31 ตุลาคม 2554 18:36 น.
อิสรชัย รัตน
ฉันคือ.
ตัวฉันลอยฟ่อง อยู่บนท้องฟ้า
ฉันช่วยชาวนา เมื่อครา เริ่มแรก
ต้นไม้ดีใจ เพราะใบเริ่มแตก
ตัวฉันซึมแทรก ลงสู่พื้นดิน
แต่ถ้าวันไหน ใจฉันเศร้ามอง
น้ำตาไหลนอง ร้องไม่จบสิ้น
ทุกข์จะประดัง หลั่งน้ำตาริน
โทษฉันทั้งสิ้น ความโหดนานา
เมื่อฉันโกรธหนัก ฉันชักหน้าเบี้ยว
ประชาแลเหลียว เที่ยวด้อมมองหา
ผืนดินต้องแยก แตกเต็มท้องนา
ต่างพาแช่งด่า ว่าฉันมากมาย
แต่ท่านรู้ไหม ว่าใครต้นเหตุ
ให้เกิดอาเพศ เหตุอันตราย
ก็ท่านนั้นแหละ เป็นผู้ทำลาย
อันความสบาย ก็หายหลีกหนี
ฉันอยากจะเตือน น้องพี่ทั้งหลาย
เพื่อความสะบาย ไม่หายหลีกหนี
ช่วยปลูกต้นไม้ ปลูกให้มากมี
ฝน เช่นฉันนี้ ไม่มีแปรปรวน
แต่หากว่าท่าน นั้นทำลายป่า
ความปรารถนา ก็จะผันผวน
ฉันก้มลงมอง จ้องความคร่ำครวญ
ลองคิดทบทวน ก็ท่านทำเอง
31 ตุลาคม 2554 18:33 น.
อิสรชัย รัตน
ครูสอนฉัน
ครูสอนฉัน เรื่องเวลา อย่ามาสาย
ตรงเข้าไว้ เป็นนักเรียน เพียรฝึกฝน
ฉันมาคอย ชั่วโมงแรก เพื่อฝึกตน
ครูล่องหน ไปไหน ไม่เห็นมา
ครูสอนฉัน เรื่องสุรา อย่าข้องแวะ
อย่าได้แตะ ต้องไป ไม่ดีหนา
เมื่อเย็นวาน ฉันผ่าน หน้าร้านค้า
วงสุรา นั้นมีครู อยู่ฮาเฮ
ครูสอนฉัน อันบุหรี่ มีโทษมาก
เป็นนักเรียน นั้นลำบาก อย่าหันเห
การคบเพื่อน ต้องหลีกเลี่ยง คนเกเร
คนเสเพล อย่าให้มี ไม่ดีเลย
เมื่อยามว่างวันนั้น ฉันเดินผ่าน
มีแต่ม่าน ควันบุหรี่ ที่ระเหย
พ่นออกมา จากปากครู ดูเถิดเอย
คำเฉลย ข้องแวะ แนะทำไม
อันนารี นี่แหละหนาอย่างสุงสิง
ในวัยเรียน เราต้องยิ่งระวังใหญ่
ข่าวหน้าหนึ่ง พาดหัว ครูเห็นไหม
ครูฉันไง พานักเรียน เพียรกามา
สิ่งครูสอน ครูสั่ง ช่างน่าคิด
ชี้เรื่องถูก เรื่องผิด ดีหนักหนา
แนะความดี ชี้ความชั่ว ศิษย์เรื่อยมา
อนิจจา...สิ่งเหล่านี้ มีที่ครู
หน้าส่วนตัว
1351
