่านมารับ
พร้อมมือซับคราบน้ำตา
ฉุดชีพที่ไร้ค่า
ให้หยัดยืนก่อนวางวาย
ใครเลยจะเอ่ยถึง
ณ มุมหนึ่งในหลากหลาย
หนึ่งรักรักมากมาย
จรุงโลก ฤา ใครลืม
23 กุมภาพันธ์ 2549 12:30 น.
อินทรีน้อย
One of these morning
You're goin' to rise up singing
Then you 'll spread your wings
And you 'll take the sky
...............................
Fish are jumpin' and the cotton is fine
So hush little baby. don't you cry.................................
20 กุมภาพันธ์ 2549 04:11 น.
อินทรีน้อย
พิรุณร่วงหล่นแล้วหรือพิรุณ
ลบล้างผงฝุ่นลอยฟ่องเปื้อนฟ้า
ลบรอยปริร้าวแผ่นพื้นผืนนา
รดหมู่พฤกษาฉ่ำชื้นชีวัน
ข้านั่งหลบฝนบนแคร่เก่าเก่า
มีแมวขี้เซาซุกตัวหนาวสั่น
ก่อนหลับข้างข้างอย่างทุกทุกวัน
อยู่เป็นเพื่อนกันยามสายฝนพรำ
ภายใต้ชายคากระท่อมน้อยน้อย
คล้ายเงียบเหงาหงอยท่ามสายฝนฉ่ำ
ขีดขีดเขียนเขียนเรียงร้อยลำนำ
เพ้อพร่ำถ้อยคำจากห้วงหัวใจ
"ร้างไร้เหลือเกินทางเดินข้างหน้า
จุดหมายแห่งข้าคือแห่งหนไหน
เพียงเท้าก้าวเดินตามทางเรื่อยไป
ผ่านหน้าผู้ใดเพียงยิ้มทักทาย
บางคนยิ้มตอบแต่บางคนบึ้ง
ข้าเองก็อึ้งไม่ทราบความหมาย
คนที่ยิ้มตอบขอบคุณมากมาย
คนบึ้งคงหน่ายใบหน้าข้านี้
'ข้าเพียงผ่านมาแล้วจะผ่านไป
รบกวนผู้ใดได้โปรดแนะชี้
จะได้ปรับปรุงแก้ไขทันที
โอกาสดีดีกว่าจะพบกัน'
ทุกคนต่างเดินไปตามวิถี
น้อยคนนักที่ไปสู่สิ่งฝัน
บางคนพ่ายแพ้ล้มล้างกลางครัน
แต่บางคนนั้นกลับสมใจปอง
ขวากขวางท่ามทางมากมายให้เห็น
ฝ่าความลำเค็ญด้วยใจผยอง
ปลอบโยนหัวใจไม่ให้ร่ำร้อง
ปรับเปลี่ยนมุมมองไม่มัวฟูมฟาย
ทุกสิ่งทุกอย่างดั่งเป็นเช่นครู
เปิดใจเรียนรู้ไม่แหนงไม่หน่าย
แม้บางครั้งฝืนกล้ำกลืนแทบตาย
บอกใจง่ายง่ายทุกคนก็เป็น
จึงมุ่งต่อไปแม้ไร้แววถึง
ชีพหนึ่งใจหนึ่งจะฝ่าทุกข์เข็ญ
ค่ำคืนแม้มืดยังมีจันทร์เพ็ญ
มีลมเย็นเย็นร่มไม้ริมทาง
เถิดนะหัวใจของใครหากท้อ
ได้โปรดสู้ต่ออย่าลาอย่าร้าง
จับเอาความท้อปูเป็นเส้นทาง
แล้วเหยียบแล้วย่างก้าวข้ามมันไป"
เขียนได้เท่านี้สายฝนก็ซา
แมวน้อยลืมตาแล้วกลับหลับใหล
ลูบมันเบาเบาแล้วเดินออกไป
หลังฝนฟ้าใสสดสวยนะฟ้า
15 กุมภาพันธ์ 2549 10:59 น.
อินทรีน้อย
ดวงจันทร์ ดวงจันทร์
บนนั้นได้ยินว่ามีกระต่าย
แต่เป็นเพียงภาพวาดให้เห็นกลายกลาย
ภาพของกระต่ายหนึ่งตัว
ดวงจันทร์ ดวงจันทร์
บนนั้นได้ยินว่ามืดสลัว
ที่เห็นสวยงามนั้นช่างเหว่ว้าน่ากลัว
กระต่ายซักหนึ่งตัวไม่มี
ดวงจันทร์ ดวงจันทร์
บนนั้นได้ยินมั้ยเสียงเหล่านี้
ยามเย็นใครใครต่างหอบความหวังบรรดามี
อ้อนวอนจันทรวดี เห็นใจ
ดวงจันทร์ ดวงจันทร์
บนนั้นได้ยินเสียงเหล่านี้หรือไม่
ที่เห็นและที่ได้รู้ว่าบนนั้นไม่มีใคร
เหน็บหนาวเหงาบ้างมั้ย พระจันทร์
ดวงจันทร์ ดวงจันทร์
บนนั้นได้ยินว่ามีโลกแห่งความฝัน
และเป็นสุสานฝังความรักความผูกพัน
เก็บไว้ให้นิรันดร์ตราบนาน
ดวงจันทร์ ดวงจันทร์
บนนั้นได้ยินว่าเป็นทางผ่าน
ให้แมลงวันหรือนกอินทรีในจินตนาการ
โดยสารใครใครนั้น ลอยแพ
9 กุมภาพันธ์ 2549 10:50 น.
อินทรีน้อย
ฟ้าก็หม่นพื้นก็มัวสลัวสลาง
หมู่เมฆาท่ามฟ้ากว้างบดบังฟ้า
แต่แววหม่นหมองไหม้ในดวงตา
กลับหม่นหมองยิ่งกว่าบนฟ้าไกล
สิ่งไร้ค่าใครทิ้งขว้างมาทางนี้
แต่ที่นี่จะไร้ค่าก็หาไม่
ทุกทุกอย่างยังช่วยเสริมเพิ่มแรงใจ
เลี้ยงชีวิตให้เป็นไปในโลกกลม
หนึ่งมือกำถุงผ้าบนบ่าซ้าย
เอาไว้ใส่สิ่งสรรอันเหมาะสม
หนึ่งมือถือไม้เขี่ยของที่ปองชม
ที่จ่อมจมใต้ฝ่าเท้าเจ้าก้าวไป
ชีวิตในแดนเถื่อนยังไม่ถอย
ไม่รอคอยวาสนามาอวยให้
ยังต่อสู้ดิ้นรนยังมีไฟ
ตัวเราหล่ะเป็นใครทำไมท้อ
หน้าส่วนตัว
1117
