22 กรกฎาคม 2546 10:13 น.
เจนนี่
เก็บเอาความรู้สึกซึมเซา
แล้วหอบความเศร้าในครั้งนั้น
รวบรวมความผิดหวังร้อยพัน
แล้วเรียงร้อยคืนวันเพื่อเอ่ยลา
ลาก่อน...ความซึมเซาที่ผ่านมา
ลาก่อน...เวลาที่หมองเศร้า
ลาก่อน...ความผิดหวังครั้งก่อนเก่า
เก็บทุกอย่างไว้ในไดอารี่สีเทา
ล๊อคกุญแจปิดตายความเศร้า
ต่อไปนี้จะเก็บเรื่องราวเก่าๆ
ที่เคยเป็นบาดแผลในใจเรา
ให้เป็นเพียงแค่เงาของกาลเวลา
22 กรกฎาคม 2546 10:10 น.
เจนนี่
ฉันเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง
เนื้อหาลึกซึ้งแต่ยากเกินเข้าใจ
ทั้งคำนำ สารบัญ ที่ผู้เขียนสื่อไว้
ฉันปล่อยละเลยไปไม่เคยเปิดดู
จึงมองข้ามเนื้อหาสำคัญที่มีอยู่
ว่าเนื้อหาจริงๆที่ควรรู้นั้นอยู่ที่ใด
พออ่านจบก็คิดเอาเองว่าเข้าใจ
รีบสรุปแล้วคิดไปต่างๆนานา
สุดท้ายเพิ่งจะรู้ความจริงว่า
ทุกถ้อยคำที่ผู้เขียนสื่อออกมา
คือความรู้สึกที่ตัวเองเฝ้าค้นหา
แต่หนังสือเล่มนั้นก็ไม่คืนกลับมา
เพราะฉันได้ทิ้งไปอย่างไม่รู้ค่า
ถึงแม้อยากจะลองอ่านอีกสักครา
แต่หนังสือก็ไม่มีวันคืนสภาพมาเหมือนเดิม
22 กรกฎาคม 2546 10:05 น.
เจนนี่
ฉันยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบเหงา
เขียนคำว่าเราบนหาดทราย...ในวันนี้
เพียงเพื่อให้เลือนหาย....จากความทรงจำที่มี
อยากให้ทรายกับทะเล....ช่วงเวลานี้
ช่วยซัดเอาความรู้สึกไปที....ก่อนบอกลา
22 กรกฎาคม 2546 10:02 น.
เจนนี่
นั่งหมุนเข็มนาฬิกา.....
อยากจะย้อนวันเวลา....กลับมาใหม่
นั่งทบทวน....เรื่องราวของหัวใจ
ที่วันนั้นปล่อยลอยไป....กับสายลม
22 กรกฎาคม 2546 09:59 น.
เจนนี่
อย่ารู้เลย....ว่าเพราะอะไร
ฉันถึงเงียบหายไป....ในวันนี้
เพียงแค่อยากเก็บ....ความทรงจำดีๆ
ให้คงอยู่ตรงนี้....เหมือนวันวาน
หน้าส่วนตัว
2314
