...พักใจ...

เจน_จัดให้

ในอารมณ์...ขมขื่น...ที่ฝืนทน...

ความสับสน...เวียนวน...จนอ่อนล้า

ในบางคืน...บางวัน...ที่ผ่านมา

เหนื่อยใช่ไหม...ในแววตา...ปวดปร่าใจ

 

ก้าวต่อก้าว...ร้าวราน...ที่พานพบ

ยากบอกได้...จะบรรจบ...ชาติภพไหน

หากไม่คิด...ปล่อยวาง...ทางของใจ

แบ่งที่ว่าง...บ้างได้ไหม...ให้ตัวเอง

 

หากจะเปรียบ...โลกเหงา...อย่างเข้าใจ

ท่ามหนทาง...ยาวไกล...ที่คว้างเคว้ง

อาจทำเธอ...ร้องไห้...ด้วยหวั่นเกรง

ไร้ผู้ใด...บรรเลง..เพลงปลอบใจ

 

แต่เธออาจ...ลืมไป...ในความจริง

มีหนึ่งสิ่ง...เคียงข้าง...ไม่ไปไหน

คอยเป็นเพื่อน...สนิท...อย่างชิดใกล้

ส่องกระจก...แล้วมองไป...นั่นไงเธอ

 

ไม่มีใคร...ทดแทน...เพื่อนคนนี้

ทั้งร้ายดี...ณ ที่ใด...ใกล้เสมอ

จะสุขเศร้า...เหงาใด...ใจพบเจอ

มีตัวเธอ...เกลอเก่า...เข้าใจกัน

 

บทส่งใจ...

ณ มุมห้องมุมเดิมที่เคยใช้เป็นที่ทอดอารมณ์อาลัยตายอยาก...ในเวลานี้  ณ  มุมห้องมุมเดียวกันนี้ ก็ทำให้เข้าใจได้ว่า...อารมณ์อะไรก็ไม่สามารถยืนยงคงคู่กับชีวิตเราไปได้ตลอด  เมื่อเกิดอารมณ์ในแบบที่พอใจอะไรก็ดูดีมีความสุข...มันมาแล้วมันก็ไป   เมื่อเกิดอารมณ์ในแบบที่ไม่พอใจอะไรก็ทุกข์ไปหมด...มันมาแล้วมันก็ไปเช่นกัน...รัก รัก แล้วก็ อกหัก....ยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ มีน้ำตา... จนดูเหมือนกับว่าสิ่งต่างๆที่บันดลบันดาลจากอารมณ์มันก็แค่ปรากฎการณ์ธรรมชาติอย่างหนึ่ง... ฉะนั้นในเมื่อปรากฎการณ์ธรรมชาติต่างๆเรายังทำความเข้าใจได้...กับใจตัวเองมันก็คงไม่ต่างกัน...พักตรงนี้นั่งมองดูใจสักนาทีแระกัน

ปล.แต่งเองงงเอง หุหุ ขออภัยเพิ่งสร่างไข้จ้า หุหุ