14 ตุลาคม 2548 08:55 น.
เจลใส
ฉันซุกกายใต้ผ้าห่มกันลมหนาว
คืนฟ้าพราวดาวพร่างกระจ่างใส
นอนคนเดียวเปลี่ยวอุราเหว่ว้าใจ
ขาดอุ่นไอไร้ใครใครให้แอบอิง
คิดมากมายก่ายหน้าผากฝีปากสั่น
นึกถึงวันฉันเธอใกล้ก่อไฟผิง
แต่วันนี้ไม่มีแล้วที่พักพิง
รักจมดิ่งนิ่งสะดุดหยุดกลางคัน
เธอบอกลาคราเหมันต์ เริ่มผันผ่าน
ความร้าวรานจึงสานใยรัดใจฉัน
แม้ฉุดรั้งยั้งยื้อดื้อดึงดัน
ความสัมพันธ์ก็สะบั้นมิหันคืน
ฉันจึงต้องนอนซุกกายใต้ผ้าหนา
คราบน้ำตารินหยดรดเต็มผืน
คนเดินข้างเธอก็ปลดหมดสิทธิ์ยืน
แล้วหยิบยื่นความขื่นช้ำระกำทรวง
11 ตุลาคม 2548 15:56 น.
เจลใส
น้องจากบ้านนานเนาว์เข้าเมืองหลวง
หลงคำลวงควงชายหลากหลายหน้า
หลงสีแสงแหล่งบันเทิงเริงกามา
หลงสวรรค์ชั้นฟ้าลืมนาไพร
มิห่วงใยใครเล่าเขาคิดถึง
มิคำนึงหนึ่งมิตรเคยชิดใกล้
มิยี่หระพ่อแม่แก่เท่าไร
มิสนใจในรักพี่ที่ปักทรวง
ยามมีเจ้าเฝ้าพนอคลอเคลียคู่
เหมือนจันทร์อยู่คู่ดาวด้าวแดนสรวง
ยามขาดเจ้าเหมือนดั่งข้าวขาดจากรวง
ทุกข์ทั้งปวงจึงดิ่งสู่ห้วงหัวใจ
กลับบ้านนาเถิดหนาแก้วตาพี่
ยังภักดีพร้อมจะมีชีวีใหม่
ลืมอดีตขีดเส้นใต้ไว้กรุงไกล
แล้วร่วมสร้างสานใยให้สัมพันธ์
หน้าส่วนตัว
1181
